آفتاب: طی ماه‌های گذشته تشدید خشونت‌های فرقه‌ای در عراق و بالاگرفتن شایعات مربوط به اختلاف ایران و کشورهای عرب سنی درباره اوضاع این کشور، این پرسش اساسی را دامن زده که در میان مشاجرات تند ایران و آمریکا کشورهای عربی نهایتاً چه موضعی اتخاذ خواهند کرد. در همین ارتباط خبرگزاری ریانوستی مقاله‌ای ‌از «بنیامین پاپوف» مدیر مرکز مشارکت تمدن‌ها در مسکو منتشر ساخته که از نظرتان می گذرد:

امروز زمامداران کشورهای عرب سنی بیشتر از همیشه با این پرسش مواجه هسیتند که اگر آمریکا واقعا تصمیم بگیرد به ایران حمله کند مردم این کشورها انتظار چه واکنشی را از حکومت‌هایشان خواهند داشت؟

طی ماههای اخیر تحلیل‌های بسیاری در روزنامه‌ها و رادیو تلویزیون‌های عربی بر این مبنا انتشار یافته که آمریکا می‌خواهد با جلب حمایت کشورهای عربی فشار بر دولت شیعی ایران را افزایش دهد. بویژه این‌که گمان می‌رود کاخ سفید در تلاش است تا سد دفاعی در برابر ایران را با استفاده از کشورهایی ایجاد کند که با تهران بر سر میزان نفوذ در منطقه رقابت دارند. برخی نیز که بدبین‌تر هستند معتقدند که آمریکا تمامی آنچه را که ممکن است انجام می‌دهد تا مناقشه بین شیعیان و سنیان را داغ‌تر کند.

اما آیا واقعا مسلمانان سنی از حمله به ایران حمایت می‌کنند؟ پیشتیبانی یا عدم پشتیبانی آنان از چنین حمله‌ای چه تاثیروی بر روی تصمیم‌گیری در خصوص اصل موضوع خواهد داشت؟

مطابق آخرین برآوردها تعداد مسلمانان شیعه جهان حدود 180 میلیون نفر می باشد که تقریباً 15 درصد از تعداد کل مسلمانان است. بیشتر آنها در کشورهای جنوب غرب و جنوب آسیا هستند زندگی می‌کنند. این تعداد دقیقا تنها در چهار کشور اسلامی (ایران، عراق، آذربایجان و لبنان) نسبت به مسلمان سنی در اکثریت هستند و در سایر کشورهای اسلامی اقلیت محسوب می‌شوند. اما باید دانست که غیر از ایران، این تنها عراق است که می توان گفت دارای نوعی هویت غالب شیعه است.

اختلاف بین شیعه و سنی با هر انگیزه و ریشه تاریخی به هرحال یک واقعیت است. پس از واژگون شدن رژیم صدام حسین در عراق، آمریکا عملاً قدرت در این کشور را به دست شیعیان داد. این انتقال قدرت عراق را به ورطه یک جنگ داخلی خونین کشاند، به‌گونه‌ای که همه روزه ده‌ها نفر صرفا به علت اختلافات مذهبی کشته می‌شوند. مشکل بزرگ‌تر آن است که اوضاع در عراق اکنون در تمام جهان اسلام بازتاب پیدا کرده ‌است.

در اواخر سال 2006 و اوایل 2007 حملاتی خونین به مساجد شیعه در پاکستان انجام شد. در لبنان، مبارزه‌جویی‌های بی پایان سیاسی که شیعیان و سنیان در جبهه های مقابل آن قرار دارند، تهدیدی بالقوه برای آغاز یک جنگ داخلی جدید است.

خوب یا بد، ایران به عنوان پرچمدار اسلام شیعه در جهان شناخته می‌شود. سال‌گذشته که درگیری‌های داخلی در سرزمین‌های فلسطینی به‌شدت بالا گرفته بود طرفداران جنبش میانه روی فتح در فلسطین در گردهمایی‌های‌شان علیه جنبش حماس (که یک جنبش سنی است) فریاد می زدند:«شیعه، شیعه!» تا حماس را به داشتن ارتباط با ایران متهم کرده ‌باشند. نکته مهم دیگر طی ماه‌های اخیر چاپ مقالات ضد ایرانی در برخی از نشریات معتبرعربی بوده ‌است. ماه پیش سرمقاله‌نویس روزنامه مصری الاهرام ایران را متهم ساخته‌بود که با هدف تضعیف کشورهای سنی عرب عمدا امکان برقراری صلح در عراق، فلسطین و لبنان را از بین می برد.

چنین مطالبی در نشریات عربستان سعودی بیشتر دیده‌ می‌شوند: از فراخوان دفاع از عراق در برابر «جنگ صلیبی توطئه‌گران صفوی» که خواستار پایان دادن به اسلام سنی هستند تا مقالاتی تحلیلی درباره معقولانه نبودن «بازی‌های هسته‌ای» ایران. بطور قطع سعودی‌ها از اعتبار در حال رشد تهران در جهان اسلام ناخشنود شده و سعی دارند قدرت‌طلبی‌های این کشور را بویژه در عراق و لبنان و فلسطین محدود سازند.

اما علیرغم این رقابت آشکار بین تهران و پایتخت‌های عربی، سران این‌کشورها مشخصاً می‌گویند که عملیات نظامی آمریکا علیه ایران بیشتر خسارت بدنبال خواهد داشت. دقیقاً به همین دلیل است که بسیاری از آنان می‌کوشند به مقابله شیعه و سنی خاتمه داده و به نیروهای خارجی اجازه ندهند که از شکاف بین آنها به نفع خود استفاده کنند، هرچند اکنون بسیار دشوار است درباره نتایج این تلاش‌های آشتی‌دهنده قضاوت کرد.