دویچه‌وله: سیمین بهبهانی آخرین چهره در میان فعالان مدنی و فرهنگی و سیاسی است که ممنوع‌الخروج می‌شود
سیمین بهبهانی، شاعر ۸۲ ساله ایرانی، صبح دوشنبه در حالی که عازم فرانسه بود در فرودگاه امام خمینی تهران ممنوع الخروج شد. او قرار بود در مراسمی به مناسبت ۸ مارس در پاریس شرکت کند و از وضعیت و مبارزه زنان ایران بگوید.

به گزارش سایت مدرسه فمینیستی ایران، سیمین بهبهانی که یکی از همراهان جنبش زنان ایران است، از سوی شهرداری پاریس برای حضور در مراسم هشت مارس، روز جهانی زن، دعوت شده بود که اجازه خروج از کشور را نیافت.

بهبهانی به مدرسه فمینیستی گفت: «شهرداری پاریس از من برای هشتم مارس دعوت به عمل آورده بود و من هم یک متن درباره فمینیسم و یک شعر در باره زنان آماده کرده بودم که در این مراسم بخوانم و چهارشنبه هم قصد برگشت داشتم. البته به علت بیماری و کهولت سن بارها از رفتن منصرف شدم اما اصرار و محبت دعوت کنندگان از یک سو و عشق به کارزنان و تعهد به زنان کشورم و احترام به این روز بزرگ موجب شد که با برنامه شعر خوانی و صحبت از فمینیسم بخواهم که در این مراسم شرکت کنم.»

بهبهانی همچنین از بازجویی چند ساعته خود در فرودگاه خبر داد: «بعد از اینکه از گیت گمرک رد شدم و پاسپورتم مهر خروج خورد‌، دو مامور صدایم کردند و پاسپورتم را گرفتند و بعد مرا تا ساعت ۵ صبح نگهداشتند و یک سری سوال و چرا و اما و بعد هم یک کاغد به دستم دادند که برای پاسپورت ام به دادگاه انقلاب بروم.»

موج ممنوع الخروجی فعالان جنبش زنان در حالی در روز جهانی زن به شاعر مطرح ایران کشیده شد که پیش از این نیز بارها از خروج دیگر فعالان این حوزه ممانعت به عمل آمده بود.

نسرین ستوده ، منصوره شجاعی ، نرگس محمدی ، طلعت تقی نیا ، بدرالسادات مفیدی ( که اکنون در بازداشت به سر می برد) از دیگر چهره های زنان ایران هستند که پیش از این به همین شیوه ممنوع الخروج شده اند.

سیمین بهبهانی در پیامی که در سایت تریبون فمینیستی منتشر شد روز جهانی زن را تبریک گفت و نوشت: «می گویند، چه کسی این کسره اضافه اختصاصی را به دنبال واژه “روز” نهاده است تا آن را برای همیشه ازآن “زن” کند؟ می‌گویم، ، دست های ظریف و ساق و ساعد پیروزمندِ اوست که از هر درخت معرفت سیبی، و از هر کشتزار ارادت خوشه ای‌، توشه راه دراز سده ها کرده است تا او را بضاعت همسری و مادری و برابری بخشد. پس مریزاد دستی که مرخستگان را دوای دل و مرهم جان فرستد.‌‌‌‌‌‌‌‌‌»