پیک ایران دلفین مینوئی روزنامه نگار و کارشناس فیگارو در امور خاورمیانه به همراه روزنامه نگار دیگر این روزنامه ، آرنولد دلاگرانج در مقاله شماره 1 آوریل نشریه فیگارو (روزنامه صبح پارس ) به همراه میشل ماکینسکی ، کارشناس و تحلیلگر برجسته مسائل ایران به دلایل واهی دوستی پکن با جمهوری اسلامی در تهران پرداخته اند .

فیگارو مینویسد ، اگر در برهه ای از زمان و در گذشته های خیلی دور ، مناسباتی محدودی به لحاظ وجود ” جاده ابریشم ” بین چین و ایران وجود داشته است ، واقعیت تاریخ معاصر اینست که تا پانزده سال پیش این دو کشور همدیگر را نمی شناخته اند. و شاید اگر به عراق حمله نمیشد، هنوز هم نمیشناختند.

فیگارو مینویسد ، عامل و دلیل اصلی دوستی امروز چین با ایران چیزی نیست جز ” نفت ” و ” گاز ” .

تا زمانیکه آمریکائیها عراق را اشغال نکرده بودند، چین با استفاده از تحریمهای بین المللی علیه عراق و خروج کمپانی های غربی از آن بغداد ، جای خالی آنها را در بغداد پر کرد. بطوریکه تا آستانه حمله آمریکا و انگلیس به عراق در سال 2003 ، چین بزرگترین طرف تجاری و اقتصادی بغداد بشمار میرفت. اما با شروع جنگ و سقوط رژیم صدام حسین، دولت کمونیست پکن که زمینه را با ایران از مدتها پیش آماده ساخته بود، برای تأمین نیاز خود به انرژی و فروش کالاهای خود به ایران ، نگاه خود را به سوی تهران تحت تحریم چرخاند .
میشل کامنسکی تحلیلگر فیگارو می افزاید ، امروز وقتیکه در بازار تهران راه میرویم، هر آنچه را که مشاهده میکنیم ساخت چین کمونیست است. به هر مغازه و دکه و حجره و تیمچه ایکه که مینگریم بغیر از تولیدات چینی ، چیز دیگری نمی بینیم . و اینجاست که درک میکنیم که ادعاهای “استقلال” و “توانمندی” و “خودکفائی” مقامات حکومت اسلامی تهران افسانه ای بیش نیست. حتی عروسک های “باربی” به اصطلاح اسلامی و محجبه موسوم به “سارا” ساخت چین است .
در تابستان گذشته ، در بحبوحه تظاهرات معترضین و مخالفان محمود احمدی نژا در ایران ، خودروهای ضد شورشی که مردم معترض ایران به انتخاب مجدد محمود احمدی نژاد را به فشار آب جوش و گازهای اشک آور بستند، ساخت چین بوده اند . این خودروها ساخت شرکتی به نام ” دالیان ایگل سکای ” در پکن و در این میان، هر چه هم که مردم به تنگ آمده ایران شعار مرگ بر چین سر دهند، تغییری در موضع چین بوجود نخواهد آورد .

چینی ها تبدیل به نخستین طرف اقتصادی ایران و صادر کننده کلان کالا به ایران شده است .

میشل کامینسکی در ادامه تحلیل خود مینویسد ، از مجموع در آمدهای ارزی ایران در سال میلادی گذشته، بیش از بیست و یک میلیارد دلار، یعنی افزون بریک سوم کل را روحانیون حاکم بر ایران تحویل شرکتهای چینی دادند که در سال جاری 2010 این رقم در حال سیر صعودی است .
حدود دو هزار کارگر و تکنیسین و مهندس چینی مقیم ایران بدون آنکه ذره ای جذب جامعه میزبان خود شوند، بین خودشان در یک مجتمع مسکونی بزرگ و منزوی و جدا از ایرانیان زندگی میکنند. و حتی المقدور از ایجاد هر گونه روابط اجتماعی و دوستانه با ایرانیان اجتناب میورزند .

به معنای دیگر ، روابط چین و ایران ، آنطور که تصور میشود ” مثبت ” نیست .

فیگارو به نقل از یک مقام اتاق بازرگانی تهران مینویسد ، چینی های مستقر در ایران نه تنها آشپز، که حتی راننده های مورد نیاز خود را از چین به همراه میاورند و کمترین اقدام و کوششی برای ایجاد و برقراری روابط دوستانه و نزذیک با میزبانان خویش به عمل نمی اورند .
در حقیقت، ماهیت روابط چین با ذولت اسلامی ایران ، درست در همان چارچوب روابط چین با کشورهای فقیر آفریقائی قرار دارد، که متأسفانه یکی از پیامد های نا سالمش برای ایران، از بین رفتن همان صنایع محدود داخلی کشور میزبان است .

منبع : روزنامه فیگارو

ترجمه و برگردان : اَلفی – بابیلونسکای بلاگ