بی‌بی‌سی: تعداد سفرهای محمود احمدی نژاد، به نیویورک بعد از رسیدن به ریاست جمهوری، از مسافرت های او به هر شهر دیگری به جز قم بیشتر بوده است.

اخیرا ششمین سفر او به این شهر برای حضور در “اجلاس منع گسترش سلاح‌های اتمی”، در حالی صورت گرفت که شرکت کنندگان سایر کشورها در حد معاون وزیر بودند. به طور مشخص، در میان تمام کشورهای آسیا، اروپا، آمریکا، اقیانوسیه و آفریقا، تنها دو کشور ایران و “تیمور شرقی” بودند که روسای جمهور آنها ترجیح دادند شخصا به محل اجلاس بروند.

سفرهای متعدد محمود احمدی نژاد به نیویورک، همواره خبر ساز بوده اند؛ خبرهایی که بسیاری از آنها، هنوز از حافظه ایرانیان و غیرایرانیان بیرون نرفته اند.
معروف ترین سفرهای احمدی نژاد

بشنوید:

در میان ایرانیان، احتمالا معروف ترین مسافرت محمود احمدی نژاد به نیویورک، اولین سفر او در شهریور ۱۳۸۴، بلافاصله بعد از تحویل گرفتن پست ریاست جمهوری بود. معروف شدن اولین سفر نیویورک، بیش از آن که به خود سفر مربوط باشد، ناشی از روایتی از آن بود که آقای احمدی نژاد، در دیدار با آیت الله جوادی آملی، از روحانیان ارشد قم، ارائه کرد. روایتی که موضوع آن “نوری” بود که رئیس دولت می گفت در هنگام سخنرانی در مجمع عمومی او را احاطه کرده، و “دستی” که انگار سران کشورهای دنیا را گرفته بوده تا “مبهوت” سخنان او باشند.

در خارج از ایران اما، خبرسازترین سفر احمدی نژاد به نیویورک، احتمالا آخرین حضور او در مجمع عمومی در ۱۳۸۸ بود. این حضور، سه ماه بعد از انتخابات بحث انگیز ریاست جمهوری دهم و پس از آن صورت گرفت که تصاویر اعتراضات خیابانی مردم ایران، برای هفته ها در سطح رسانه های جهان بازتاب وسیع داشت.

در این سال، در جریان سخنرانی آقای احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل، تعداد زیادی از نمایندگان کشورها سالن را به اعتراض ترک کردند. در نتیجه در هنگام سخنرانی رئیس دولت، همزمان با تظاهرات اعتراضی چند هزار ایرانی در خارج از محل اجلاس، نمایندگان ۱۴۵ کشور از ۱۹۲ عضو سازمان ملل در سالن حضور نداشتند که فراگیرترین غیبت از این نوع از زمان تاسیس مجمع عمومی بود.

در پی این جلسه، کنفرانس مطبوعاتی پیش‌بینی شده محمود احمدی نژاد در محل سازمان ملل متحد لغو شد و جای خود را به یک نشست خبری تحت نظارت هیات ایرانی در هتل محل اقامت این هیات داد. همچنین، با وجودی که قرار بود که به شیوه سفرهای گذشته دیداری نیز میان رئیس دولت و ایرانیان مقیم آمریکا صورت بگیرد، این نشست نیز بدون حضور آقای احمدی نژاد برگزار شد.

اما گذشته از سفر سال ۱۳۸۸، خبر ساز ترین مسافرت محمود احمدی نژاد به نیویورک در رسانه های جهان، به مهر ماه سال ۱۳۸۶ بر می گشت. خبرسازترین ماجرای این سفر نیز، سخنرانی رئیس جمهوری در دانشگاه کلمبیا بود. در میان سخنان او در این دانشگاه، یک جمله بیشترین بازتاب را در رسانه های غربی داشت؛ آنجا که وی در پاسخ به سوالی در مورد وضعیت همجنس بازان در ایران، گفت که در ایران مانند غرب همجنس باز وجود ندارد و این گفته، با خنده شدید حاضران در محل سخنرانی مواجه شد.

رئیس جمهوری ایران پیش از شروع سخنرانی خود، به گونه ای نامتعارف از سوی لی بولینجر رئیس دانشگاه کلمبیا مورد توهین قرار گرفت و “دیکتاتوری حقیر و بی رحم” خطاب شد که “یا آشکارا قصد تحریک دارد و یا به طرز شگفت انگیزی بی‌سواد است”.

با وجود تمام این برخوردها، محمود احمدی نژاد با اعتماد به نفس قابل توجهی جلسه پرسش و پاسخ را دامه داد و بعدها، در جریان یک سخنرانی در جمع طلاب مشهدی دلیل این مساله را کمک امام زمان دانست.

دیگر اتفاق خبر ساز این سفر، درخواست محمود احمدی نژاد برای بازدید از محل حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بود که توسط مقام‌های شهر نیویورک رد شد.

در پایان سفر هم، آقای احمدی‌نژاد در اطلاعیه ای از مردم ایران خواست تا با حضور در مساجد و حسینه‌ها و شرکت در نمازهای جمعه و جماعات، به شکرانه “موفقیت” او در نیویورک “سجده شکر” به جای آورند.
دیگر سفرهای احمدی نژاد

آقای احمدی نژاد گذشته از سفرهای جنجالی تر اول، سوم و پنچم خود به نیویورک، برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل دو مسافرت دیگر هم به این شهر داشت که کم حاشیه تر بودند.

یکی از آنها سفر سال ۱۳۸۵ بود که در جریان آن، رئیس جمهوری در جلسه “شورای روابط خارجی آمریکا” شرکت کرد و به توضیح مواضع خود پرداخت. این شورا، یکی از شصت سازمان و موسسه ای بود که وزارت اطلاعات ایران، هفت ماه بعد از انتخابات ریاست جمهوری، با صدور بیانیه ای آنها را به زمینه سازی “براندازی نرم” متهم کرد و هرگونه ارتباط با آنها را ممنوع دانست.

رئیس دولت جمهوری اسلامی، یک سال بعد از مسافرت سوم خود به نیویورک، در یک سخنرانی در جمع تعدادی از فرماندهان سپاه پاسداران به تعریف خاطراتی از این سفر پرداخت که بازتاب گسترده ای یافت. وی در توضیح این که چقدر در ایالات متحده آمریکا در میان مردم طرفدار داشته، از جمله گفت: “یک دختر بچه ۲ – ۳ ساله تو بغل دوستش بود و گفت: بیارش جلو. [دوستش] گفت این کیه؟ زبان اونا اسپانیولیه اصلا، [اما] این بچه نگاه کرد به من و گفت: این محموده.”

محمود احمدی نژاد در جریان چهارمین سفر خود به نیویورک در سال ۱۳۸۷، به گونه ای متفاوت خبرساز بود. او که پیش از مسافرت خود به مردم گفته بود “خبرهای بسیار زیاد و خوشی از سفر امسال به نیویورک خواهند شنید”، با ایراد نطق تندی در مجمع عمومی سازمان ملل از ” پایان امپراتوری آمریکا” سخن گفت.

اما بلافاصله پس از این سفر، ۱۵ عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد با اتفاق آرا قطعنامه تحریمی جدیدی را علیه ایران تصویب کردند که از تهران می خواست “فوراً” غنی‌سازی اورانیوم را متوقف کند. حتی کشور مسلمانی مانند اندونزی که پیشتر از دادن رای منفی به ایران خودداری کرده بود هم، جزو تصویب کنندگان این قطعنامه بود.
آخرین سفر

آخرین سفر محمود احمدی نژاد به نیویورک برای شرکت در اجلاس منع گسترش سلاح‌های اتمی، در شرایطی انجام شده که، یک بار دیگر، شورای امنیت در آستانه تصمیم گیری در مورد پرونده هسته ای ایران قرار دارد.

این در حالی است که وی در جریان آخرین سخنرانی خود در سازمان ملل نیز، از نشان دادن کوچکترین انعطافی در خصوص پرونده هسته ای ایران خودداری کرده، با شدت غرب را مورد حمله قرار داده و متقابلا، پاسخ های شدیدی را نیز از غربی ها دریافت کرده است.

آیا این بار هم قرار است سفر رئیس دولت به نیویورک، زمینه ساز تصویب قطعنامه های جدید تحریم باشد؟

این موضوع برای هر کس مهم باشد، احتمالا برای محمود احمدی نژاد اهمیتی ندارد، که پیشتر به کشورهای غربی توصیه کرده آن قدر قطعنامه تصویب کنند تا “قطعنامه دانشان پاره شود”.