فرارو: روزنامه کیهان نوشت: سخنان روز دوشنبه جناب آقاي دكتر احمدي نژاد درباره مسئله حجاب و عفاف براي خيل مردم مومن عميقاً آزاردهنده بوده است.

اگرچه اكنون زماني مناسب براي طرح برخي مباحثات مهم با ايشان نيست و كشور بايد عزم خود را براي مبارزه با فتنه گران داخلي و اربابان خارجي آنها جزم كند، ليكن صراحتي كه آقاي احمدي نژاد در مخالفت با موضوع طرح عفاف و حجاب به خرج دادند، چيزي نيست كه بتوان از كنار آن گذشت.

متاسفانه به نظر مي رسد كساني با رويه اي انحرافي در دولت نفوذ كرده‌اند كه اهدافي متفاوت با مباني شناخته شده نظام را دنبال مي كنند. مباني و رويه اين عده مسئله دارتر از آن است كه ناديده گرفتن آن روا باشد.

در واقع موضع دولت در مورد بحث حجاب و عفاف فقط مصداقي از يك منظومه بسيار كلان است كه از آن مباني برآمده و هر روز گوشه اي از آن آشكار مي شود. يك روز درباره موضوع مذاكره با آمريكا، روز ديگر در مورد ماهواره، روز بعد در مورد تعامل با مراجع، روز ديگر در مورد ديدار با بازيگران بدنام و تقدير از آنها، بعد از آن در مورد حجاب و…

اما، اين نوشته مشخصاً در مورد موضع رئيس جمهور در باب حجاب و عفاف چند سوال ساده هست كه خوب است دوستان پاسخي براي آن مهيا كنند.

آقاي رئيس جمهور و پيش از ايشان برخي دوستانشان از جمله آقاي مشايي مكرراً گفته اند كه بايد قبل از اجراي انتظامي قانون حجاب كار فرهنگي كرد وگرنه اين كار مصداق عقاب بلا بيان خواهد بود و روي جوانان تاثير سوء و بلكه معكوس مي گذارد. سوال ها اين است:

1- چه كسي تا امروز با كار فرهنگي مخالفت كرده است؟ آيا آقاي احمدي نژاد مي تواند حتي يك نفر را در اين كشور پيدا كند كه عقيده داشته باشد كار فرهنگي زائد است و مثلاً در باب قانون حجاب فقط بايد كار انتظامي كرد؟ خوب است خود دولت كه اين همه داعيه دار كار فرهنگي است يك بار گزارشي بدهد كه تا امروز چه مقدار كار فرهنگي در اين مورد كرده است؟ وقتي به اين سوال پاسخ داده شود خواهيم ديد كه اصل موضوع از چه قرار است.

2- سوال ديگر از آقاي رئيس جمهور اين است كه آيا مي توان اجراي يك قانون را معطل مهيا شدن لوازم و زمينه هاي فرهنگي آن كرد؟ مثلاً اگر فرهنگ تبعيت از قوانين راهنمايي و رانندگي در ايران به طور كامل شكل نگرفته باشد- كه نگرفته است- آيا رواست كه از فردا به نيروي انتظامي گفته شود اجراي قوانين راهنمايي و رانندگي را تا زمان شكل گيري فرهنگ آن تعطيل كنند؟!

3- سوال بعدي اين است: تا امروز كدام روش در ايران حاكم بوده؟ آنچه در 20 سال گذشته انجام شده آيا جز همين روشي بوده است كه اكنون آقاي احمدي نژاد توصيه مي كند يعني تعطيل كردن اجراي قانون حجاب به بهانه كار فرهنگي؟ بسيار خوب؛ نتيجه چه بوده است؟ آيا بهبودي در موضوع حجاب اتفاق افتاده؟ پاسخ اين سوال ها بسيار ساده است و بعيد است كسي به هوشمندي آقاي احمدي نژاد از آنها آگاه نباشد. اگر اينطور است- كه حتماً هست- آيا بهتر نيست زماني هم به ايده اجراي قانون اختصاص داده شود تا بتوان نتايج آن را هم مشاهده كرد؟ همان كاري كه برخي كشورهاي خارجي در مورد قانون پوشش در دانشگاه هاي خود انجام داده و نتيجه هم گرفته اند.

4- و نكته آخر پرسشي در مورد مباني است. قرائن واضحي هست كه نشان مي دهد دوستاني در دولت عقيده دارند نبايد به سبب خواست يك اقليت(؟!)- تصور مي كنند طالبان اجراي قانون حجاب اقليتي از مردم ايران هستند!- موضوعي را بر اكثريت تحميل كرد. فرض كنيم اين گمان درست باشد. كدام يك از مباني ما به ما اجازه مي دهد كه نظام ارزشي خود را بر مبناي خواست اكثريت تنظيم كنيم؟ آيا اين همان سكولاريسم ارزشي نيست كه اصلاح طلبان به آن قائل بودند؟

اين موارد نشان مي دهد برخلاف آنچه آقاي رئيس جمهور اصرار دارند وانمود كنند، موضوع به هيچ وجه ترس از بيرون بودن يك تار مو يا به راه انداختن «گشت نسبت»- كه اساساً دروغ است و چنين گشتي وجود ندارد- نيست. موضوع نگراني از فراگير شدن فساد، مشروع جلوه دادن آن و گريز دولت اسلامي از انجام وظايف پايه اي خود به بهانه هاي واهي است.