رادیو کوچه: حسام میثاقی

در سال‌های اخیر، فعالان دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی، همواره تحت فشار و برخورد نهادهای امنیتی، کمیته انضباطی و حراست دانشگاه بوده‌اند. در حال حاضر مهدیه گلرو، مجید دری و آرش صادقی، سه دانشجوی این دانشگاه در بازداشت به سر می‌برند و با احکام سنگین مواجه شده‌اند.

از سوی دیگر، اخبار و گزارش‌ها، حاکی از ادامه فشار بر دانشجویان و ایجاد فضایی امنیتی در فضای دانشگاه است.

از صادق شجاعی، فعال دانشجویی و دانشجوی سابق دانشگاه علامه پرسیده‌ام که چه کسانی در سمت‌های بالای این دانشگاه فعالیت می‌کنند و علت برخورد شدید با دانشجویان و استادان این دانشگاه چیست.

بعد از سال ۸۴، برخوردهای شدیدی با دانشجویان دانشگاه علامه شروع شد. این منحصر به امسال و بعد از انتخابات سال گذشته نیست. دانشگاه علامه، بزرگ‌ترین دانشگاه علوم انسانی خاورمیانه است و رهبری ایران هم بسیار روی علوم انسانی حساس شده بودند و سعی می‌کردند علوم انسانی را به شکل دلخواه خودشان تغییر دهند.

به همین دلیل، آقای شریعتی، یک روحانی تندرو را به ریاست دانشگاه علامه انتخاب کردند و پس از آن، فضا در دانشگاه علامه، بسیار بسته و تنگ شد. آقای شریعتی به محض اینکه رئیس دانشگاه شد، شروع به تصفیه‌ی بسیار شدید و غیرانسانی در این دانشگاه کرد و عده‌ی زیادی از دانشجویان و اساتید این دانشگاه از تحصیل محروم شدند.

شریعتی، برای انجام این برخوردها به نیروهایی نیاز داشت که حاضر شوند این برخوردهای غیرانسانی را انجام دهند، به خاطر همین از نیروهای همکار سابقش، به طور مشخص نیروهای بسیج مسجد نارمک،‌ جایی که وی قبلا امام جمعه آنجا بود کمک گرفت. کسی را به عنوان رئیس حراست دانشگاه علامه انتخاب کرد که قبلا رئیس بسیج مسجد نارمک بود و همچنین اعضای بسیج مسجد نارمک را به عنوان اعضای حراست این دانشگاه انتخاب کرد.

این افراد، تنها فعالیتشان در بسیج مسجد نارمک نبود و مشاغل امنیتی داشتند. شخصی به نام فتحی در دانشگاه علامه حضور دارد که در حال حاضر رئیس حراست دانشکده ادبیات این دانشگاه است. ایشان، سال ۸۳ که زندان بودم بازجوی بنده در بند ۲-الف سپاه در زندان اوین بود. این شخص، طرز تفکری بسیار لمپن و خارج از شخصیت فردی که بتواند در محیط دانشگاه فعالیت کند، داشت. وی کسی بود که در زندان، برای گرفتن اعتراف اجباری، تهدید می‌کرد کاسه‌ی ادرار را به خورد متهمین می‌دهد.

دانشگاه علامه از سال ۸۴، با چنین نیروهایی شروع به برخورد با دانشجویان کرد. به هیچ‌وجه دانشجویان منتقد را بر نمی‌تابید و آنان را محروم از تحصیل می‌کرد. در همان یک سال و نیم اول، بیش از ۵۰ نفر از دانشجویان این دانشگاه، از تحصیل محروم شدند و تمام تشکل‌های مستقل دانشجویی، و به طور مشخص انجمن اسلامی دانشگاه منحل و غیرقانونی اعلام شدند. اجازه انتخابات برای انجمن اسلامی ندادند و نشریه‌ها یکی یکی بسته شد. دامنه‌ی این برخوردها حتی به انجمن‌های علمی رسید و استادان بسیاری از تدریس محروم شدند.

از آقای حسن نمک‌ دوست این تصفیه شروع شد و به اساتید دیگری مثل استاد مردیها و استاد بزرگ ادبیات، جناب آقای کزازی رسید که این افراد اجبارا بازنشسته و از تدریس محروم شدند. نیروهای تندرویی که در حال حاضر مدیریت دانشگاه علامه را در اختیار دارند، سنگ تمام گذاشتند و با استفاده از فضای امنیتی که در کشور حاکم شد، برخوردها را تشدید کردند و تصفیه دانشجویان و اساتید را جدی‌تر و کامل‌تر کردند.

آیا چنین برخوردهایی را می‌توان در جهت نظامی کردن فضای دانشگاه دانست ؟

نظامی کردن فضای دانشگاه،‌ در مورد دانشگاه علامه مقداری متفاوت است. همیشه نظامی کردن، به دادن فضای بیشتر به بسیج به عنوان یک تشکل شبه نظامی در دانشگاه اطلاق می‌شود. برخوردهای مدیریت دانشگاه علامه آن‌قدر تنگ‌نظرانه بود که حتی به بسیج دانشگاه هم رسید. تا یک سال پیش و قبل از این شرایطی که در کشور حاکم شود و نیروهای رادیکال هدو طرف، به سمت دوسر طیف میل داشته باشند، بسیج دانشگاه یکی از نیروهای منتقد اصلی رئیس دانشگاه بود.

اما از سوی دیگر، در محیط دانشگاه افراد امنیتی مثل آقای فتحی که به ایشان اشاره شد، حضور دارند. ایشان، در گروه عملیات و اطلاعات دادگستری تهران، دفتر اینترنت مشغول به فعالیت بودند و حال در حراست دانشگاه علامه نیز فعالیت می‌کنند. حتی تعدادی از دانشجویان دوره‌ی دکتری دانشگاه، به واسطه‌ی ارتباطاتی که داشتند، از طرق غیرمعمول به صورت دانشجو وارد دانشگاه شدند.

آیا آماری از تعداد محرومین از تحصیل و دانشجویان بازداشتی علامه در چندسال اخیر دارید؟

دانشجویان بسیار زیادی در دانشگاه علامه از تحصیل محروم شدند. عرض کردم که در همان یک سال و نیم اول، بین ۵۰ الی ۶۰ نفر بین یک تا شش ترم، به صورت غیرقانونی و حتی برخلاف آئین‌نامه‌های خودشان از تحصیل محروم شدند. عده‌ی زیادی از تحصیل محروم شدند اما مایل به انتشار خبر محرومیتشان از تحصیل نبودند. آماری که دارم و محرومیتشان قطعی است، بیش از صد دانشجو در چهار الی پنج سال گذشته هستند. این افراد، هریک از یک تا شش ترم محروم شدند.

خانم مهدیه گلرو را می‌توانم نام ببرم که شش ترم مداوم از تحصیل محروم شدند و همین‌طور آقای مجید دری که این دو در حال حاضر تنها به خاطر تلاشی که برای دفاع از حق تحصیلشان در شورای دفاع از حق تحصیل داشتند، در زندان به سر می‌برند. حقی که توسط مدیریت دانشگاه از ایشان گرفته شده بود.

دانشجویان بازداشتی دیگری نیز هستند مثل آقای آرش صادقی و دانشجویان دیگری که خارج از محیط دانشگاه و در اعتراض‌های مردمی بازداشت شدند و جزو بازداشت‌شدگان پس از انتخابات محسوب می‌شوند.

نکته‌ی دیگری که باید عرض کنم، در مورد برخورد با دانشجویان غیرسیاسی دانشگاه است. هرچه صحبت کردیم در مورد برخورد با فعالان دانشجویی بود. چندی پیش مصاحبه‌ای را با آقای پریز، معاون دانشجویی و فرهنگی دانشگاه علامه می‌خواندم. وقتی خبرنگار گفت ۲۰ نفر به خاطر عدم رعایت حجاب از تحصیل محروم شدند، ایشان به صراحت اعلام می‌کردند که تعداد محروم‌شدگان تحصیل این اواخر، فقط به خاطر عدم رعایت حجاب، بسیار بیشتر از این تعداد است.

محدودیت‌های بسیار سنگینی برای دانشجویان غیرفعال هم در دانشگاه علامه وجود دارد. شدیدترین برخورد‌ها نسبت به پوشش دانشجویان در حال انجام است. تقریبا هیچ نشریه‌ی مستقلی منتشر نمی‌شود و حتی با انجمن‌های علمی برخوردهای بسیار شدیدی صورت می‌گیرد. این اواخر، کمیته گزینش استاد و دانشجوی وزارت علوم یکی از بچه‌های انجمن علمی یکی از دانشکده‌ها را احضار کرده بود و به وی تذکر داده بود که حراست دانشگاه به ما اعلام کرده شما فعال هستید، در صورتی که ایشان تنها فعالیتش، فعالیت در انجمن علمی بود.‌