عصرایران: بسياري از منابع تاييد مي كنند كه آمريكا كمك خود به جنبش هاي مسلح در ميان اقليت هاي قومي ايران كه حدود 40 درصد جمعيت اين كشور را تشكيل مي دهند، افزايش داده است… بر اساس گزارشي از يك موسسه آمريكايي، كماندوهاي آمريكايي از سال 2004 در داخل ايران فعاليت مي كنند…با وجود شكست كامل آمريكا در عراق هيچ نشانه اي وجود ندارد كه بوش از ايده حمله به ايران دست كشيده باشد.

عصرایران – مقامات ايران و آمريكا طي چند روز آينده يك نشست بي سابقه در بغداد برگزار مي كنند و در همين حال دو طرف تاكيد كرده اند كه مذاكرات محدود به مسئله عراق است ؛ اما آيا اولين برخورد رسمي بين دو كشور از زمان انقلاب اسلامي تاكنون به كاهش تنش در روابط ايران و آمريكا منجر مي شود؟

به گزارش عصر ايران (asriran.com)، روزنامه گاردين در مقاله امروز خود به قلم آلن گرش، سردبير روزنامه لوموند نوشت: در حال حاضر هيچ نشانه اي دال بر احتمال كاهش تنش در روابط ايران و آمريكا ديده نمي شود، چرا كه هر طرف سعي مي كند تا دولت هاي منطقه را عليه ديگري بسيج كند.

ديك چني، معاون رييس جمهوري آمريكا در تور عربي خود بار ديگر بر عزم واشنگتن براي جلوگيري از دستيابي ايران به تسليحات هسته اي تاكيد كرد.

در همين حال محمود احمدي نژاد به امارات، متحد عربي آمريكا سفر كرده كه اين سفر بيشتر به خاطر اختلاف جدي دو طرف بر سر مالكيت جزاير سه گانه اهميت پيدا كرده است.

احمدي نژاد در پاسخ به تهديدات چني گفته است كه آمريكا قادر به حمله به ايران نيست و مردم ايران مي توانند از خودشان محافظت و اقدام احتمالي آمريكا را تلافي كنند.

به نوشته گاردين، هرچند اولويت كنوني دولت بوش مساله عراق است اما آمريكا از ايران صرف نظر نكرده و جنگ پنهان و مخفيانه خود عليه اين كشور را آغاز كرده است.

بسياري از منابع تاييد مي كنند كه آمريكا كمك خود به جنبش هاي مسلح در ميان اقليت هاي قومي ايران كه حدود 40 درصد جمعيت اين كشور را تشكيل مي دهند، افزايش داده است.

شبكه ABC در ماه آوريل گزارش داد كه آمريكا مخفيانه به يك گروه بلوچ با عنوان “جند الاسلام” (سربازان اسلام) كه مسئول بمب گذاري زاهدان و كشتار 20 تن از سربازان سپاه پاسداران انقلاب اسلامي بوده، كمك كرده است.

در همين حال بر اساس گزارشي از يك موسسه آمريكايي، كماندوهاي آمريكايي از سال 2004 در داخل ايران فعاليت مي كنند.
جرج بوش در سال 2002 ايران را در گروه “محورهاي شرارت” قرار داد و يك سال پس از آن گفت كه آمريكا برنامه تسليحات هسته اي ايران را تحمل نخواهد كرد.

اين اظهارات در حالي بيان شد كه ايران طي چند سال گذشته در مواردي به سياست هاي آمريكا كمك كرده كه نمونه آن كمك تهران به آمريكا براي سرنگوني حكومت طالبان است.
روز دوم مي 2003 در نشستي بين جواد ظريف، سفير ايران در افغانستان و زلماي خليل زاد، فرستاده ويژه آمريكا به افغانستان، دولت تهران پيشنهادي براي انجام مذاكرات جامع درباره تسليحات كشتار جمعي، موضوعات تروريسم و امنيتي و همكاري اقتصادي به طرف آمريكايي ارايه كرد.

در عين حال جمهوري اسلامي آمادگي خود را براي حمايت از فرآيند صلح اعراب و كمك به تبديل حزب الله به يك حزب سياسي اعلام كرد و در دسامبر 2003 ايران يكي از معدود كشورهايي لقب گرفت كه پروتكل الحاقي معاهده منع تكثير تسليحات هسته اي را امضا كرد.

با اين حال آمريكا همه اين اقدامات را رد كرده، چرا كه تنها هدف آن سرنگوني رژيم ايران است. واشنگتن براي زمينه سازي مداخله نظامي عليه ايران بارها موضوع “تهديد هسته اي” را علم كرده است.

در سال 1995 مدير آژانس كنترل تسليحات و خلع سلاح آمريكا گفت: ايران تا سال 2003 به بمب هسته اي دست پيدا مي كند.
در همين حال “ويليام پري”، وزير دفاع وقت كلينتون پيش بيني كرده بود كه ايران تا سال 2000 به توان ساخت بمب هسته اي دست مي يابد، نظريه اي كه مورد تاييد شيمون پرز اسرائيلي نيز قرار گرفته بود.

با اين وجود آژانس بين الملي انرژي اتمي ماه گذشته تاكيد كرد كه ايران حداقل چهار سال تا دستيابي به توان ساخت بمب فاصله دارد.

به راستي واقعيت چيست؟ ايران از دهه 1960 به دنبال توسعه توان هسته اي خود بوده و در عين حال پيشرفت هاي تكنولوژيكي امكان استفاده از برنامه هسته اي براي كاربردهاي نظامي را ساده تر كرده است، آيا رهبران تهران رويكرد نظامي در برنامه هسته اي را اتخاذ كرده اند؟ مداركي در اين زمينه وجود ندارد و آيا احتمال دارد كه آنها در آينده به دنبال تسليحات هسته اي باشند؟ اين امكان وجود دارد! چرا كه پاكستان و اسرائيل دو همسايه ايران داراي تسليحات هسته اي هستند و رهبران تهران نمي توانند اين مساله را ناديده بگيرند.

با وجود شكست كامل آمريكا در عراق هيچ نشانه اي وجود ندارد كه بوش از ايده حمله به ايران دست كشيده باشد. نگاه خصمانه رييس جمهوري آمريكا به ايران بخشي از اين استراتژي است كه ممكن است به يك ريسك نظامي ديگر منجر شود. اين يك فاجعه است نه تنها براي ايران و جهان عرب، بلكه براي غرب و به ويژه اروپايي ها.