بازتاب: برای این گونه افراد، مسأله انتخابات، تنها بهانه ای است تا پس از سال ها اقامت در اروپا، این بار با پناهندگی حضورشان در آنجا را تداوم بخشند و احتمالا تجارت و کاسبی را که در آنجا به راه انداخته اند، ادامه دهند/ البته وزارت خارجه با همه محدودیت ها، همواره در همه عرصه ها تا جایی که می شده و با وجود دخالت نابجای همه مقام های موازی و غیرمسئول، در تأمین منافع ملی ایرانیان تلاش کرده و…
سرویس سیاست خارجی ـ در روزهای اخیر، خبری در محافل خبری منتشر شد، مبنی بر اینکه یکی از دیپلمات های ایرانی در فنلاند، خود را به این کشور پناهنده و وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران نیز این خبر را تکذیب کرده است.

به گزارش «تابناک»، این دیپلمات ایرانی که حسین علیزاده نام دارد، بنا بر گفته سخنگوی وزارت خارجه، کارشناس اقتصادی سفارت ایران در «هلسینکی» بوده است.

بنا بر این گزارش، رامین مهمان پرست با تکذیب خبر پناهنده شدن علیزاده، افزوده است: وی به دلیل مشکل تحصیلی فرزند یا فرزندانش، مهلت خواسته و به کشور برنگشته است، حال آن که مهمانپرست درباره دیپلمات سابق کشور، یعنی حیدری هم که به نروژ پناهنده شد، چنین توجیهاتی را مطرح کرده بود که سرانجام با مصاحبه حیدری با رسانه ها و شبکه های تلویزیونی، مشخص شد که وی واقعا پناهنده شده است.

به نظر می رسد، درباره علیزاده نیز چنین اتفاقی در حال تکرار است و سخنگوی وزارت خارجه، همان رویه تکذیب پیشین را در پیش گرفته است.

هرچند تا کنون تنها رسانه های خارجی این خبر را تأیید کرده اند، نگرانی ها از آنجا سرچشمه می گیرد که مبادا دوباره ماجرای پیشین رخ دهد و افکار عمومی، اعتماد خود را به شیوه اطلاع رسانی وزارت خارجه از دست بدهند!

بنابراین، باید سه نکته را خطاب به وزارت خارجه جمهوری اسلامی یادآوری کرد:

نخست: امروزه با گسترش وسایل ارتباط جمعی در دورترین نقاط جهان و همچنین شبکه های خبری ایترنتی، انتشار اخبار به شکل سابق محصور و محدود نیست و به محض وقوع یک رخداد، در کمتر از ثانیه، همه از آن آگاه شده و درباره آن تحلیل می دهند؛ پس چه نیکوتر که ارگان یا سازمانی که خود صاحب خبر است، با پیش دستی در انتشار خبر، تحلیل های مرتبط با یک خبر را در اختیار مخاطبان گذارد تا در ادامه نیز همواره یک گام از دیگر رسانه ها جلوتر باشد.

دوم: بیش از پیش در گزینش افرادی که به مأموریت های خارجی می روند، دقت و وسواس به خرج دهند و افرادی را به این گونه مأموریت ها بفرستند که اگر تعهد لازم را ندارند، دست کم عرق ایرانی بودن را داشته باشند و بتوانند تمایزی دقیق و ظریف بین منافع ملی و منافع شخصی و فردی خود قایل شوند و هرگز نماینده ایران بودن را به منافع شخصی و اقتصادی نفروشند.

سوم: پس از انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته، گویی روال شده است که هر کس مأموریتش در کشور خارجی پایان می پذیرد، ادعا می کند که در اعتراض به رفتار حکومت ایران، پناهنده شده است؛ اما پرسش اینجاست، چرا این افراد به محض پایان مأموریت به یاد استعفا می افتند؟

امروز بیش از یک سال از انتخابات ریاست جمهوری می گذرد و باید از این افراد پرسید، چرا همان زمان استعفا نداده اند و اکنون که مأموریتشان به پایان رسیده و دستمزد ته مانده خدمت را نیز دریافت کرده اند، چنین کاری می کنند؟

پس به نظر می رسد، برای این گونه افراد، مسأله انتخابات، تنها بهانه ای است تا پس از سال ها اقامت در اروپا، به واسطه شغلشان، با پناهندگی حضورشان در آنجا را تداوم بخشند و احتمالا تجارت و کاسبی را که در آنجا به راه انداخته اند، ادامه دهند.

در این میان، البته در درون ایران نیز مخالفان دولت آنان را می ستایند، غافل از اینکه این به اصطلاح دیپلمات های سابق، سودجویی و بهره برداری شخصی را بر حیثیت ایرانی ترجیح داده و تاریخ به همه نشان خواهد داد که منفعت طلبی این افراد در درازمدت، به حیثیت ملی همه ایرانیان ـ چه طرفداران و چه مخالفان دولت ـ ضربه وارد خواهد کرد.

در پایان باید افزود: این گزارش به هیچ وجه قصد این را ندارد که به خاطر وجود چند استثنا، زحمت های دیپلمات ها و کارکنان شریف وزارت خارجه جمهوری اسلامی را نادیده بگیرد، چه آنکه همه می دانیم وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران، با همه محدودیت ها، در همه عرصه ها تا جایی که می شده است و با وجود دخالت نابجای همه مقام های موازی و غیر مسئول، همواره در تأمین منافع ملی ایرانیان، تلاش کرده و گامی پس نگذاشته است.