رادیوفرانسه: داریوش همایون یکی از نخبگان روزنامه نگاری ایران در سن هشتاد و دو سالگی روز بیست و هشتم ژانویۀ 2011 در سوئیس در گذشت. داریوش همایون جدا از فعالیت های سیاسی و همچنین ادبی خود، با بنیانگذاری روزنامۀ “آیندگان” فصل تازه ای را در نشریات و حرفۀ روزنامه نگاری ایران گشود.

داریوش همایون مؤسس روزنامۀ آیندگان و وزیر فرهنگ و جهانگردی در کابینۀ جمشید آموزگار در دورۀ سلطنت پهلوی بود. همایون در سال 1307 در تهران متولد و پس از اخذ دیپلم در وزارت دارایی استخدام شد. او به طور همزمان تحصیلات خود را در رشتۀ حقوق آغاز کرد و دیپلم دکتری خود را در همین رشته از دانشگاه تهران اخذ نمود. پس از اخذ دیپلم دکتری داریوش همایون یک سال در دانشگاه هاروارد آمریکا در زمینۀ توسعۀ سیاسی مطالعه کرد.

داریوش همایون حرفۀ روزنامه نگاری را در سال 1328 و همزمان با فعالیت های سیاسی اش در گروه های مختلف ملی گرا آغاز نمود. در کارنامۀ سیاسی داریوش همایون عضویت در گروه های “مکتب پان ايرانيسم”، “حزب ملت ايران”، “حزب پان ايرانيسم” و “حزب سوسياليست ملی کارگران ايران (سومکا)” به ثبت رسیده است.

داریوش همایون در سال 1334 کار خود را در روزنامه اطلاعات آغاز کرد و اندکی بعد سردبيری سرويس خارجی این روزنامه را به عهده گرفت. وی سپس با همکاری روزنامه نگاران حرفه ای روزنامۀ آیندگان را در 25 آذر 1346 پایه گذاری کرد، نشریه ای که نقش مهمی در تحولات سیاسی منتهی به انقلاب 1357 و بعد از آن داشت.

‏همچنین داریوش همایون مديريت شرکت سهامی کتابهای جيبی، ناشر نخستين سلسله انتشارات مرغوب به قطع جيبی در ‏ايران را به عهده داشت. با اوج خیزش انقلابی، داریوش همایون به دستور دربار در آبان ماه 1357 زندانی شد و سپس در شامگاه 21 بهمن 1357 از زندان گریخت و در اردیبهشت ماه 1359 راهی تبعید شد و در کشور سوئیس سکنی گزید.

در دورۀ تبعید، داریوش همایون یک دم از تلاش و مبارزه برای استقرار آزادی و دموکراسی در ایران غافل نشد و تا آخرین لحظه از جنبش سبز در ایران دفاع کرد و آن را یگانه راه رهایی مردم ایران از وضع موجود دانست.

مسعود بهنود نویسنده و روزنامه نگار ایرانی ساکن لندن از دوستان و یاران دیرینۀ داریوش همایون به حساب می آید و سالها سردبیر روزنامۀ “آیندگان” به مدیریت داریوش همایون بود.

مسعود بهنود در مورد وی چنین می گوید:”داریوش همایون از متولدین دورۀ رضا شاه و از بزرگ شدگان در اصلاحات آن دوره، و به صحنه آمده در دورۀ جنگ بود، و از نوجوانی با سر پر شور و ایدأل های خیلی بلند وارد صحنۀ سیاست شد. وی پس از کودتای 28 مرداد 1332 ، خود را کمی از صحنۀ سیاست کنار کشید و سعی کرد بیش از آنکه فعال سیاسی باشد، فعال فرهنگی باشد.

مسعود بهنود در ادامه تأکید می کند که داریوش همایون پس از آنکه روزنامۀ “آیندگان” را بنا گذاشت، گویا به جا و مکان اصلی خود رسید.

وی در ادامه می گوید:” آیندگان بیش از آنکه یک روزنامه باشد، یک مکتب بود. و به همین دلیل هنگامیکه پس از ده سال عمر کوتاهش متوقف شد، مکتب متوقف نشد و در تک تک افرادی که به آنها داریوش همایون، نظم، آرامش فکری و سلامت اندیشه آموزش داده بود، این خصائص در آنها ادامه یافت.”

مسعود بهنود می گوید آنچه از داریوش همایون در ذهن خود او و همچنین افرادیکه با وی همکاری داشته اند مانده است، بیش از آنکه سیاست ورزی او باشد، نگاه شفاف و سالم او به دنیا ، اعتنا نکردن به مادیات و توجه به سرنوشت کشورش و علاقۀ باور نکردنی او به ایران بود.

بی‌بی‌سی:
داریوش همایون درگذشت
داریوش همایون

داریوش همایون، وزیر اطلاعات و جهانگردی در اواخر دوران سلطنت پهلوی بود

داریوش همایون، وزیر اطلاعات و جهانگردی در اواخر حکومت پهلوی روز جمعه ۸ بهمن (۲۸ ژانویه) در ژنو سوئیس درگذشت.

داریوش همایون در جوانی و در دوران نخست وزیری دکتر مصدق از اعضای حزب کارگران سوسیالیست ایران (سومکا) بود.

او که فعالیت مطبوعاتی خود را درسالهای پس از کودتای ۲۸ مرداد شروع کرده بود در سال ۱۳۳۹ به مدیریت سازمان کتاب های جیبی و سپس انتشارات فرانکلین رسید.

آقای همایون در دوران فعالیت مطبوعاتی اش به همراه تعدادی از روزنامه نگاران در بنیانگذاری سندیکای نویسندگان و خبرنگاران ایران همکاری داشت.

داریوش همایون، در سال ۱۳۴۶ روزنامه آیندگان را بنیانگذاری کرد و مدیر مسئول آن و مدتی هم سردبیر این روزنامه بود.

اولین روزنامه سراسری ایران که صبح ها منشر می شد و بعدها به رقیبی جدی برای دو رورنامه عصر آن زمان، کیهان و اطلاعات تبدیل شد.

مسعود بهنود، در هشتادمین سالگرد تولد او گفت: “داریوش همایون، نه تنها بنیانگذار آیندگان، بلکه بانی مکتبی بود که من از آن به عنوان مکتب آیندگان نام می‌برم”.

همسر داریوش همایون، هما زاهدی، دختر سرلشگر فضل الله زاهدی و نماینده مجلس ایران بود.

جمشید آموزگار، دبیر کل حزب رستاخیز ایران پس از برگزاری کنگره سراسری حزب او را به قائم مقامی خود برگزید و پس از آن که به نخست وزیری رسید، آقای همایون وزیر اطلاعات و جهانگردی و سخنگوی دولت شد.

از مهمترین اتفاقات دوران کاری وی به عنوان وزیر اطلاعات و جهانگردی، انتشار مقاله ای به تاریخ ۱۷ دی ۱۳۵۶ در روزنامه اطلاعات با عنوان “ایران و استعمار سرخ و سیاه” بود که در آن به آیت الله خمینی توهین شده بود.

چاپ این مقاله که نویسنده آن، نام مستعار احمد رشیدی مطلق را داشت به اعتراضات گسترده در ایران منجر و به سقوط دولت آموزگار ختم شد.

سالها از داریوش همایون به عنوان نویسنده این مقاله نام برده می شد، اما خود او بارها آن را تکذیب کرد.

آقای همایون در آبان ۵۷ و همزمان با روی کار آمدن حکومت نظامی دستگیر و به زندان دژبان مرکز در پادگان جمشیدیه تهران منتقل شد.

او هنگام تصرف این پادگان توسط مردم در شامگاه ۲۱ بهمن ۱۳۵۷ توانست از آن فرار کند و پس از حدود پانزده ماه زندگی مخفی در اردیبهشت سال ۱۳۵۹ از ایران خارج شد.

داریوش همایون به هنگام مرگ ۸۲ ساله و عضو حزب مشروطه ایران بود.