شفاف: حتي باعث شده است تاامروزه با وجود تلاش هاي بسياري براي جا انداختن اينترنت در کشور همچنان مفاهيمي مانند بانکداري الکترونيک،استفاده الکترو نيکي مردم از خدمات دولتي و بخش خصوصي ،دولت الکترو نيکي ، تجارت الکترونيک و جابجايي اينترنتي وجوه و… با مشکلات عديده اي روبرو گردد/ ایران با سرعت ۰.۴۹ Mb/s در دریافت رتبه ۱۸۷ و سرعت ۰.۱۹ Mb/s در ارسال رتبه ۱۷۶ را در بین کشور‌های دنیا به خود اختصاص داده است.
شفاف-سحر رستمی:در دنیای امروز که دنیای تکنولوژی و فن آوری اطلاعات است ،اینترنت جایگاه ویژه ای در جای جای زندگی انسان مدرن امروز دارد و به جرات می توان گفت بیش از 80 درصد از تمامی کارهای اداری و بانکی در کشورهای توسعه یافته ،از طریق این شبکه جهانی انجام می شود.

در ایران نیز اینترنت زودتر از هر وسیله ارتباط جمعی دیگر در بین مردم رواج یافت.در حالی اینترنت در ایران هر روز فراگیر تر می شود که بیست سال طول کشید تا رادیو به ایران بیایدو پس از آن سی سال طول کشید که سینما در ایران ساخته شود .ورود تلویزیون به ایران هم با تاخیر سیزده ساله همراه بود وسیزده سال پس از تولید تلویزیون ایرانیان این جعبه جادویی را به خانه های خود بردنداما اینترنت به فا صله ی اندکی از عمومی شدن ، به ایران آمد ، به طوری که زمانی که پژهشگران ایرانی در سال 1370 برای اولین بار اولین بار در لیران توسط مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضی به اینترنت متصل شدند،19 سال می گذرد و در طی این سالها ،ضریب نفوذ اینترنت در ایران از متوسط آسیا بالاتر رفته و درسال 84 در خاورمیانه به مقام اول رسیده است.

با این حال و با وجود استقبال عمومی از اینترنت در کشور و با وجود اینکه امروزه مفاهيم مهم و اساسي از رشد ، توسعه و پيشرفت با اینترنت گره خورده است به طوري که در بسياري از کشورها امروزه نقش اينترنت در تسريع کارها به حدي رسيده است که عملا نمي‌توان آن را جدا از زندگي آنان دانست،سرعت پایین و اختلال در همین سرعت پایین همواره مشکلاتی را برای کاربران اینترنت ایجاد می کند و عملا شعار دولت الکترونیک را زیر سوال می برد.

یکی از معتبر ترین مراکز بررسی و سنجش اینترنت انجام داده است ، Speedtest.net براساس تحقیقاتی که پایگاه اینترنتی انجام داده است،متوسط سرعت اینترنت در کشور ایران بسیار پائین‌تر از سایر کشورها است، به طوری که ایران با سرعت ۰.۴۹ Mb/s در دریافت رتبه ۱۸۷ و سرعت ۰.۱۹ Mb/s در ارسال رتبه ۱۷۶ را در بین کشور‌های دنیا به خود اختصاص داده است. در این میان به ترتیب همدان با ۰.۷۶ Mbps، گیلان با ۰.۶۹ Mbps، گلستان با ۰.۶۵ Mbps، خراسان با ۰.۶۵ Mbps، باختران با ۰.۶۴ Mbps، آذربایجان باختری با ۰.۶۰ Mbps، سمنان با ۰.۵۸ Mbps، خوزستان با ۰.۵۵ Mbps، فارس با ۰.۵۱ Mbps و کردستان با ۰.۴۸ Mbps جزء برترین‌ها از نظر سرعت دریافت محسوب می‌گردند. سرعت ارسال نیز به ترتیب شامل همدان با ۰.۲۷ Mbps، سمنان با ۰.۲۶ Mbps، آذربایجان باختری با ۰.۲۵ Mbps، بوشهر با ۰.۲۵ Mbps، خراسان با ۰.۲۴ Mbps، کردستان با ۰.۲۲ Mbps، باختران با ۰.۲۲ Mbps، مازندران با ۰.۲۱ Mbps، خوزستان با ۰.۲۱ Mbps و گیلان با ۰.۲۰ Mbps می‌شود، نکته جالب و قابل تامل اینکه در این میان تهران جایی در بین ۱۰ شهر یا استان برتر چه از لحاظ سرعت ارسال و چه دریافت ندارد و به اشتباه تصور می شود که تهران در این زمینه وضعیت بهتری دارد.

اگر بخواهیم مقایسه ای بین سرعت اینترنت در کشور ایرن با کشورهای همسایه مثل کویت ،ترکیه ،پاکستان و …داشته باشیم،مشاهده می کنیم که ایران در رقابت با آنها بازنده است و تنها چند کشور مانند افغانستان و عربستان صعودی هستند که سرعت اینترنت در آنها پایین تر از ایران است و با وجود تبلیغات فراوان در ایران برای دورکاری،بانکداری الکترونیک،انتخاب واحد اینترنتی در دانشگاهها و به طور کلی دولت الکترونیک ،هیچگونه تلاشی برای بهبود وضعیت اینترنت صورت نمی گیرد و متاسفانه به طور مداوم با اختلال در اینترنت مواجه هستیم .

در اين ميان باوجود سرعت کم محدوديت دسترسي به سايت‌هاي مورد استفاده ومفيد مردم و شهروندان گاه انچنان مشکل مي گردد که بسياري عطاي استفاده از اينترنت رابه لقايش مي بخشند در اين حال نيز عملا هيچ کس پاسخگو نيست وبه فکرچاره جويي به حل اين مشکل داخلي و يا خارجي نيست .

آنچه مسلم است ، اين مشکلات در حالي است که عملا وضعيت موجود اينترنت در کشور پيامدهايي منفي بسياري را بر ذهن شهروندان و جايگاه اينترنت در کشور داشته است و حتي باعث شده است تاامروزه با وجود تلاش هاي بسياري براي جا انداختن اينترنت در کشور همچنان مفاهيمي مانند بانکداري الکترونيک،استفاده الکترو نيکي مردم از خدمات دولتي و بخش خصوصي ،دولت الکترو نيکي ، تجارت الکترونيک و جابجايي اينترنتي وجوه و… با مشکلات عديده اي روبرو گردد و نيز مورد پرسش قرار گيرد و همواره مردم این سوال را از خود و دولتمردان بپرسند که وقتی شرایط برای انجام کاری فراهم نیست،چرا باید به انجام آن اصرار کرد و در این میان تکلیف مردم با خسارت هاي متعدد زمانی و هزینه ای که به خاطر افزايش ترافيک ،سرعت کم وده ها مشکل ديگر متحمل می شوند ،چیست و چرا چاره ای برای آن اندیشیده نمی شود؟ آیا به راستی می توان ، با توجه به سرعت و وضعيت مختل اينترنت در کشور ،به اهداف و شعار هايي همانند دولت الکترو نيک ،انكداري الکترو نيک و…دست يافت و اين اعتماد را به مردم براي استفاده از اين خدمات ارزاني داشت ؟