عصرایران: این چه طرز سخن گفتن یک دولتمرد در برابر قانون مصوب مملکت است که چشم در چشم نماینده ها می گوید دلتان را به این خوش نکنید که قانون را اجرا خواهیم کرد!…مردم به طور متوسط متحمل 60 الی 70 درصد هزینه های درمان هستند. حال بماند برخی خدمات دندانپزشکی و داروهای خارج از شمول بیمه و … که صد در صد هزینه هایش متوجه بیماران است، حتی اگر دفترچه بیمه درمانی هم داشته باشند و البته به این ماجرا بیفزایید خیل انبوه پزشکان را که اساساً بیمه قبول نمی کنند!
عصرایران – مختصر و مفید ماجرااین است: « طبق برنامه چهارم توسعه ، قرار بود سهم مردم از هزینه های درمان، به 30 درصد کاهش یابد و نظام یارانه ای و بیمه ای ، الباقی هزینه ها را پوشش دهد. اما این اتفاق نیفتاد و مردم به طور متوسط متحمل 60 الی 70 درصد هزینه های درمان هستند. حال بماند برخی خدمات دندانپزشکی و داروهای خارج از شمول بیمه و … که صد در صد هزینه هایش متوجه بیماران است، حتی اگر دفترچه بیمه درمانی هم داشته باشند و البته به این ماجرا بیفزایید خیل انبوه پزشکان را که اساساً بیمه قبول نمی کنند!

دولت در توضیح ناکامی خود در رساندن سهم مردم به 30 درصد اظهار می داشت که این کار 4 هزار میلیارد تومان بودجه می خواهد که مجلس باید تصویبش کند؛توضیحی که بسیاری از کارشناسان ، موجه اش می دانستند و بدین ترتیب ، توپ در زمین مجلس بود.

تا این که امسال ، مجلس شورای اسلامی تصویب کرد که از سال آینده 6 هزار و 400 میلیارد تومان از درآمدهای ناشی از هدفمندی یارانه ها به بخش بهداشت و درمان تخصیص یابد.

با این حال ، وزیر رفاه که علی الاصول می بایست از این که قرار است مردم با این مصوبه در رفاه بیشتری باشند ، در جمع نمایندگان مجلس سخنی گفت که بسیار شگفت انگیز و ملال آور بود. وی گفت که آقایان دلخوش نباشند که این بودجه به نظام سلامت می رسد، زیرا این طرح غیر کارشناسی بوده و امکان اجرایی شدن آن نیست! »

واقعیت این است که نظام درمانی کشور ، به گونه ای است که کم درآمدها ، حداکثر می توانند به درمان بیماری هایی مانند سرماخوردگی و شکستگی دست و پا و کشیدن دندان بسنده کنند و هر چه بیماری صعب العلاج تر می شود و هزینه هایش بالاتر می رود ، تعداد کمتری از امکان درمان برخوردار می شوند.
در واقع ، گران بودن هزینه های درمان ، باعث می شود بسیاری از اقشار کم درآمد و فقیر جامعه ، در همان مراحل نخستین بیماری نیز نتوانند نسبت به مداوای آن اقدام کنند و نتیجه اش نیز پیشرفت بیماری و گاه مرگ افراد بی بضاعت است.

یک نظام هوشمند بهداشتی ، هزینه های سنگینی را در حوزه پیشگیری و درمان در مراحل اولیه متقبل می شود تا از تحمل هزینه های سنگین تر مادی و معنوی ناشی از گسترش و پیشرفت بیماری ها معاف باشد کما این که قرار است بخشی از 6 هزار و 400 میلیارد تومان مصوب مجلس صرف ارتقای خانه های بهداشت روستایی شود.

مگر قرار نیست عواید ناشی از طرح ملی هدفمندی یارانه ها صرف بهبود اوضاع مردم و ارتقای سطح رفاه آنان شود؟! و مگر کدام ردیف بودجه ای بر جان انسان ها و سلامتی آنان ارجح است که آقایان می گویند بودجه مصوب مجلس برای دادن بودجه بهداشت و درمان را نمی دهیم و تاکید هم می کنند که دلتان را خوش نکنید؟!

اگر درآمد هدفمندی یارانه ها صرف این امور واقعاً حیاتی نشود ، قرار است در کجا هزینه شود که وزیر دولت این گونه در برابر آن موضع گیری می کند؟

اصلاً این چه طرز سخن گفتن یک دولتمرد در برابر قانون مصوب مملکت است که چشم در چشم نماینده ها می گوید دلتان را به این خوش نکنید که قانون را اجرا خواهیم کرد!

آقایان بدانند که خیلی از مردم ، حتی برای پرداخت هزینه 5 هزار تومانی ویزیت پزشک عمومی هم مشکل دارند و برای یک مراجعه عادی هم کلی حساب و کتاب می کنند ، چه رسد به بیماری هایی مانند برخی سرطان ها که از 10 تا 50 ملیلون تومان فقط هزینه داروهایشان می شود ؛ دولتی ها و مجلسی ها همین یک نکته را مد نظر داشته باشند که اگر امروز تصمیم نادرستی در حوزه بهداشت و درمان گرفتند که منجر به مرگ حتی عزیز یک خانواده هم شود ، اگر در دنیا هم پاسخگو نباشند ، در روز قیامت باید تاوان پس دهند چه آن که حواس خدا ، خوب جمع است.