آینده: روش سنتی استفاده از تظاهرات و تجمعات حامیان نظام در برابر حضور خیابانی معترضان كه از نهم دی ماه و 22 بهمن سال گذشته به اوج خود رسید نیز شاید دیگر آثر خود را نداشته باشد.امروز موضوع نداشتن پایگاه مردمی نظام نیست، چرا كه اكنون صورت مساله اپوزیسیون داخلی و خارجی نظام از ادعای نداشتن پایگاه مردمی نظام به عدم امكان بروز اعتراضات مدنی در داخل كشور تبدیل شده است و برای پاسخ به این پرسش جدید استفاده از راه‌حل پرسش قبلی چندان كارامد نیست…

هرچند رسانه‌های رسمی تعداد معترضان 25 بهمن را از چندصدنفر تا كمتر از ده هزار نفر گزارش كرده اند و رسانه‌های منتسب به معترضان نیز این جمعیت را چند صد هزار نفر اعلام نموده اند، اما به نظر می رسد اختلاف بر سر تعداد معترضان 25 بهمن، مانند دیگر اختلافات دو طرف در آمارها، قابل حل نباشد و اصولا تعداد دقیق شركت كنندگان تاثیر چندانی بر اصل تحلیل نداشته باشد.

به گزارش خبرنگار «آینده»؛ واقعیت آن است كه با گذشت بیش از 20 ماه از آغاز برخورد سخت با ناآرامی های پس از انتخابات، وقوع دوباره ناآرامی ها در مركز كشور و تحت تدابیر امنیتی، نشان می دهد این گونه برخوردها با ناآرامی‌ها كارایی كامل را نداشته است.

نخست آن كه تلاشها و زحمات گسترده مسوولان و ماموران و برخوردهای سخت نظیر دستگیری ها، محاكمه و صدور احكام سنگین قضایی در كنار توقیف رسانه های وابسته به سران معترضین و غیرقانونی اعلام كردن احزاب و تهدید فعالیت سران این جریان، اگرچه توانست در كوتاه مدت یعنی طی یك سال گذشته از اوایل دی ماه سال 1388 (تشییع جنازه آیت الله منتظری) تا 25 بهمن ماه زمینه بروز و ظهور فیزیكی این اعتراضات را از بین ببرد، اما نتوانست توفیق درازمدت بیابد و زمینه‌های درونی اعتراضات حفظ گردید و منجر به ناارامی های 25 بهمن شد به گفته رییس مركز پژوهشهای مجلس فتنه دفع شد اما رفع نشد.

طبیعی است همان گونه كه پیش بینی می شد، اثر برخوردهای مذكور كه با هدف بالابردن هزینه اعتراض و ناارامی انجام شده بود را باید در رادیكالیزه شدن اعتراضات، افزایش مطالبات، به افراط كشیده شدن شعارها و در یك كلام جری شدن معترضان در 25 بهمن دانست.

اگر در 25 خرداد سال گذشته كه بنابر آمار رسمی جمعیت میلیونی حضور داشتند، حتی یك شعار نیز علیه مسوولین عالی رتبه نظام به ویژه رهبر انقلاب سرداده نشد، بعد از برخوردهای 21 ماه اخیر می توان زمینه مناسب برای سوء استفاده اپوزیسیون و اهانتهای انجام شده در 25 بهمن ماه را مشاهده كرد.

آن روی سكه تعلیق ناآرامی های خیابانی كه از 13 آبان سال گذشته به رادیكالیسم و اهانت به شخص اول كشور كشیده شد را می توان در افزایش زمینه رادیكالیسم در معترضان مشاهده كرد كه شمار نیروهای افراطی و جری شده معترضین طی این یك سال چه بسا تا ده برابر شده است.

دوم؛ نتیجه فعالیتهای سلبی در حوزه رسانه را نیز می توان در افزایش فشار عصبی و تحریك معترضان مشاهده كرد، برخوردهای غیر اقناعی و تحقیر و توهین مداوم به معترضان را نیز می توان در واكنش های متقابل آنان مشاهده كرد.

سوم؛ ابزارهایی نظیر فیلتر اینترنتی و كاهش سرعت اینترنت و.. كه اثراتی كاهش دهنده در تاثیرات اعتراضات سال گذشته داشت، اكنون آثار خود را تا حدی از دست داده و در برخی از موارد آثار عكس برجا می گذارد. به نحوی كه معترضین از پشت میز به سطح خیابان كشیده می شوند و راه های دیگری برای ارسال تصاویر و مطالب خود به خارج از كشور می یابند.

چهارم؛ روش سنتی استفاده از تظاهرات و تجمعات حامیان نظام در برابر حضور خیابانی معترضان كه از نهم دی ماه و 22 بهمن سال گذشته به اوج خود رسید نیز شاید دیگر آثر خود را نداشته باشد.امروز موضوع نداشتن پایگاه مردمی نظام نیست، چرا كه هم معترضان داخلی و هم كشورهای غربی به این نكته معترفند كه هواداران مردمی جمهوری اسلامی كه حاضر به فداكاری نیز هستند، درحدی هستند كه قادر به اعلام وجود میلیونی در سطح خیابانها می باشند و این دستاورد در راهپیمایی نهم دی ماه و 22 بهمن ماه سال 1388 در تهران و شهرستانها تثبیت شده است.

اكنون صورت مساله اپوزیسیون داخلی و خارجی نظام از عدم دارا بودن پایگاه مردمی نظام به عدم امكان بروز اعتراضات مدنی در داخل كشور تبدیل شده است و برای پاسخ به این پرسش جدید استفاده از راه‌حل پرسش قبلی چندان كارامد نیست.

بنابراین می توان نتیجه گرفت كه برای مقابله با براندازی نرم و حفظ نظام، نیاز به مسیر متفاوت و روشهای فراتر از شیوه های متداول و به كارگرفته شده كنونی وجود دارد و این شیوه‌ها كه مبانی علمی و آزمون شده‌ای دارند،بر برخورد نرم و اقناعی با تمایل به براندازی متمركز است.

متن كامل را اینجا بخوانید.