وبلاگ گرین بلو: امروز روز 17 اسفند 1389 روز زن و دومین سه شنبه از سه شنبه های اعتراض بود. من از میدان توحید تا چهارراه ولی عصر را پیاده همراه جمعیت رفتم . اهم مشاهدات من از این قرار بود.

1- جمعیت در پیاده روها موج می زد. و نکته جالب حضور زنان دلیر میهنم بود که مردانگی را شرمنده خود کردند. هیچ کس شعار نمی داد. همه با سکوت در حال حرکت بودند اما توجه من به زمزمه های مردم بود و نشان از ایستادگی ملت سبز و یاس و نومیدی نیروهای کودتا بود.

2- ترافیک خیابان بسیار درهم پبپچیده بود. ونکته جالب این بود که تقریبا تمام وسایل نقلیه با بوق زدن زحمت شعار دادن مارا تقبل کرده بودند. تا جایی که یکی از سرکوبگران با صدایی مملو از یاس و ترس و سخره به دیگری می گفت ابن مردم ماشین هارا با بوق خریده اند. و این همه از سر استیصال بود. هماکنون نیز هنوز صدای بوق ممتد از خیابان به گوش می رسد.

3- نیروهای بسیجی کودتا عمدتا شامل نوجوانان زیر 16 سال یا مردان بالای 50 سال و قشر فقیری بود که پیدا بود به خاطر پشیزی خود را آلت دست دیکتاتور کرده بودند.

4- تمام اتوبوس ها نیزاز جمعیت پر بودو مردم با نگاه ملامت به سرکوبگران می نگریستند. من در مسیر برگشت در اتوبوس با جوانی که اهل شیراز بود صحبت می کردم. گفت همین هزینه برای بیرون کشیدن این همه مزدور نشان از پیروزی ماست.
ادامه