خودنویس: در دومین جلسه از نخستین روز کنفرانس سکولارهای سبز در تورنتو، سخنرانان به بررسی آسیب‌شناسی جنبش و همچنین راه‌های انتقال پیام سکولارها در جامعه ایران پرداختند.

نخستین سخنران جلسه بعد از ظهر کنفرانس، حسن زارع‌زاده اردشیر، فعال دانشجویی بود.

زارع‌زاده در پاسخ به این سوال که آیا جنبش سبز در ذات خود سکولار است؟ گفت: «این سوال از آنجا ناشی می‌شود که بخشی از مردم به خاطر وجود اصلاح‌طلبان در این جریان، با تردید به این مساله نگاه می‌کنند. خطر در جنبش سبز هم دیده می‌شد که گروهی از اصلاح‌طلبان به دنبال دموکراسی دینی هستند. اما معترضین و حاضران در خیابان‌ها تلاش می‌کنند این جنبش را از انحصار اصلاح‌طلبان خارج کنند و ساهد این مساله، شعارهای «ساختارشکنانانه» مردم که با مقاومت رهبران اصلاح‌طلب روبرو شده است. زارع‌زاده این جنبش را سکولار می‌داند.»

زارع‌زاده افزود: «سکولاریسم یک دغدغه مردم از ۱۵ سال پیش بوده که پس از انتخابات ۱۳۸۸، مورد تاکید مجدد قرار گرفت.»

زارع‌زاده در باره مطالبات اجتماعی گفت که سکولاریسم، تنها مطالبه جامعه نیست و باید این مطالبات را در کنار سکولاریسم قرار داد و دید که آیا می‌توان با جنبش‌های داخل کشور همراهی کرد یا نه؟

زارع‌زاده معتقد است که سکولاریسم با طرفداران «اجرای بدون تنازل قانون اساسی» همخوانی ندارد. او همچنان معتقد است که بدنه جنبش سبز تنها به اصلاح‌طلبان ختم نمی‌شود.

نیک آهنگ کوثر، کارتونیست و روزنامه‌نگار، دومین سخنران این جلسه به بحث در باره راه‌هایی که سکولارها می‌توانند برای انتقال مفاهیم خود از آنها استفاده کنند، به کارکرد رسانه‌های «حامی» در مقابل رسانه‌های حزبی و خطی پرداخت. کوثر گفت: «پیشنهاد من، رسیدن به رسانه حامی، نه به‌عنوان ابزاری برای تبلیغ، که برای اطلاع رسانی با نگاهی به یک حرکت سیاسی یا ایدئولوژی بدون آنکه گرفتار ایدئولوژیک شود. رسانه حامی، نگاهی به یک اعتقاد یا ایدئولوژی دارد، اما واقعیت را قربانی منافع سیاسی نمی‌کند. وقتی رسانه فقط بر اساس یک ایدئولوژی به خبر نگاه کند، هر چیزی که به ضررش باشد را حذف یا نفی می‌کند، و هر چیزی به نفعش باشد را بزرگ می‌کند. این خواننده ‌ای که به دنبال روحیه پیدا کردن است را شاد می‌کند، اما مخاطب را عملا فریب می‌دهد.»

کوثر درباره اهمیت استقلال رسانه‌های حامی سکولاریسم گفت: «‫رسانه مستقل حامی سکولاریسم، می‌تواند شعار عمل نشده «دانستن حق همه است» را نهادینه کند. چرا که دیگر نگران منافع این گروه یا آن جناح نیست، چیزی که در ایران دوران خاتمی عملی نشد و دانستن آن چیزی که می‌خواستند حق مردم بود، نه همه چیز.»‬

اسفندیار منفردزاده، فعال سیاسی و موسقی‌دان سخنران سوم این پنل، معتقد است که باید برای رسیدن به دموکراسی باید دو مرحله را طی کرد. او معتقد است که باید به دنبال معنی آزادی بود، منتهی اشکال کار از جایی شروع می شود که هر کسی به دنبال برداشت خودش است و باید به مفهوم مشترکی از آن برسیم.

منفردزاده معتقد است که آزادی، هرچیزی که برایش محدودیت بگذارند، حتی محدودیت قانون دیگر آزادی نیست.

منفردزاده گفت: «آزادی سیاسی، کلید اصلی به سمت تغییر بنیادین بدون قید و شرط برای همه‌گان، هر تشکلی باورش نباشد، نمی‌تواند تاثیرگذار باشد و نهایتا به محدوده‌ای کوچکتر و کم كارتر می‌رسد.»

آخرین سخنران، دکتر فریبا پارسا بود. معتقد است که جنبش سبز هم سکولار نیست و هم سکولار هست. شعار اول جنبش سبز، «رای من کجاست» بود که بر اساس حقوق شهروندی تنظیم شده و خواستی دموکراتیک است. اما جنبش در ابتدا به دنبال حذف جمهوری اسلامی نبوده است. اما جنبش نهایتا فراتر از «رای من کجاست» شد، چون به دنبال حذف تبعیض‌هایی شد

پارسا دادمه داد: «جنبش سبز به این رسید که جدایی حکومت از مذهب منتهی به رسیدن به خواست‌های دموکراتیک است.»

فریبا پارسا همچنین گفت که خواست‌های سکولارهای سبز معلوم نیست و باید «سکولاریسم ایرانی» را تبیین کرد و آنرا تعریف نمود. او گفت که بیشترین متون در باره سکولاریسم را جمهوری اسلامی به فارسی منتشر کرده و آنرا مقابل اسلام و عدالت و مقدسات گذاشته است. اما گروه‌های سکولار امکان برگزاری جلسه یا نشر در داخل ندارند و جدی‌ترین تهدید بر علیه اسلام سیاسی، سکولارها هستند.

پارسا ادامه داد: «ایرانیان در حال شکل دادن نوعی سکولاریسم سیاسی هستند. هر کشوری تعریف خود را از سکولاریسم دارد و نوع پیاده شدن سکولاریسم در کشورهای مختلف فرق می‌کند.»

پارسا معتقد است: «شبکه سکولار سبز می‌تواند به عنوان چتری برای رهبران گروه‌های مختلف برای سکولارهای سبز باشد. کاپیتان‌ها اگر یک مسیر داشته باشند، حرکت بهتر عمل می‌کند. سکولارهای سبز می‌تواند رهبران متعددی داشته باشند، اما باید هدف مشخصی داشته باشد. این سکولارها باید نشان دهدن که چگونه آلترناتیو ساز هستند.»