بی‌بی‌سی: دوران حکومت رافائل تروخیو، خشن ترین دوره در تاریخ جمهوری دومینیکن است

رافائل تروخیو، دیکتاتور دومینیکن، پیش از آنکه در۳۰ مه ۱۹۶۱در جاده ای تاریک ترور شود، برای ۳۰ سال با مشت آهنین بر این کشور حکومت کرد. تیم منسل از بی بی سی، با یکی از اعضای گروهی که او را ترور کرد، دیدار کرده است.

دوران حکومت رافائل تروخیو، خشن ترین دوره در تاریخ جمهوری دومینیکن است. او با در دست گرفتن قدرت در سال ۱۹۳۰ بر کل کشور فرمان مطلق می راند و تحمل هیچگونه مخالفتی را نداشت.

افرادی که جرأت ابراز مخالفت داشتند زندانی، شکنجه و کشته می شدند. معمولا اجساد آنان ناپدید می شد و شایع بود که خوراک کوسه ها شده اند.

تروخیو در سال ۱۹۳۷ دستور قتل عام نژادی هزاران نفر از مردم هائیتی را که در این کشور زندگی می کردند، صادر کرد.
درگیری مسلحانه

تروخیو در سال ۱۹۶۱ با شلیک گلوله از پا درآمد و دوران حکومتش خاتمه یافت.

آنتونیو ایمبرت ۹۰ ساله یکی از هفت نفری است که ۵۰ سال پیش سر راه تروخیو کمین کردند و او را کشتند

آنتونیو ایمبرت ۹۰ ساله یکی از هفت نفری است که ۵۰ سال پیش سر راه تروخیو کمین کردند و او را کشتند.

او مردی درشت اندام با موهای کوتاه است و به مناسبت ملاقاتش با من یونیفورم نظامی پوشیده است.

ژنرال ایمبرت- که درجه نظامیش برای این به او اعطا شده که بتواند از مزایای بازنشستگی دولتی استفاده کند- به صورت رسمی یک قهرمان ملی شناخته می شود.

همسرش، گیرالدا، او را آرام آرام در اتاق به سمت صندلی گهواره ای کوچکی آورد و سیگاری برایش روشن کرد.

او از من پرسید:”سوالت چیست؟”

تروخیو نیمه شب در یک درگیری مسلحانه در جاده ای که از پایتخت به سن کریستوبال- محل زندگی معشوقه جوانش- می رفت، کشته شد.

ژنرال ایمبرت و سه همدست دیگرش در خودرویی منتظر رسیدن اتومبیل شورولت تروخیو بودند.

ایمبرت راننده بود و بقیه افراد مسلح گروه هم کمی دورتر در جاده مستقر شده بودند.

حافظه پیر مرد به خوبی گذشته ها نیست اما هنوز تعقیب اتومبیل تروخیو که با سرعت رد شده بود و شلیک اولین گلوله ها را به یاد می آورد.

او یادش هست که راننده تروخیو سرعتش را کم کرد و آن ها تصمیم گرفتند جلوی او بپیچند و راهش را سد کنند.

او می گوید:” ما از همان لحظه شروع به شلیک کردیم.”

تروخیو و راننده اش هم مسلح بودند و تیر اندازی می کردند.

ژنرال ایمبرت به یاد می آورد که او و یکی دیگر از همراهانش از اتومبیل پیاده شدند تا به هدفشان نزدیکتر شوند.

تروخیو در سال ۱۹۶۱ با شلیک گلوله از پا درآمد و دوران حکومتش خاتمه یافت

او می گوید:”تروخیو زخمی شده بود اما هنوز راه می رفت؛ برای همین من دوباره به او شلیک کردم.”

با پایان درگیری، جنازه دیکتاتور، که عموما با عنوان “اِل هفه” (رئیس) شناخته می شد، وسط جاده افتاده بود.

ایمبرت ادامه می دهد:”ما او را داخل ماشین انداختیم و از آنجا بردیم.”

آنها او را به خانه یکی از طراحان این نقشه بردند و پلیس در نهایت جنازه را همان جا پیدا کرد.
رهایی

پس از پنجاه سال از او می پرسم که آیا هنوز هم از کشتن دیکتاتور دومینیکن خوشحال است؟

او پاسخ می دهد:”حتما، کسی به من نگفت که او را بکشم. تنها راه خلاصی از دست او کشتنش بود.”

ژنرال ایمبرت تنها کسی نیست که اینطور فکر می کند.

در ماه اکتبر ۱۹۶۰، هنری دربرن، رئیس غیر رسمی دفتر سیا در جمهوری دومینیکن، در نامه ای به مافوق خود در وزارت خارجه نوشت:” اگر اهل دومینیکن بودم، که خدا را شکر، نیستم، قطعا از نابودی تروخیو به عنوان اولین قدم در نجات کشورم خوشحال می شدم و حتما به عنوان یک مسیحی این را جزو وظایفم می دانستم.”
روابط صمیمانه

تروخیو در دوران حکومتش، مدال ها و عناوین زیادی برای خود جمع کرد و بسیاری از املاک و بنگاههای تجاری را به نام خود و خانواده اش کرد. او اسم پایتخت را به سیوداد تروخیو تغییر داد و بلند ترین کوه کشور را پیکو تروخیو نامید.

رئیس جمهور دومنیکن اسم پایتخت را به سیوداد تروخیو تغییر داد و بلند ترین کوه کشور را پیکو تروخیو نامید

در تمام این مدت او با آمریکا روابطی صمیمانه داشت. عکسی که در سال ۱۹۵۵ گرفته شده او را در حالی که لبخند زنان ریچارد نیکسون، معاون وقت رئیس جمهور را در آغوش گرفته نشان می دهد.

اما این روابط، با عملکرد تروخیو در مورد حقوق بشر کم کم به سردی گرایید. آخرین مورد هم تلاش برا ترور رومولو بتانکورت، رئیس جمهور ونزوئلا بود که با پشتیبانی تروخیو انجام شد. آمریکا پس از آن سفارتش در دومینیکن را بست و سفیرش را فرا خواند.

پیشتر آیزنهاور، رئیس جمهور آمریکا، با برنامه ساقط کردن حکومت تروخیو، در صورت یافتن جانشین مناسب موافقت کرده بود. اما دولت جدید جان اف کندی در آخرین لحظات از حمایت رسمی از طرح پایان دادن به زندگی تروخیو منصرف شد.

یک ماه پیش از آن، عملیات حمله به کوبا در خلیج کوبا با شکست مواجه شده بود و کندی نگران بود که خلاء قدرت در دومینیکن که در همسایگی کوباست باعث شود تا فیدل کاسترویی دیگر در آنجا قدرت بگیرد.

برناردو وگا، تاریخ نگار و سفیر سابق دومینیکن در واشنگتن می گوید:”جنگ سرد به منطقه دریای کارائیب رسیده بود.”

تنها اقلامی که امریکا برای کشتن تروخیو تهیه کرده بود سه قبضه تفنگ “ام ۱” بود که پس از خروج کارکنان سفارت، با تائید سیا به مخالفان تحویل شد.

چند روز پس از ترور، رامفی، پسر تروخیو کنترل اوضاع را در دست گرفت و تقریبا همه آن ها که در این قتل دست داشتند به همراه خویشاوندانشان دستگیر کرد.

دو نفر از افرادی که در این ترور شرکت داشتند در درگیری و با مقاومت در برابر دستگیری کشته شدند. چهار نفر دیگر نیز زندانی و بعدا اعدام شدند.

در محل قتل تروخیو، تابلوی یادبودی برای زنده نگه داشتن خاطره فداکاری آنان نصب شده است. دراین تابلو به جای استفاده از کلمه قتل از عبارت “اجرای عدالت” استفاده شده است.

برناردو وگا می گوید:” ما دومینیکنی ها وقتی به کسانی که تروخیو را کشتند قاتل می گویند ناراحت می شویم.”

او ادامه می دهد:” عبارت اجرای عدالت، به این واقعه جنبه مثبت می دهد و بیانگر این است که کار خوبی انجام شده است.”
انتقام شخصی

تروخیو در سال ۱۹۳۷ دستور قتل عام نژادی هزاران نفر از مردم هائیتی را که در این کشور زندگی می کردند، صادر کرد

ژنرال ایمبرت، زنده بودنش را مدیون شجاعت کنسول ایتالیا در سنتو دومینگو است که او را شش ماه در خانه اش مخفی کرد.

او هنوز تفنگ “ام۱” آمریکایی را نگه داشته است؛ اما آن را به من نشان نمی دهد و می گوید:” این جور چیزها را به کسی نشان نمی دهند.”

اما کلاهی را که برای تغییر قیافه در شلوغی های روزهای پس از ترور تروخیو بر سر می گذاشت نشانم می دهد.

برایم تعریف کرد که سوار اتوبوس شد و راننده او را شناخت و بابت تشکر از کارش، کرایه نگرفت.

همسرش یک جفت کفش قهوای ای نیمدار را که شوهرش شب قتل تروخیو به پا داشت، می آورد.

کفش های سایز ۴۰ که کف آن سابیده شده است به طرز حیرت آوری کوچکند.

همسرش می گوید: “این ها تا حالا تعمیر نشده اند. او هر سال سی ام ماه مه این ها را پایش می کند و گاهی تا چند روز در نمی آورد.”