دویچه‌وله: تبادل بدون اختلال اطلاعات به عنوان سلاحی در برابر رژیم‌های دیکتاتوری؛ این هدفی است که آمریکا برای تحقق آن شبکه‌های موازی اینترنت و تلفن همراه ایجاد می‌کند. هدف، از جمله ارتباط بی دردسر معترضان در کشورهای دیکتاتوری است.

روزنامه‌ی آمریکایی نیویورک تایمز در گزارشی مفصل می‌نویسد که دولت اوباما با صرف هزینه‌ای کلان مقدمات شکل‌گیری و گسترش یک شبکه‌ی موازی اینترنتی را فراهم می‌آورد؛ شبکه‌ای موسوم به “اینترنت در سایه”.

این روزنامه فضای کار طراحان این شبکه را شبیه فضای رمان‌های جاسوسی توصیف می‌کند: گروهی از مردان جوان که در ساختمانی خالی و عادی در واشنگتن مشغول کار بر روی یک پروژه است؛ پروژه‌ای چند ده میلیونی که هزینه‌ی آن از سوی وزارت خارجه‌ی ایالات متحده‌ی آمریکا تأمین می‌شود.

این شبکه به مخالفان یا تظاهرکنندگان در کشورهای دیکتاتوری و بسته کمک می‌کند تا در صورت قطع ارتباط یا اختلال در اینترنت و شبکه‌ی تلفن همراه، با هم تماس برقرار کنند.

وزارت دفاع و وزارت خارجه‌ی ایالات متحده تنها در افغانستان دست‌کم ۵۰ میلیون دلار برای شکل‌گیری یک شبکه‌ی تلفن همراه هزینه کرده‌اند که از کار انداختن آن کار چندان ساده‌ای برای طالبان نیست. این پروژه به “Palisade” مشهور است.

فرصتی تازه برای جنبش‌های دمکراسی‌خواه

به نوشته‌ی نیویورک تایمز، دولت آمریکا برقراری آزادی بیان و پاگیری حکومت‌های دمکراتیک را یکی از اهداف خود می‌داند. این روزنامه می‌افزاید، دولت آمریکا چند دهه امواج رادیویی را محمل اخبار بی‌طرفانه به کشورهای بسته کرد و حال امکانات تازه‌ای را برای رسیدن به این هدف به خدمت گرفته است.

نیویورک تایمز به نقل از وزیر امور خارجه‌ی ایالات متحده می‌نویسد: «هر روز انسان‌های بیشتری در دنیا از اینترنت، تلفن همراه و فن‌آوری‌های ارتباطی مشابه استفاده می‌کنند تا صدای خود را به گوش دیگران برسانند، به بی‌عدالتی‌ها اعتراض کنند یا به نیاز‌های خود پاسخ دهند‌. این یک فرصت تاریخی برای ایجاد تغییرات مثبت است؛ تغییراتی که ایالات متحده از آنها پشتیبانی می‌کند».

بر اساس اطلاعات نیویورک تایمز، وزارت خارجه‌ی آمریکا برای این پروژه ۷۰ میلیون دلار تا پایان سال جاری میلادی (۲۰۱۱) هزینه خواهد کرد.

«از کارانداختن و کنترل تقریبا ناممکن است»

ساشا مینرات، سرگروه تیم طراح “اینترنت در سایه”، جزئیات بیشتری از این پروژه را در اختیار نیویورک تایمز قرار داده است و می‌گوید: «ما زیرساخت مستقلی به وجود می‌آوریم که از کار انداختن و کنترل آن یا سرک ‌کشیدن به آن تقریبا غیرممکن است».

اعضای این گروه ظاهرا دستگاه ساده و قابل حملی طراحی می‌کنند که بتواند به صورت بی‌سیم به اینترنت متصل شود. از پنج سال پیش در “جلال آباد” افغانستان شبکه‌ی موزای مشابهی برقرار شده است. آمریکا برای تحقق این امر از برج‌های مستقر در پایگاه‌های خود در افغانستان بهره برده است.

در برخی از کشورهای عربی که موج اعتراض‌های مردمی دامن حکمرانان را گرفته، تبادل اطلاعات برگ برنده بوده است. نیویورک تایمز به نقل از یک مخالف لیبیایی می‌نویسد: فکر نمی‌کنم این انقلاب ]ناآرامی‌ها در لیبی[ بدون اینترنت ممکن می‌بود.