عصرایران: يك پسر 17 ساله طرد شده از منزل، پس از آن كه جايي براي خواب نيافت، عصر چهارشنبه گذشته با خوردن قرص برنج به زندگي خود پايان داد.

به گزارش ايسنا، «اردشير» 17 ساله‌ كه از زمان تولد، يك كودك بيش‌فعال (ADHD) محسوب مي‌شد، به دليل اخراجش از خانه در روز جمعه چهارم خرداد 86، دوشنبه گذشته، به يك تشكل غيردولتي حقوق كودك پناه برد و هنگامي كه تلاش‌هاي مددكار اين تشكل براي يافتن محلي كه از او نگهداري كند، به هيچ نتيجه‌اي نرسيد و وي پس از بسته‌شدن درهاي اين تشكل غيردولتي جايي براي خوابيدن نداشت، اقدام به خوردن يك قرص برنج كرد كه بر اثر آن روز چهارشنبه جان باخت.

ندا يارايي، كارشناس ارشد مشاوره با اعلام اين خبر عنوان كرد:‌ اگر كودكان بيش‌فعال، از كودكي تحت درمان قرار نگيرند و والدين و ساير افراد مرتبط با آنها، آموزش‌هاي لازم براي برخورد با آنها فرا نگيرند، پس از ورود به مرحله اوديپي دچار رفتارهاي ضد اجتماعي مي‌شوند.

وي با بيان اين‌ كه «اردشير» نيز اگر چه تحت درمان قرار داشته، ولي به دليل اين‌ كه 17 ساله شده بود، ديگر زير بار نمي‌رفت و به همين دليل به مصرف داروها توجهي نداشت، افزود: پس از اين‌ كه روز جمعه، پدر اين نوجوان با بيان اين جمله كه «يا از خانه بيرون مي‌روي يا پليس را خبر مي‌كنم»، «اردشير» را از خانه بيرون كرده بود، وي صبح دوشنبه با يكNGO تماس گرفت تا به او كمك كنند.

يارايي درباره تلاش‌هاي بي‌نتيجه‌اش در يافتن يك سيستم دولتي كه حامي اين كودك باشد، مدعي شد: در حالي‌ كه اقوام و افرادي كه تمايل داشتند از او نگهداري كنند، از ترس پدرش چنين كاري نمي‌كردند، من با (123) تماس گرفتم كه آنها پس از اطلاع از ماجرا به من گفتند كه او بايد كارت شناسايي داشته باشد تا معلوم شود كه 17 ساله است و پس از آن گرفتن حكم سرپرستي نيز به 3 روز وقت نياز دارد؛ ضمن اين‌ كه جايي براي نگهداري كودكان وجود ندارد.

وي ادامه داد: ‌مركز اسكان كودكان خياباني «…» نيز به من گفتند كه اگر او پسر خوبي بود كه پدرش او را از خانه بيرون نمي‌كرد و از آنجا كه اين مركز محيط امني است، حضور اين كودك مي‌تواند آرامش آن را بر هم بزند.

يارايي گفت: ‌وقتي عصر روز چهارشنبه، دفتر انجمن بسته شد، «اردشير» يك قرص برنج خورده و حدود ساعت 5 با من تماس گرفت كه «بيا كمكم كن» كه تلاش براي نجات او بي‌نتيجه ماند و در نهايت روي تخت بيمارستان جان داد.

وي با خاطرنشان كردن اين نكته كه هيچ سيستم مددكاري اجتماعي و حقوقي وجود ندارد كه از كودكان در اين شرايط حمايت كند، افزود: ‌يك سيستم نگهداري دولتي يا قانون حمايتي وجود ندارد كه از كودكان در اين شرايط يا مواردي كه از سوي تشكل‌هاي غيردولتي اعلام مي‌شود، حمايت كند و قانون نيز از تشكل‌ها حمايتي ندارد.

كارشناس ارشد مشاوره، سيستم غلط تربيت، نبود حمايت اجتماعي و درمان نكردن يك كودك را از جمله عوامل وقوع چنين حوادثي دانست و گفت: كودكان بيش‌فعال براي متفاوت بودنشان مقصر نيستند. ‌ما تمام تلاش‌هاي لازم را كرديم، اما اين تلاش‌ها كافي نبود و تنها معتقدم كه اين داستان نبايد ديگر در جامعه تكرار شود.