خودنویس: دکتر شروین تقوی لاریجانی با بیان اینکه جمهوری اسلامی ایران در زمینه نظامی پیشرفت‌های چشمگیری کرده است، فن‌آوری نظامی ایران را محصول بدنه‌ی میانی نظامیان می‌داند و معتقد است اپوزیسیون واقعی جمهوری اسلامی همین طیف خاموش هستند که بعید نیست در آینده دست به کودتا بزنند.

دکتر شروین تقوی لاریجانی، دانشمند ایرانی شاغل در سازمان فضایی امریکا یا همان “ناسا”، از جوانان ایرانی‏ ای است که در مدتی کوتاه توانسته با طی مدارج علمی، به عنوان یکی از مخترعان و دانشمندان فضایی سرشناس در جهان شناخته شود.
آقای تقوی لاریجانی دانشمندی است که با متحول کردن ساعت اتمی، اکنون در “ناسا”، در زمینه‏‌ی سنجش از راه دور مشغول فعالیت است.

گفتگوی خودنویس با دکتر تقوی لاریجانی را در ادامه بخوانید.

آقای دکتر تقوی، آخرین مصاحبه‏‌ی شما در زمینه‏‌ی پرتاب ماهواره‏ ی “رصد” با “رادیو فردا” باعث جنجال‏‌های فراوانی شد. بسیاری از سایت‏ های داخل کشور ضمن استقبال از صحبت‏ های شما، سعی کردند با استفاده از اظهار نظرات شما، تأییدی برای خودشان بگیرند. ممکن است توضیحی در این زمینه بدهید؟

من در آن مصاحبه آن‏چه را راجع به پیشرفت‏‏‌های تکنولوژیک ایران به نظرم می‏ رسید را صادقانه بیان کردم. اما این صحبت‏ ها دو بخش داشت؛ در بخشی از آن به ‏درستی، به نحوی از کسانی که برای پیشرفت آن مملکت کوشش می‏کنند، تعریف کردم. این را تمام متخصصان جهانی قبول دارند که ایران در این عرصه پیشرفت کرده است.
ولی در کنار آن، در صحبت‏ های‏ ام عمل‏کرد این افراد را از نظام جمهوری اسلامی جدا کردم که این قسمت را جمهوری اسلامی سانسور کرد.

باز برای این‏که موضع خودم را شفاف گفته باشم، تاکید می‏کنم که از نظر من، نظام جمهوری اسلامی بر دواژه‏‌ی متناقض استوار است: یکی جمهوریت که به یک نظام دنیایی اشاره دارد و دیگری اسلام که به معنای تسلیم شدن در مقابل خدا و تعریف نظامی الهی است که این دو با هم در تناقض کامل قرار دارند. یک نظام دنیایی وقتی ادعا می‏‌کند که نظامی الهی است، تبدیل می‏شود به دنیایی‏ ترین نظام‏ های دنیایی و بر تنها چیزی که می‏ تواند استوار باشد فقط دروغ است.

در حاشیه این را هم بگویم که من فکر می‏کنم جایگاه مردم و کشور ایران خیلی بالاتر از آن است که بخواهد خود را با کشورهای حاشیه‏‌ای و به ‏خصوص کشورهای خلیج فارس تطبیق بدهد که موقعیت آن‏ها از طریق استثمار انگلیس درست شده است. ایران را با کشورهایی مانند سوریه، مصر، لیبی و تونس هم نمی‏توان مقایسه کرد. چرا که ساختار مملکتی ما قدیمی‏ترین ساختار مملکتی جهان است.

پرسش من دقیقاً در زمینه‏‌ی توانایی‏ های نظامی ایران است. شما در مصاحبه‏‌ی قبلی‏‌تان هم به این نکته اشاره کردید که ماهواره‏‌ی رصد به ‏هرحال یک موفقیت برای جمهوری اسلامی ایران بود. آیا ایران در زمینه‏ ی توانایی‏ های نظامی خودش بزرگ‏نمایی می‏ کند، یا واقعاً در این خصوص پیشرفت کرده است؟

ایران هم بزرگ‏نمایی می‏ کند و هم پیشرفت کرده است. مقوله‏ ای که در ارتباط با فلسفه و نظام اسلامی گفتم را نمی‏توانیم از پیشرفت‏های نظامی جدا کنیم. چرا که ایران یکی از معدود کشورهایی است که به بعد نظامی‏‌ا‌‌‌ش، یک بعد ایدئولوژیک داد که به نظر من آن بعد ایدئولوژیک کاملاً غلط است و خود مانعی شده در راه پیشرفت مملکت

برعکس آن‏چه جمهوری اسلامی می‏اندیشد و تبلیغ می‏کند که بزرگ‏ترین منتقدین آن بعد ایدئولوژیک اپوزیسیون خارج از کشور، یا کسانی هستند که به دین فحاشی می‏کنند، به عمل‏کرد آن‏ها انتقاد می‏کنند و یا استقلال مملکت را زیر علامت سئوال می‏برند، کسانی هستند که تشویق کننده‏ی نیروهای لشکری ما هستند. خمیره‏‌ی خیلی از آن‏ها خمیره‏‌ی بچه‏‌هایی هستند که در جنگ شرکت داشته‏ اند، به خدا و به استقلال مملکت ایمان دارند و به همین دلیل دو واژه‏‌ی جمهوری اسلامی را قبول ندارند.

حالا برای این‏که بپردازم به خود بافت نظامی مملکت‏‌مان، باید برگردیم به حوادثی که در زمان انقلاب و در زمان جنگ در ایران رخ دادند.

عراق درست در زمانی به ما حمله کرد که تشکیلات نظامی ما را از بین برده بودند. یعنی مثلاً بهترین افسران نیروی هوایی ما که یکی از بهترین‏‌ها در دنیا بود را خود همین آقایانی که امروز دلسوز مملکت شده‏‌اند، یا کشتند، یا زندانی کردند و یا بازخرید.

وقتی هم عراق حمله کرد، نیرویی که توانست در روزهای اول ما را نجات بدهد، نیرویی بود که شاید سایه‏‌ای هم از نیروی هوایی قبلی نبود، یعنی “هوانیروز” بود که اگر تلاش آن عزیزان نبود شاید امروز وضعیت فرق می کرد.

در شرایطی که نیروی هوایی و تشکیلات نظامی ما را از بین بردند و ما محاصره‏‌ی اقتصادی بودیم، تنها شکلی که می‏توانستیم با عراق مقابله کنیم، استفاده از استراتژی “جنگ‏های نامتقارن” بود که اصطلاحاً به جنگ‏ هایی گفته می‏شود که طرفین درگیر از یک پتانسیل نظامی برابر برخوردار نیستند.
به این ترتیب، در جنگ با عراق، طرف ایران سعی می‏کرد این نابرابری را با خلاقیت خودش جبران کند و به عوامل غافلگیر کننده دست بزند. در واقع باید گفت در زمینه تبلیغاتی حاکمان موضوع را بزرگنمایی می‌کنند ولی در عرصه‏ی نظامی، کسانی که روز به‏روز فعال هستند، واقعاً پیشرفت کرده‏‌اند.

یعنی شما معتقد به پیشرفت نظامی جمهوری اسلامی ایران، در هر حال هستید.

من به پیشرفت نظامی مملکت معتقد هستم.

ولی برای جمهوری اسلامی تفاوتی ندارد، جمهوری اسلامی به هرحال از این پیشرفت نظامی استفاده می‌کند.

اتفاقاً خیلی مهم است. چون اگر از من بپرسید، من فکر می‏کنم در آینده‏‌ای نه چندان دور، خود همین لشکریان دست به یک کودتا خواهند زد، در دفاع از مملکت و بدون این‏که هیچ وابستگی‏ ا‌ی به خارجی‏ ها و یا اپوزیسیون خارج از کشور داشته باشند. اتفاقاً من فکر می‏کنم این دو مقوله را باید خیلی بنیادین از هم جدا کرد.

چرا ایران در تمام فن‏‌آوری نظامی خودش، برنامه‏‌ی موشکی را مد نظر قرار داده است؟ چرا این‏قدر به این موضوع حساس است و فقط برنامه‏‌ی موشکی‏‌اش را گسترش می‏ دهد؟

در کارهای تکاوری یا کارهای دیگر، شما به امکانات زیاد احتیاج ندارید، ولی می‏توانید خلاقیت داشته باشید و این همان است که پیش از این نیز توضیح دادم. مثلاً از عامل غافل‏گیری می‏توانید استفاده کنید.

وقتی پای حیطه‏‌ی هوایی به میان می‏ آید، باید نیروی هوایی داشت، وگرنه نمی‌توان جنگید؛ می توان گفت اگر نیروی هوایی ما سایه‏ همان چیزی هم بود که قبلاً وجود داشت، عراق جرأت نمی‏کرد به ما حمله کند. نه فقط عراق که هیچ‏کدام از کشور‏های منطقه هم اصلاً جرأت نمی‏کردند به ما حمله کنند.

در عرصه‏‌ی نیروی هوایی شما به تکنولوژی احتیاج دارید و اتفاقاً برنامه‏‌ی موشکی ایران و حتی کره‏ی شمالی، به‏ خاطر عدم وجود نیروی هوایی است و به این دلیل است که در این مسیر رفته‏ اند.

دوم این‏که بچه‏‌هایی که در ایران هستند، با تمام شرایط سخت و فشاری که هم از داخل و هم از خارج به آن‏ها وارد می‏شود، پیشرفت کرده ‏اند. ولی این را هم در نظر بگیرید که مملکت ما پتانسیلی دارد که می‏تواند در عرصه‏ های تحقیقاتی که هنوز کشورهای دیگر پیشرفته نیستند، پیشرفت کند.
پیشرفت در جهت برنامه‏‌ی موشکی برمی‏گردد به زمان جنگ جهانی دوم و اولین کشوری که این کار را انجام داد، آلمان بود با موشک‏های “V2

یعنی برای خارجی‏ها، این تکنولوژی انجام شده است، اما برای ما مهم است و واقعاً هم داریم در این عرصه پیشرفت می‏کنیم. از سوی دیگر، جمهوری اسلامی هم می‏خواهد به همه‏‌ی دنیا بگوید که ببینید ما از نظر تکنولوژی پیشرفته هستیم.
ولی ایران آن‏قدر پتانسیل قابل استفاده دارد که اصلاً احتیاجی ندارد برای جهانیان شمشیر بکشد. ایران اتفاقاً می‏تواند در عرصه‏ های تحقیقاتی شروع کند به کار و تحقیق و رقابت با کشورهایی که در این زمینه حتی پیشرفته نیستند. یعنی پتانسیل آن مملکت خیلی بالاتر از آن است که ما بخواهیم بیایم خودمان را با کشورهایی که در حاشیه‏ی ما هستند، تطبیق بدهیم.

به این ترتیب از نظر شما، دلیل حساس بودن برنامه‏‌ی موشکی برای جمهوری اسلامی، منهدم شدن نیروی هوایی ما است؟

به این دلیل است که نیروی هوایی ما ضعیف شده است. در سال‏های آخر جنگ، وقتی عراق با موشک‏های اسکات ما را می‏زد، ما نمی‏توانستیم کاری انجام بدهیم. البته باید به عملیات نیروی هوایی در روز اول جنگ با نام “اچ ۳” اشاره کنم که ایران توانست برود پایگاه نظامی عراق را در غربی‏ترین نقطه‏ی این کشور بزند که حماسه‌‏ای است که اصلاً نظیرش در دنیا نبود.
اما از این گذشته، وقتی عراق ما را بمباران می‏کرد، ما به دلیل نداشتن نیروی هوایی، نمی‏توانستیم آن‏ها را بزنیم. برای جایگزین کردن این مسئله، شروع کردن به پیشرفته کردن برنامه‏‌ی موشکی. از آن روز ایران همین‏طور پیشرفت کرده و واقعاً باید به مهندسین و محققینی که در این حیطه کار کرده‏ اند، تبریک گفت. ولی برنامه‏‌ی موشکی برای دیگر کشورهای خارجی، برمی‏گردد به زمان جنگ دوم جهانی.

پرسش پایانی من در زمینه‏‌ی نگاه رسانه‏‌ها، سیاست‏مداران و دولت‏مردان امریکاست. شما سال‏ها در امریکا اقامت داشتید. فکر می‏ کنید آن‏ها برنامه‌‏ی نظامی ایران را به دقت دنبال می‏ کنند و آیا باور دارند که ایران پیشرفت کرده است؟

برای تمام دنیا ایران خیلی مهم است. ایران یکی از کشورهایی است که در حال توسعه است و یکی از مهم‏ترین کشورها در آینده خواهد بود. این باز دو بخش دارد؛ یک بخش آن تبلیغات سیاسی است که ایران انجام می‏دهد. ولی بخشی که ایران پیشرفت کرده است را کسی در آن شکی ندارد و مسلما آمریکا نیز به دقت آن را زیر نظر دارد.