خودنویس: ابوالحسن بنی صدر که معتقد است: «قشون کشی حمایت از جنبش مردمی نیست، بلکه سوء استفاده از یک استبداد برای آمدن و مسلط شدن بر یک کشوری است!»، در گفتگوی این هفته خود با رادیو عصرجدید، به تشریح ۲۵ راه حل عملی پیشنهادی به غرب بعنوان کمک واقعی به دموکراسی پرداخت.

فایل صوتی کامل گفتگو

رادیو عصر جدید: آقای بنی صدر شما در گفتگوی هفته قبل با رادیو عصرجدید در باره جریانات لیبی گفتید که برای برخورد با نظامهای دیکتاتوری بجای حمله نظامی چندین روش بعنوان کمک واقعی به دموکراسی به غرب پیشنهاد کره اید، می خواستم در این موقعیت حساسی که وطن به سر می برد، تعدادی از این ۲۴ روش که راهکار عملی هستند را بطور مختصر شرح بدهید؟

بنی صدر: این راه حلها، ۲۵ عدد است، از این راه حلها، ۱۲ موردش را در اجتماعی در شهر کیل آلمان با شرکت دو استاد علوم سیاسی در میان گذاشتم و آنها هم این راه حلها را عملی یافتند، اگر آنها را در مجموع غرب انجام بدهد یک تحول اساسی بوجود می‌آید. جامعه ایرانی یکی از آن جامعه هایی است که با این رژیم استبدادی مخالف است، این تغییر را می‌خواهد و وقتی مطمئن شد که دنیا موافق با تحول این رژیم به دمکراسی است و مزاحمتی هم برای این ملت ایجاد نمی‌کند و آن رژیم را بطور واقعی تضعیف هم می‌کند به ترتیبی که به حقوق مردم صدمه وارد نشود و زندگی آنها به لحاظ اقتصادی و غیر آن سخت نشود، ترس و بیم زندگی آنها را فلج نکند، البته جنبش می‌کنند، هیچ هم محتاج این نمی‌شوند که آقایان لطف فرموده نیروی عملیات ویژه و هواپیماهای خود را برای “کن فیکون کردن” یک کشور بفرستند، بعد از آن هم بگویند، حالا کشور آزاد شد، برای ساختن می‌آییم! خب بهتر است که نه خراب کنید، نه بسازید، بگذارید که مردم، خود خویشتن را آزاد کنند، ملتی هم که خود خویشتن را آزاد نمی‌کند، البته لایق دمکراسی نمی‌شود.

برخی از این راه حلها را هم غرب اجرا می کند اما نه برای کمک به دموکراسی، بلکه برای منافع خودش. از آنجا که وقتمان کم است، برای شما بطور خلاصه شرح می دهم:

۱ – پس گرفتن شناسائی از دولت‌های سرکوب گر. دست کم، فروکاستن آن تا حد روابط کنسولی.

۲ – ترک حمایت از بخشی از رژیم در برابر بخشی دیگر. در مورد ایران، غرب سه دهه است این روش را داشته و بدین روش، نقش ضد جنبش را بازی کرده است. یک روز می گوید میانه رو در برابر تندرو، یک روز می گوید اصلاح طلب در برابر رادیکال. این بازی را باید تمام کرد!

۳ – خودداری از حمله نظامی و حتی تهدید به حمله نظامی، برای اینکه هر جامعه ای احساس کند از بیرون تحت تهدید حمله نظامی است جنبش نمی کند!

۴ – رفتار بدون تبعیض با همه استبدادها، به سخن دیگر، چشم پوشیدن از دوستی استبدادهای دست نشانده و حافظ «منافع». اگر استبداد بد است همه جا بد است. چون این تبعیضها جامعه را نسبت به علاقه دنیای خارج به دمکراسی بدبین می کند.

۵ – خودداری از فروش اسلحه به رژیمهای سرکوبگر، به خصوص اسلحه ای که در سرکوب مردم و جنبش آنها کاربرد دارند.

۶ – پایان دادن به روش کنونی که استفاده از حقوق انسان برای امتیاز گرفتن از دولتهای سرکوب گر است و تقدم بخشیدن و بلکه تنظیم رابطه با دولت سرکوبگر بر وفق حقوق انسان و امکان عمل ایجاد کردن برای سازمان ملل و سازمانهای مدافع حقوق بشر در حمایت از این حقوق در کشورهائی که نقض می شوند.

۷ – تهیه فهرست متجاوزان به حقوق انسان و در اختیار دادگاه جنائی بین المللی و کشورهای مختلف قرار دادن آن.

۸ – ممنوع کردن دادن قرضه به دولتهای سرکوبگر. بر دولتهای غرب است که خود و بانکها و شرکتها را از اینکار باز دارند.

۹ – ممنوع کردن بانکها و شرکتها از اداره پول و دارایی های سران و ماموران دولتهای سرکوبگر.

۱۰ – شناسایی دارایی های موجود سران رژیمهای سرکوبگر و محلهای بکار افتادن آنها و به حساب ملتهای گرفتار رژیمهای سرکوبگر گذاشتن این ثروتها.

۱۱ – موظف کردن بانکها و شرکتها به شفافت کردن معاملات خود با کشورهای تحت اداره استبداد. هم به قصد جلوگیری از رانت خواری و هم به قصد جلوگیری از پوشش دادن به خریدهای نظامی.

۱۲ – شفاف کردن بهای کالاهایی که در کشورهای تحت اداره استبداد مصرف همگانی دارند. در کشور ما کالایی که وارد می‌کنند، اقلا سه برابر قیمت خرید می فروشند. اگر قیمتها بر جامعه معلوم باشد که مثلاً گندم یا برنج به چه قیمت وارد ایران شده است، اولاً جلوی رانت خواری را می‌گیرد، ثانیاً وضعیت مالی جامعه را بهتر می‌کند و ثالثاً امکان خیزش را در آن جامعه افزایش می دهد.