خُسن آقا: ندای سبز لجنی را بخوانید تا متوجه شوید چرا مردم در فراخوانهای این دجال ها شرکت نمی کنند!
ندای سبز لجنی: جوانان اصلاح طلب در بیانیه ای در آستانه یک سالگی حبس میر حسین موسوی، زهرا رهنورد و مهدی کروبی، ضمن ابراز نگرانی نسبت به سلامت این عزیزان و نحوه نگهداری و رفتاری که با آنان و خانواده شان می شود اعلام کرده اند که این حبس ها و حصر ها چاره ی درد نیست و باید درمان را در جای دیگر جستجو کرد.

این جوانان با مرور آنچه در این دو سال بر مردم، جوانان و فعالان و دلسوزان رفته است تاکید کرده اند: تا دیر نشده صدای مردم خود و صدای جوانان وطن را بشنوید؛ آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد را از حبس رها ساخته و در کنار آنان تمام زندانیان سیاسی را آزاد کنید، امنیت را به جامعه و فعالان سیاسی برگردانید، به انتخابات آزاد و قانونی تن دهید و به این بساط شعبده بازی و دروغ پایان دهید که نظام بر آمده از مردم با تکیه به مردم نیز برپا می ماند نه با تهدید و ارعاب.

این جوانان در بخشی از این بیانیه با بیان اینکه “ما نسلی هستیم که با گفتمان انقلاب اسلامی زاده شدیم” آورده اند: ما آینده سازانی هستیم که پیر جماران نویدمان می داد. فرزندان خمینی کبیر که خود را موظف می دانند نگذارند میراث وی به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد. فرزندان پدرانی که بی دریغ جان در کف نهادند و رفتند تا نگذارند ذره ای از این خاک به دست بیگانه بیفتد.

متن کامل این بیانیه که در اختیار کلمه قرار گرفته به شرح زیر است:

ملت شریف و جوانان آگاه ایران

ما جوانان اصلاح طلب با اندک بضاعتمان و با بزرگترین سرمایه مان که همانا پشتیبانی و یاری شما مردم شریف است گام در راهی نهادیم و جوانی مان را صرف آمالی کردیم که مگر از ره تدبیرش ایرانمان از این گردنه صعب تاریخ سربلند عبور کند که آینده ای زیباتر، با سعادت تر و آزادتر برای مردمان مان رقم زنیم.

ما نسلی هستیم که با گفتمان انقلاب اسلامی زاده شدیم. ما آینده سازانی هستیم که پیر جماران نویدمان می داد. فرزندان خمینی کبیر که خود را موظف می دانند نگذارند میراث وی به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد. فرزندان پدرانی که بی دریغ جان در کف نهادند و رفتند تا نگذارند ذره ای از این خاک به دست بیگانه بیفتد. فرزندانی که خود را نه زاده دوم خرداد که میراث دار مشروطه و نهضت ملی و وامدار انقلاب اسلامی می دانند و مومنانه بر این اعتقاد پای می فشارند که “اصلاحات” ممکن ترین مسیر برای داشتن ایرانی آباد و آزاد و توسعه یافته است. ما باور داریم که بهترین شیوه برای رسیدن به این هدف تنها تمکین به خواست اکثریت مردم است. ما مصرانه اعتقاد داریم “میزان رای ملت است”.

جوانان ایران زمین

اکنون پس از گذشت ۳۳سال از پیروزی انقلاب اسلامی، می بینیم که نا اهلان و نامحرمان انقلاب را مصادره کرده و شعارهای انقلاب خصوصا آزادی و جمهوری اسلامی به فراموشی سپرده شده است. قرار بود که میزان رای ملت باشد، قرار بود که مردم خود حاکم برای سرنوشتشان باشد و قرار بود که همه آزاد باشند از استاد مارکسیست تا استاد مسلمان در کنار هم تدریس کنند و سخن بگویند. از این رو نیز در تمامی این سال ها با تمامی موانع و مشکلات پیش رو که حتی در مواقعی شرایط را ناعادلانه می نمود در تمامی “انتخابات” ها حضور داشتیم و شما را به پیگیری و مطالبه حقوق حقه تان در تعیین سرنوشت آینده کشور تشویق می نمودیم.

اما متاسفانه دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری و وقایع پس از آن شرایطی را رقم زد که همگی شاهد آن بودیم. ابهامات و سوالات فراوانی که هیچ گاه از سوی برخی مراجع و مسئولان پاسخ داده نشد و در ادامه عدم اقناع افکار عمومی به فجایعی منتهی شد که دل هر انسانی را به درد می آورد. در این بین نیز بیشترین هزینه نیز به جوانان- فارغ از دیدگاه ها و جناح بندی های سیاسی- وارد شد. دستگیری ها و بازداشت های گسترده دوستان مان که در ستادهای انتخاباتی فعال بودند.

در این میان دو کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸، دو یار انقلاب نخست وزیر امام و رییس دو دوره مجلس شورای اسلامی آقایان میر حسین موسوی و کروبی بر سر پیمانی که با جوانان بسته بودند ایستادند و ما را در این روزهای سخت و تلخ تنها نگذاشتند. آنان یک سال محکم ایستادند، توهین شدند دم بر نیاوردند، به خانه هایشان حمله شد صبوری کردند، شهید دادند با شهدای مردم همدلی کردند، اسیر دادند به دیدن اسرای دیگر رفتند و با مردم ماندند تا ۲۵بهمن ۱۳۸۹٫

بهار عربی فرارسیده بود و موسوی و کروبی از وزارت کشور تقاضای مجوز کردند برای راه پیمایی آرام و مسالمت آمیز، برای همدلی و همراهی با تمامی مردم آزادی خواه جهان خصوصا برای همکیشان خود در کشورهای منطقه، اما چون همیشه و برخلاف اصل ۲۷قانون اساسی خواست مردم به هیچ انگاشته شد و حضور آنان در خیابان های شهر با تهدید مواجه شد.

مردم اما آمدند تا دعوت رهبران خود را لبیک گفته باشند و آن روز در خیابان های تهران آن شد که همه می دانیم به خون غلطیدن دو جوان و زخمی و بازداشت شدن عده ایی از جوانان وطن و از همه مهمتر در حصر شدن دو رهبر جنبش سبز از آن روز. آقایان موسوی و کروبی و خانم دکتر رهنورد که قصد خروج از خانه داشتند را به خانه برگرداندند و از آن روز بر سر کوچه اختر دیوار آهنین کشیدند و بر پنجره های خانه شیخ میله های فلزی و از آن روز حصر که نه حبس خانگی شروع شد.

جوانان سبز وطن

اکنون یک سال از حبس شدن رهبرانمان می گذرد، دو یار صدیق امام، نخست وزیری که در تمام سال های سخت جنگ سعی کرد همیار و همراه مردم خود باشد و رییس مجلسی که همیشه بر سر آرمان های انقلاب ایستاد و در کنار آنها صدها جوانی که این روزهای خود را در زندان ها می گذارنند. بهاورها، صحابه ها، ملیحی ها، زیدآیادی ها، مومنی ها، باستانی ها، خوربک ها و محمودیان ها و صدها جوان گمنامی که تنها به جرم گرم کردن انتخابات اکنون در زندان به سر می برند.

گناه موسوی و کروبی چه بود جز ایستادگی بر سر حقوق مردم و آرمان های انقلاب؟ گناه جوانان چه بود جز باور داشتن صندوق های رای؟ متاسفانه این هزینه ها تنها به دلیل گوش فرا ندادن مسئولان به انتقادهای مشفقانه دلسوزان نظام به کشور تحمیل شد.

مهندس موسوی بارها و بارها در بیانیه های خود این روزها را هشدار داده بود، روزهایی که اختلاس ها میلیاردی می شود و فساد به نهایت خود میرسد و کشور در سراشیبی سقوط و بحران های بین المللی تشدید می شود، تمامی این ها در بیانیه های دلسوزانه و مشفقانه موسوی و کروبی بود اما نهایت این دلسوزی ها شد زندانی یک ساله بدون ملاقات و بی بهره از ابتدایی ترین امکانات یک زندانی سیاسی.

درهای خانه هایشان را به روی ما بستید که چه شود؟ صدای حق طلبی آنها در گوش ما جاودانه شده است و فریاد “هل من ناصر ینصرنی” آنان را مدتها هست که لبیک گفته ایم. فرقی نمی کند رهبران ما در حبس باشند نیز ما ایستاده ایم محکم و استوار بر سر پیمان خویش که همان پیمان با امام و انقلاب و شهدا که در مقابل ظلم سر فرود نمی آوریم که در مقابل ناعدالتی لحظه ایی سکوت نمی کنیم که بر سر پیمان سبز خود با مردممان ایستاده ایم.

ملت شریف و جوانان اگاه ایران

اینک در آستانه یک سالگی حبس مهندس میر حسین موسوی، خانم دکتر زهرا رهنورد و شیخ مهدی کروبی، ضمن ابراز نگرانی نسبت به سلامت این عزیزان و نحوه نگهداری شان و رفتاری که با آنان و خانواده شان می شود اعلام می کنیم که این حبس ها و حصر ها چاره ی درد شما نیست و باید درمان را در جای دیگر جستجو کنید. تا دیر نشده صدای مردم خود را بشنوید، صدای جوانان وطن را بشنوید؛ آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد را از حبس رها ساخته و در کنار آنان تمام زندانیان سیاسی را آزاد کنید، امنیت را به جامعه و فعالان سیاسی برگردانید، به انتخابات آزاد و قانونی تن دهید و به این بساط شعبده بازی و دروغ پایان دهید که نظام بر آمده از مردم با تکیه به مردم نیز برپا می ماند نه با تهدید و ارعاب