مهدی خزعلی: بسم الله الرحمن الرحیم

جمله ای از امام(ره) سال ها زینت بخش همه نشریات من بود، آن را به خط خوش بر تارک نشریه می نوشتم، جمله این بود: “کارهایتان طوری نباشد که وقتی عرضه شد بر امام زمان(سلام الله علیه) آزرده شود و پیش ملائکة الله قدری سرافکنده شود که اینها – دوستان من – بر خلاف مقاصد خدا عمل می کنند”!

سالها گذشت…

به بازجویم می گفتم، زمان هاشمی و خاتمی چقدر متهم ساب النبی(ص) در زندان داشتید؟ هیچ…! و اکنون چقدر؟

چه کرده اید که مردم به خدا و پیامبر و ائمه(علیهم السلام) ناسزا می گویند؟ چه کرده اید که موجب آزردگی امام زمان (عج) شده است؟

به خدا ما مسئولیم! اگر جوانی از دین برمی گردد، ما مسئولم! اگر به پیامبر خدا(ص) ناسزا می گوید، ما مسئولیم! اگر به علی مرتضی(ع) اسائه ادب می کند، ما مسئولیم! اگر دین را به بازی می گیرد و ائمه هدی(ع) را به سخره، ما مسئولیم! فرا فکنی نکنیم، گیرم که امروز جاهلی را به تیغ تکفیر و ارتداد زدیم، گیرم که صدای یک فحاش بی منطق را در گلو خفه کردیم، آیا شک و تردید و ارتداد را از دلهای جوانان زدوده ایم؟

ما جنایت کردیم، ما خیانت کردیم، ما زدیم و شکستیم و کشتیم، ما دریدیم و بریدیم و خوردیم، ما حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال کردیم، ما به نام دین و مصلحت نظام، دروغ گفتیم، تهمت زدیم، غیبت کردیم، ناسزا گفتیم، دشنام دادیم، ناروا کردیم، ما بر روی دخترکان تیغ کشیدیم و گیس بریدیم، ما همه را رنگ کردیم، و این همه را رنگ خدایی دادیم! ما برای تمام بدیهایمان از دین توجیه آوردیم و از کیسه دین خرج کردیم!

ما فقر و فساد و فحشا، نیرنگ وتزویر و ریا، دزدی و اختلاس و ربا را با نام مدیریت امام زمان( عج) به خورد ملت دادیم! آنگاه برای آن که دست مردم به ما نرسد، هاله قدسی برای خود ساخته و پشت دژ مستحکم خدا و پیامبر و امام سنگر گرفتیم، آنها می خواهند به ما حمله کنند، این ماییم که پشت مقدسات سنگر گرفته ایم، آنها به سوی من نابکار تیر می اندازند و این ماییم که باورهای پاک مردم را سپر بلای خویش کرده ایم، آنها ناآگاهند و از چماق مرصع و مزین به نام ائمه می نالند، ما بر تیغ ظلم و ستم خویش نام خدا و چهارده معصوم حک کرده ایم، او از این تیغ می نالد، اما نمی داند که آن بزرگواران نیز از این تیغ می نالند! ما با نام خدا و پیامبر به مردم دشنام داده ایم، آنها نیر بدون علم به خدا و پیامبر دشنام می دهند!

حال که چنین شده است و جاهلی به باورهای مردم اهانت روا داشته است، ما چه باید بکنیم، آیا رسم و سنت و سیره پیامبر و علی( صلوات الله علیهما) این گونه بوده است که هتاکی و فحاشی کنند، آیا شایسته شیعه علی است که زبان خویش به ناروا بگشاید، پس فرق ما با او چیست؟ پیامبر خدا(ص) چون آن یهودی چند روزی بر سرش خاکستر نریخت، جویای احوالش شد و به عیادتش رفت، علی مرتضی(ع) نیز سب کننده را عفو کرد و حسن (ع) دشنام گو را به خانه برد و از او پذیرایی کرد.

مگر نه این است که حق تعالی فرمود: ” لا تسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا بغیر علم ” به بت های آنها ناسزا نگویید که از روی جهل به خدا ناسزا گویند” آری پیامبر(ص) اجازه دشنام گویی به بتها را نمی داد.

باید یاد بگیریم که دشمن هتاک را با نقد رد کنیم و خود از جاده ادب خارج نشویم، گویند پیرمرد جنتلمنی با نوه جوانش در خیابان پاریس قدم می زد، فاحشه ای از کنارشان گذشت و به پیرمرد سلام داد، پیرمرد کلاه از سر برداشت و به رسم ادب تواضع کرد و سلام گفت، چند قدم دور شدند و جوان به پدر بزرگ گفت: ” چرا چنین سلام دادی، او فاحشه بود” و پیر جواب داد: ” او جنده است، من جنتلمنم، من به شأن خویش پاسخ می دهم ، نه به شأن او، بنا نیست من هم شأن مخاطب شوم”

آری این جوان ناآگاه است و به هزار دلیل از جاده ادب خارج شده است، ما در مقام دفاع از دین و مقدسات، نمی توانیم از جاده ادب خارج شویم، ما باید در شأن شیعه علی (علیه السلام) پاسخ گوییم.

دوستان اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) دقت فرمایید، خدای ناکرده از منطق و ادب فاصله نگیریم و بدی و زشتی عمل این جوان موجب نشود که از عدالت خارج شویم. “ولايجرمنكم شنئان قوم على أن لاتعدلو”

مهدی خزعلی

1391/2/20