عصرایران: در هفته های منتهی به ثبت نام کاندیداها که نام حسن روحانی به عنوان یکی از سرلیست های اصلاح طلبان مطرح شده بود (و البته به طور غیررسمی) فشارهای زیادی از سوی اصولگرایان به ویژه از جانب بزرگان جامعه روحانیت مانند آیت الله مهدوی کنی بر وی وارد شد که چنین ریسکی را متحمل نشود و به جهت گیری های اصلاح طلبانه اش رسمیت ندهد.

عصرایران- حسن روحانی را باید روحانی خوش تیپ و البته بدشانس سیاست ایران دانست.
او، در روزگاری که دبیر شورای عالی امنیت ملی بود (و به خاطر عملکردش در آن شورا به ویژه در خصوص پرونده هسته ای، ملامت ها شد)سودای ریاست جمهوری را در سر می پروراند و از این رو، تلاش زیادی می کرد تا پرونده هسته ای در زمان دبیری او به سروسامانی برسد و محبوبیتی برایش فراهم آید که البته اینگونه نشد و حضور هاشمی رفسنجانی در انتخابات ریاست جمهوری نهم مزید بر علت شد تا روحانی به احترام بزرگتر سیاسی اش، همچنان کنار گود باشد و به انتخابات مجلس اندیشه کند و به ریاست مجلس هشتم.

اما برغم آنکه تمام قرائن و شواهد حاکی از آن بود که حسن روحانی این بار کاندیدا می شود، اما پس از پایان نام نویسی کاندیداها، نام او در میان ثبت نام کنندگان نبود.

اما چرا این بار روحانی پا به عرصه نگذاشت؟

پاسخ این پرسش را شاید بتوان در صف بندی دو گروه عمده سیاسی کشور و نسبت روحانی با آنها جستجو کرد.

روحانی به لحاظ خاستگاه سیاسی و سنتی اش، متعلق به یک طیف بسیار تاثیرگذار اصولگرایان یعنی جامعه روحانیت مبارز است اما در بسیاری از جهت گیری ها و عملکردهایش به ویژه در سالهای اخیر، شانه به شانه اصلاح طلبان قرار می گرفت و از این رو، هر دو طیف، نگاهی آمیخته با مفاهیم “خودی و غیرخودی” به او داشتند.

در هفته های منتهی به ثبت نام کاندیداها که نام حسن روحانی به عنوان یکی از سرلیست های اصلاح طلبان مطرح شده بود (و البته به طور غیررسمی) فشارهای زیادی از سوی اصولگرایان به ویژه از جانب بزرگان جامعه روحانیت مانند آیت الله مهدوی کنی بر وی وارد شد که چنین ریسکی را متحمل نشود و به جهت گیری های اصلاح طلبانه اش رسمیت ندهد.

همزمان با این وضعیت، افرادی از سوی این جامعه و مشخصا به نمایندگی از هاشمی رفسنجانی، مذاکراتی با جبهه متحد اصولگرایان انجام دادند تا نام روحانی در این فهرست نیز بیاید که با پاسخ سرد این جبهه و اشخاصی همانند شهاب الدین صدر مواجه شد.

در ارودگاه اصلاح طلبان نیز هیچ اجماعی مبنی بر ورود حسن روحانی به لیست نهایی و به ویژه به میان سرلیست ها وجود نداشت و حتی یدالله اسلامی، دبیرکل مجمع نمایندگان ادوار مجلس شورای اسلامی نیز در گفت و گویی با خبرنگار عصرایران در این باره جمله کنایه آمیزی گفته بود: “باور ما بر این است افرادی در لیست نهایی قرار گیرند که پیشینه و سابقه قابل قبولی در جبهه اصلاحات داشته باشند.”

بدین ترتیب، برغم تعلقاتی که روحانی به هر دو طیف سیاسی کشور دارد، به دلیل شش دانگ نبودنش در این تعلق به یک جریان ،به طور محترمانه از سوی هر دو طرف کنار گذاشته شد و بدین ترتیب، مردی که انتظار داشت با قرار گرفتن در هر دو لیست اصلی اصولگرایان و اصلاح طلبان، “حتما” وارد مجلس شود و در آن مجلس که احتمالا چند صدایی خواهد بود، “حتما” رییس شود، در نهایت وضعیت را به گونه ای نابسامان دید که حتی ثبت نام نیز نکرد تا بار دیگر ثابت شود سیاستمدار بدشانسی است که “تا اطلاع ثانوی” باید کنار گود بنشیند.