موومان پنجم: متن زير، قسمتی از مصاحبه‌ی رضا مرادی اسپيلی در مجله‌ی نقدنو شماره‌ی پانزده، آبان و آذر 1385 با علی اشرف درويشيان و سياوش مختاری است، به مناسبت هشتمين سال‌گرد قتل‌های موسوم به زنجيره‌ايی.
متن نسبتن طولانی است، ولی توصيه می‏کنم بخوانيد، چرا که به موضوعات مهم‏ای اشاره شده و از ورای آن می‏توان به بسياری مباحثات پاسخ گفت. مخصوصن اين توصیه‏ی دوستانه را به کسانی که هم‏چنان دل به گروه‏های موسوم اصلاح‏طلب خوش داشته‏اند می‏دارم.

حالا که به تاريخچه می‌پردازيد، اجازه بدهيد سوالی بپرسم، آيا اين جلسه جزو همان جلسه‏هايی بود که به منظور فعاليت دوباره‌ی کانون برگزار می‌شد؟
ع.ا.د.: خير. بلکه پيش از اين هم جلسه‌هايی تشکيل شده بود ولی من پس از مدت‌ها که به کانون نمی‌آمدم، اين نخستين جلسه‌يی بود که محمد مختاری به من زنگ زد و اتفاقن در اين جلسه بود که مختاری و دولت‌آبادی پيشنهاد کردند من رييس جلسه باشم.
خلاصه در مهر 1373 متن 134 را به نام “ما نويسنده‌ايم” انتشار داديم و در مورد اين متن مختاری، پوينده، رضا براهنی و … در امضا جمع کردن از فعالان بودند، مثلن حتا امضای زرياب خويی را خود براهنی با جلسه‌ی مفصلی که می‌گفت يک ساعت طول کشيده تا او را توجيه کند از ايشان گرفت. طيف وسیعی از نويسنده‌گان و شعرا اين متن را امضا کردند و البته می‌دانيم که بعدن زرياب خويی سکته و فوت کرد. برخی گفتند دليل سکته‌ی او ناشی از اضطراب‌ها و فشارهايی بوده که به او وارد شده بود. اما امضاها گرفته شد. گر چه سه، چهار نفر بعدن به دليل فشارهايی که بر آن‌ها وارد شد امضاهای‌شان را پس گرفتند، اما بيش‌تر افراد چيزی حدود 130 نفر هم‌چنان بر موضع خود پافشاری کردند.