وبلاگ محسن سازگارا: این روزها مملکت پر شده از نظامی گری. صبح تا شب در تلویزیون رژه نیروهای نظامی و هارت و پورت برای دنیا پخش می شود. در دانشگاه ها بسیج را دائماً در چشم دانشجویان می کنند. در سیاست احزاب پادگانی شاخ و شانه می کشند و رهبر مملکت هم که رسماً چفیه بر گردن می اندازد که یعنی در حال جنگ است و در صحبت هایش هم از نظامی گری تقدیر می کند ودنیاراهم به جنگ می طلبد. درست مثل یک طبل تو خالی که صبح تا شب زیر گوش ملت صدا می کند. این همه اسلحه و نظامی گری برای چه؟ این همه رژه نظامی و توپ و تانک به رخ مردم گرسنه کشیدن برای چی؟ ظاهراً حکومت مدعی است که تبدیل به قدرت منطقه شده و دنیا و بخصوص آمریکائیها از او می ترسند و دیگر شیر هم جلو دارش نیست و البته در باطن می خواهد به ملت حالی کند که زورش زیاد است و در اوج قدرت است و بنابر این ملت خیال مخالفت را از سرش بیرون کند و مخالفین هم حساب کار خودشان را بکنند. چون حکومتی که مدعی است توی گوش آمریکا می زند، دیگر از چهار تا مخالف در داخل ترسی ندارد. آیا واقعاً اینطوری است؟ آیا واقعاً حکومت جمهوری اسلامی، تبدیل به قدرتی منطقه ای شده است؟

آیا کشور در یک ثبات واقعی و استحکام به سر می برد؟ برای بررسی این سؤال اجازه بدهید فعلاً از همان سیاست خارجی شروع کنم و خیلی ساده رابطه ایران با همسایگانش را بررسی کنم و بررسی قدرت در سیاست داخلی را که خود داستان مفصل دیگری است به مقاله جداگانه ای موکول کنم. این طبل در آنجا تو خالی تر است و اخیراً دیدیم که یک اعتراض ساده دانشجویان در دانشگاه امیرکبیرچگونه به این مشک پر باد سوزن زد.

ادامه مطلب را در وبلاگ سازگارا بخوانید