عصرایران :
پاسخ ما می تواند این باشد: جلوی ترانزیت مواد مخدر را نمی گیریم
به سود قاچاقچیان بزرگ مواد مخدر است که حتی یک گرم از مواد خود را در ایران توزیع نکنند و آن را به بازار پر سودتری به نام اروپا بفرستند. اما چون در داخل ایران، موانع زیادی برای حرکت آنها وجود دارد، ناگزیر می شوند مواد را در شهرهای داخل توزیع کنند
عصرایران- اروپایی ها، اخیرا ایران را تهدید کرده اند که اگر غنی سازی را معلق نکند، کمک های خود به ایران برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر را قطع خواهند کرد.

طبق مقررات و توافقات بین المللی، مبارزه با مواد مخدر، بر دوش همه کشورهای عضو جامعه ملل گذارده شده و در این میان، مقرر گردیده است کشورهایی که در خط مقدم مبارزه با مواد مخدر هستند، از کمک های مالی، فنی و اطلاعاتی سایرین بهره مند شوند زیرا درافتادن با مافیای جهانی مواد مخدر، کار یک یا چند کشور خاص نیست.

با این وجود، در طول سالیان گذشته، اروپایی ها، کمترین کمک ها را در این زمینه به ایران داشته اند و این در حالی است که آنها، بزرگترین برنده مبارزه ایران با قاچاق و ترانزیت مواد مخدر در کشورمان هستند زیرا اقدامات ضد قاچاق ایران، عملا مانع از رسیدن بخش اعظم مواد مخدر به قاره اروپا می شود.

در واقع، ایرانی ها با میلیاردها دلار سرمایه ملی و هزاران شهید و مجروح و جانباز در طول سالهای اخیر سپر بلای اروپاییان شده اند و در مقابل، آنها نه تنها به وظیفه بین المللی خود عمل نمی کنند، بلکه اخیرا تهدید هم کرده اند که اگر به خواسته غیرقانونی آنها تن ندهیم، کمک های اندک موجود را هم قطع خواهند کرد!

به نظر می رسد، وقاحت اروپایی ها را می بایست با زبان خودشان پاسخ داد.

در شرایط کنونی بهترین گزینه برای ایران این است که از میانه راه قاچاقچیان مواد مخدر و قاره اروپا برخیزد و این همه هزینه های مادی و معنوی و از همه مهم تر انسانی را متحمل نشود.

آیا رواست جوانان این مملکت در مرزهای شرقی کشور و در تمام مسیر ترانزیتی قاچاقچیان در ایران، در مبارزه با سوداگران مواد مخدر هر روز تیر بخورند، کشته و مجروح شوند که مبادا اعتیاد به سراغ جوانان اروپایی برود!

البته، نگاه انسانی در شرایط متعارف قطعا این است که همه به یکدیگر کمک کنند تا هیچ انسانی در هیچ نقطه ای از دنیا، آلوده اعتیاد نشود ولی وقتی اروپاییان چنین بی پروا برای ایران شرط و شروط می گذارند و منت می گذارند و … نباید رفتاری همانند شرایط عادی از خود بروز داد.

اگر ایران تنها حجم مبارزه با ترانزیت قاچاق مواد مخدر به مقصد اروپا را کاهش دهد، آنگاه اروپایی ها که با جریان عظیم ورود مواد مخدر به خاک خود مواجه می شوند، به تکاپو خواهند افتاد که به هر قیمتی که شده شرایط را به حالت سابق برگردانند و مواد مخدر را در همان “اول مسیر” (ایران) متوقف کنند.

هم اکنون، قیمت مواد مخدر در مرز ایران و ترکیه حدود یکصد برابر قیمت آن در مرز ایران و افغانستان است و این قیمت در اروپا، باز هم ده برابر می شود. بنابراین به سود قاچاقچیان بزرگ مواد مخدر است که حتی یک گرم از مواد خود را در ایران توزیع نکنند و آن را به بازار پر سودتری به نام اروپا بفرستند. اما چون در داخل ایران، موانع زیادی برای حرکت آنها وجود دارد، ناگزیر می شوند مواد را در شهرهای داخل توزیع کنند و نتیجه نیز همین می شود که همه می دانند و می بینند.
این در حالی است که سران مافیای مواد مخدر، حاضرند تضمین بدهند که در ازای عبور از خاک ایران به مقصد اروپا، نگذارند مواد متعلق به آنها، در ایران توزیع شود و حتی حاضرند ارقام کلانی را نیز به دولت ایران بپردازند.

البته تاکنون جمهوری اسلامی ایران، رویکردی انسانی و منطبق با هنجارهای بین المللی در این خصوص داشته است ولی اگر اروپایی ها همچنان بر زورگویی های خود اصرار دارند، باید تاوان رفتارهای غیرمنطقی خود را هم بدهند.

به راستی تا کی باید پول و سرمایه و از آن مهم تر جان و زندگی جوانان ایرانی صرف جلوگیری از عبور مواد مخدر به مقصد اروپا شود؟
آیا وقت آن نرسیده است که نقطه آغاز ترانزیت مواد مخدر از مرزهای شرقی ایران، به مرزهای شرقی اروپا منتقل شود؟ و اگر اروپایی ها دلشان به حال جوانانشان بسوزد ، می توانند با سربازان خود در عمده ترین محل تولید مواد مخدر ، یعنی افغانستان رأساً به مبارزه با آن بپردازند ؛ راستی مگر اکنون “ناتو” در افغانستان مستقر نیست؟