با ايران گفتگوکنید
تحليل واشنگتن پست از زمزمه های يک جنگ در خاورميانه
سيروس بينا- سم گاردنر
بازارهای جهانی کوچکترين حرکت های جورج بوش و اسرائيل را زير نظر دارند تا ببينند آيا جنگی در راه هست يا خير. عده ای هم انتظار دارند چراغ سبز برای آغاز جنگ از سوی کنگره تحت کنترل دموکرات ها در آمريکا نشان داده شود. اکنون کنگره خود را از طريق قطعنامه محاصره دريايی خليج فارس برای جلوگيری از واردات محصولات پالايشگاهی نفت توسط ايران، آماده انجام این کار می کند.
آخرين باری که آمريکا کشوری را تحت محاصره قرار داد به دوران بحران موشکی کوبا باز می گردد. کندی رئيس جمهور وقت آمريکا اين اقدام را «قرنطينه کردن» نام نهاد زيرا او می دانست محاصره در فرهنگ لغات دنيا به معنی اعلان جنگ است. با اينحال، بسياری از سياستمداران در واشنگتن و ساير نقاط دنيا دقيقاً به محاصره فکر می کنند.
بنا بر گزارش ها، ايهود اولمرت نخست وزير اسرائيل اين موضوع را در جريان ديدار اخيرش با نانسی پلوسی رئيس مجلس نمايندگان و نيز در سخنرانی خود در کنفرانس کميته روابط عمومی اسرائيل- آمريکا در واشنگتن با حضور جان مک کين نامزد جمهوری خواه در انتخابات رياست جمهوری، مطرح نموده است. کنگره با کمترين مخالفتی در پی تصويب اين قطعنامه است که از رئيس جمهور می خواهد فورا، احتمالاً همين هفته آينده، چنين محاصره ای را به مرحله اجراء بگذارد. اين يکی از حقوقی است که در سیاست خارجی از سوی نهاد قانونگذاری در آمريکا به دولت بوش اعطاء می شود.
اگر کنگره تصميم به تصويب اين قانون بگيرد، نه تنها بر وخامت شرايط بد اقتصاد آمريکا بلکه بر بی ثباتی در خاورميانه نيز خواهد افزود.
از جمله عوامل مؤثر بر بهای نفت در کوتاه مدت، عرضه و تقاضا و گمانه زنی در بازار و ارزش دلار هستند. هرگونه خطرآفرينی طبيعی يا سياسی، توليد و جريان نفت را با مخاطره روبرو می سازد و نقش عمده ای بر مقدار پولی که آمريکايی ها می بايست در پمپ های بنزين بپردازند خواهد داشت.
برای مثال می توان به واکنش بازار به اظهارات شائول موفاز معاون نخست وزير اسرائيل در ماه گذشته اشاره کرد که از «اجتناب ناپذير» بودن حمله اسرائيل به ايران سخن گفته بود. اين سخنان را مسؤول بيشترين افزايش قيمت برای هر بشکه نفت ظرف يک روز- 11 دلار- در طول تاريخ دانسته اند.
به ازای هر کدام از اين سخنان درشت، پول از جيب ماليات دهندگان آمريکايی خارج شده و راهی کشورهای توليد کننده نفت -از جمله ايران- می شود.
اخباری که اکنون از کنگره به گوش می رسد و خواهان دست زدن رئيس جمهور به چنين اقدام جدی است، حتی قبل از آنکه به ديپلماسی مستقيم بپردازد، بی ثباتی شديدتری را در حوزه نفت بدنبال خواهد داشت. چرا که نه؟ تنگه هرمز در خليج فارس، معبر نزديک به 40درصد از صادرات نفت دنيا است. کنگره با توصيه محاصره دريايی خليج فارس، مسؤل افزايش بهای آن تا 200 دلار برای هربشکه- نزديک به 7.5 دلار برای هر گالون- خواهد بود.
چنين اقدامی، اثر گسترده تری بر ثبات منطقه برجا خواهد گذاشت. حتی تصورمحض وقوع يک جنگ ديگر در خاورميانه وضعيت را بحرانی می کند. محاصره شرایطی را فراهم می کند که حتی يک حادثه کوچک می تواند به يک فاجعه تبديل شود. لازم به گفتن نيست که مطابق قوانين بين المللی، محاصره، شکلی از اعلان جنگ است.
طرفداران قانون محاصره دريايی می گويند تحريم ها و ديپلماسی شکست خورده است و اينکه محاصره دريايی قدم بعدی قبل از جنگ است.
آنها در هر دو مورد اشتباه می کنند. گفتگوهای مستقيم ميان آمريکا و ايران نه شکست خورده و نه موفق بوده است زيرا هرگز انجام نشده است. محاصره هم يک مرحله قبل از جنگ نيست بلکه خود جنگ است. چنين اقدامی به رويارويی نظامی و به تلفات بی موردبرای هر دو طرف خواهد انجاميد.
نمی توان راه حل پايان دادن به برنامه هسته ای ايران را در ايجاد شرايطی يافت که مقابله نظامی را اجتناب ناپذير می سازد، بلکه می بايست آنرا در ديپلماسی مستقيم جستجو نمود.
تنها راه پيشروی جامعه جهانی برای تضمين باقی ماندن برنامه هسته ای ايران در مسير صلح آميز، انجام گفتگو و خودداری از بروز جنگ فاجعه بار ديگری است که خاورميانه را به بی ثباتی بيشتر رهنمون می سازد.
اين يک اقدام خنثی نيست. به نفع آمريکا يا ايران هم نيست. زمان به نفع جنگ در حرکت است. اين سناريو به همان وحشتناکی که به نظر می رسد، فرض را بر اين گذاشته که با سر به سر گذاشتن ايران می توان جلوی غنی سازی را گرفت. به گفته ناظران تيزبين، مقدمه چينی برای وقوع يک جنگ، چيزی است که به احتمال زياد در اين سناريو رخ خواهد داد.
برای هر روزی که بدون گفتگو می گذرد، دنيا به جنگ ديگری در خليج فارس نزديکتر می شود. اين چيزی است که بهای آن توسط آمريکايی ها ابتدا در پمپ های بنزين و سپس با جان و مال تأمين خواهد شد.
منبع: واشنگتن تايمز- 5 ژوئيه
پیام برای این مطلب مسدود شده.