خُسن آقا: این نوشته عجیب شبیه به تئوری من در باره مسلمان‌ها ست، به همین دلیل گفتم شما هم بخونیدش.
از وبلاگ قوز بالا غوز:
این روزا من خودم باز با تموم وجود حس می کنم که فرهنگ غالب ما فرهنگ خاکسپاریه. یاد حرفای اریک فروم تو کتاب «دل آدمی» می افتم در توصیف مرگ پرستی: «مرگ پرستان مردمانی هستند که دوست دارند درباره بیماری٬ تدفین٬ و مرگ گفتگو کنند. آنها همواره در گذشته به سر می برند. ویژگی آنها گرایش به زور است زیرا قابلیت این را دارد که آزادی را سلب کند و از انسان زنده یک جسد متحرک بسازد. آنها زمانی به هیجان می آیند که از مرگ و خشونت سخن بگویند و از حیات گریزانند چون ماهیتا تسلط ناپذیر است و آزاد.»
لذتی رو که بارها در چشمهای به هیجان آمده پشت شیشه های غسالخونه می بینم انگار تجلی خود حرفهای فروم و فروید باشه. بذارید با خجالت و درد همین جا بلند بلند بهتون بگم که وقتی جسد جوونی رو میارن تو حوضچه های شستشوی بهشت زهرا٬ همیشه ندایی توی فضای تهوع آور و کافورزده مرده شورخانه میپیچه و کسی با شوق اعلام میکنه «جوون آوردن». اون وقت تو میتونی نشئگی رو در چشمان تشنه مرگ پرستان ببینی وقتی هجوم میارن و شستشوی جوانک رو نظاره میکنن و لابد و به تایید احادیث آویزون از در و دیوار٬ ثواب فراوون می برن! هرچند اصولا نیاز به این مثال های اکتوپیک نیست و گمون کنم کافیه شما دست ببرید به ریموت کنترل تلوزیون خونه تون تا مثال های نزدیکتر و هر روزه رو پیدا کنید.

ادامه مطلب رو در وبلاگ قوز بالا غوز بخوانید.