عصرایران: دریغ مان می آید چنین فردی که مانند بسیاری دیگر، “تازه به دوران رسیده” نیست، چنان پای در گِل سیاست بازی ها و بده بستان های جناحی و قوی و قبیله ای باشد که در نهایت تصور امروزین مان درباره “علی لاریجانی” بر باد فنا رود و در پایان به صدافسوس زمزمه کنیم که “خود غلط بود آنچه می پنداشتیم”.
عصرایران – ماجرای رأی اعتماد مجلس به وزرای پیشنهادی رئیس دولت و نقدهایی که بر رئیس مجلس در این زمینه وارد است ، بهانه نوشتن این نامه سرگشاده از سوی عصرایران به علی لاریجانی است.

برادر ارجمند، جناب آقای دکتر علی لاریجانی
ریاست محترم مجلس شورای اسلامی

سلام

سه شنبه ای که گذشت، بیش از آنکه روزی برای گرفتن رأی اعتماد برای سه وزیر پیشنهادی دولت نهم باشد، آزمونی برای رییس مجلس هشتم بود، هر چند که این دومی، در هیاهوی برخاسته از متن و حاشیه های اولی، چندان به چشم نیامد و بر قلم ننشست؛ با این حال، در پس هر جلسه ای برای رأی اعتماد، کسانی یا به خانه برمی گردند یا به دفتر وزارت می روند و آنچه در “خانه ملت” باقی می ماند، قضاوتی است که درباره ساکنان- و بهتر بگویم مستأجران – این خانه که چگونه عمل کردند و آیا رأی اعتماد یا عدم اعتمادشان به گونه ای بود که “مردم” در پایان جلسه، در باور وجدانی خویش، به وکلایشان رأی اعتمادی دوباره بدهند؟!

آقای لاریجانی!

ما شما را به عنوان شخصیتی موجه، تحصیل کرده و البته سیاستمداری باهوش می شناسیم و دریغ مان می آید چنین فردی که مانند بسیاری دیگر، “تازه به دوران رسیده” نیست، چنان پای در گِل سیاست بازی ها و بده بستان های جناحی و قوی و قبیله ای باشد که در نهایت تصور امروزین مان درباره “علی لاریجانی” بر باد فنا رود و در پایان به صدافسوس زمزمه کنیم که “خود غلط بود آنچه می پنداشتیم”.

از این رو، اگر نقد و نیشی در نوشتار حاضر می بینید، آن را به حساب دغدغه ای بگذارید که دوستان رسانه ای تان را می آزارد و لاغیر!

ریاست محترم قوه مقننه!

در جریان رای اعتماد روز سه شنبه، نحوه اداره مجلس توسط شما و بی توجهی تان به دیگر نمایندگان مردم که خواستار غیرعلنی شدن جلسه برای بیان صریح تر واقعیت ها بودند بسیار تأسف آور بود و نیز اظهارات شما بعد از رأی اعتماد که طی آن اذعان به وجود برخی نواقص در کار وزیران پیشنهادی کردید و در کمال شگفتی رأی به افراد دارای نقص را به مصلحت کشور دانستید و این در حالی بود که بیشترین نقص ها و نقدها متوجه فردی بود که او را منتسب به شما می دانستند که در معامله ای اعلام نشده با رییس جمهور که به “2 در برابر 1” معروف شد، درصدد وزارتش بوده اید که البته طبیعتاً از سوی شما چنین خبری تأیید نشد ولی این نگرانی پدید آمده است که نکند مجلس هشتم به جای نظارت بر دولت ، همانند دو سال پایانی مجلس هفتم ، دچار انفعال و معامله گری شود به گونه ای که بعدها بگوییم “صد رحمت به همان هفتمی ها!”

ماجرای پیش، حین و بعد از رای اعتماد را نیز خود شما بهتر از هر کسی می دانید و امیدواریم که این نیز یادتان باشد که چهره های سیاسی، بیشترین استعداد را برای ترسیم تصویری نامناسب از خود در نزد افکار عمومی دارند و حیف است که چنین سرانجامی در انتظار کسی باشد که خیلی ها او را یک سیاستمدار فرهیخته می دانند و از اینکه او را حتی “جنتلمن” هم بنامند، ابایی ندارند.

آقای دکتر!

مدیریت شما بر صداوسیما، هر چند منتقدان جدی و مدافعان سرسخت خود را دارد، اما فارغ از بحث های محتواییِ “رسانه ملی در دوران لاریجانی”، همه بر این نکته اذعان دارند که رشد کمی صدا و سیما از نظر تعداد شبکه، افزایش ساعات، تنوع برنامه ها و گشودن مرزهای جدید فنی و … محصول مدریریت شما بود.

درباره شورای عالی امنیت ملی نیز که تا همین چندی پیش دبیری آن را بر عهده داشتید، افکار عمومی، منصفانه چنین قضاوت می کنند که “لاریجانی عملکرد موفقی در پرونده هسته ای داشت” و آنان که دستی بر آتش سیاست دارند نیز این را می افزایند که “حتی استعفایش از دبیری شورا نیز هوشمندانه و به موقع بود”.

انتقال مدبرانه کاندیداتوری از تهران به قم و سپس غلبه بر رییس مجلس سابق که در تاریخ مجالس هفتگانه سابقه نداشت، همه و همه ، وقایع و واقعیت هایی هستند که سطح انتظارات را از علی لاریجانی بالا برده اند؛ این انتظار ، همان چیزی است که می توان از آن به عنوان “سرمایه ملی” برای یک “سیاستمدار” یاد کرد و دریغ که چنین سرمایه ای، که ملک طلق صاحبش نیز نیست، در معرکه بازی های “متداول” و البته “چندش آور” سیاسی و جناحی بسوزد و خاکستر شود.

آقای لاریجانی!

شما روزگاری در صدا و سیما بودید، پشت صحنه و پشت دوربین! و به همین دلیل چندان دیده نمی شدید هر چند که می نمایاندید!

شما روزگاری در کسوت دبیری شورای عالی امنیت ملی بودید و عمدتاً در جلسات محرمانه و سری و باز هم کمتر دیده می شدید.

اما اینک، در روزگاری جدید، درست در صدر خانه ملت نشسته اید، جلوی چشم همگان، حرف که می زنید، حرف که نمی زنید، می نشینید، برمی خیزید، آب می خورید، راه می روید، تذکر می دهید، میکروفن قطع می کنید و هر چه می کنید، در معرض دید مردم است و خبرنگارانی که تا پایان مجلس، رهایتان نخواهند کرد و البته رادیوی مجلس که آنچه در خانه ملت می گذرد را به طور مستقیم و زنده برای ملت پخش می کند.
شما امروز مقابل دوربین هستید و البته نه دوربین مخفی!

این، شاید مهم ترین تفاوت امروز با دیروزتان باشد و چه سخت و مسوولیت زاست زیستن در خانه ای که دیوارهایش همه از جنس شیشه است.

آقای لاریجانی عزیز!

بسیاری از مردم، به ویژه پس از توفیقات نسبی شما در شورای عالی امنیت ملی و پرونده هسته ای، شما را متفاوت تر و عاقل تر از سیاست بازانی که ادای سیاستمداری درمی آورند می دانند و به روی شما حساب دیگری باز کرده اند. حساب هایشان را به هم نزنید؛ همین!

برایتان آروزی موفقیت داریم و بدرود!