آخوند ابطحی: سال­ها پیش که در وزارت ارشاد معاون امور بین الملل بودم، یکی از ماموران دولتی اعزامی به آرژانتین، نامه­ای برای من نوشت که من موفق به اخذ دکترا در این کشور شدم و تقاضا داشت که مدرکش ارزیابی و حقوقش اضافه شود. چند ماه بعدش هم در آلمان در سمیناری بودیم که آن آقای محترم با خانمشان شرکت داشتند. به­طور غیر معمولی خانم، همسر را آقای دکتر صدا می­زدند. این گذشت. نامه را برای وزارت علوم فرستادیم و آن­ها جواب دادند که این نوع مدارک اصلاً در وزارت­خانه ارزیابی نمی­شود. سال بعد در مراسم دهه فجر که مهمانانی از جاهای مختلف دنیا شرکت می­کردند، اقای عرب حدودا 35 ساله­ای هم آمده بود. نامش را هم همین آقای تازه دکترشده برای دعوت به ایران پیشنهاد داده بود. در تهران که بود با من به عنوان رییس ستاد دهه فجر، دیدار کرد. گفت: برای دوستانمان در آرزانتین با هزار دلار مدرک دکترا جور می کنیم ولی برای شما که در اینجا رئیسید، می­توانیم ارزانتر حساب کنیم. خیلی برایم عجیب بود. به آن آقای دکتر جدید گفتم که خیلی از همطرازان تو دکتر نیستند، خوب هم کار می­کنند، کسی هم از آنان مدرک نخواسته، چرا با این شرایط عادی خودت را هم به هم میریزی؟ قبول نکرد. سالها بعد هم دیدم در روزنامه به عنوان آقای دکتر فلانی مطلب می نویسد. همین جوری خاطره ای از آن روزها به یادم آمد.