یادداشت‌هایی از کابل: با اظهار تاسف، امروز با چنین خبر شرم‌آور در خبرگزاری فارس کشور ایران روبرو شدم. ایکاش نمی‌خواندم و چنین دل‌سیاهی و مرداردلی گزارشگران خبرگزاری فارس را نمی‌دیدم. ایکاش نمی‌دیدم که آنها به قهرمان ورزش افغانستان و فرزندی از دیار غزنویان توهین می‌کند. سال پار، دقیقا در چنین زمانی بود که قهرمان تکواندوی ایران و جهان، هادی ساعی با چونان دبدبه و کبکبه‌اش در مقابل حریف افغانش، نثار احمد بهاوی به زانو درآمد. امسال، همین دیروز 22 آگست، هادی ساعی برای ایران مدال طلا آورد، ما همه در کابل، از این خبر نیک خوشحال شدیم. اما بیاییم، خبرگزاری فارس و همسایه همزبان مان را ببینیم که به مردم شریف افغانستان چگونه اهانت می‌کند.

“روح ا… نيكپاي، جوان 21 ساله كه به عنوان پناهنده در ايران اقامت داشته و در حرفه آرايشگري مشغول به كار بود، در اين دوره از مسابقات موفق شد با كسب يك مدال برنز دل مردم افغانستان را شاد كند تا براي چند روزي حال و هواي هموطنانش از تروريست، مواد مخدر و جنگ به دور باشد.
نيكپاي درباره موفقيتش در المپيك 2008 پكن اظهار داشت: اين مدال براي من نيست، بلكه به به مردم كشورم تعلق دارد.
حامد كرزاي،‌ رئيس جمهور افغانستان پس از موفقيت فعلي به نيكپاي قول داده كه براي بازگشت وي از ايران يك خانه به وي اهدا خواهد كرد تا بتواند در كنار خانواده اش به فعاليت و زندگي روزمره ادامه دهد”.

گیرم، نیکپای عزیز، آرایشگر بوده است، آیا پخش چنین خبر دروغین توسط یک خبرگزاری رسمی دولتی و با نام، مثل خبرگزاری فارس مناسب است؟ آنها با چنین کار شان، اخلاق روزنامه‌نگاری را زیر سوال بردند و این را ثابت کرد که ممکن است روزی در بدل پول ناچیز حتی به کشور ایران و مردم شریفش اهانت کنند.

سراسر عقده و کینه
گزارش توهین و تحقیرآمیز خبرگزاری فارس، سراسر عقده و کینه است. عقده و کینه‌ای که تازه شکل می‌گیرد و در حال رشد است. عقده‌ و کینه‌ای که نمی‌خواهد افغانستان آباد شود و افغانستان امنیت داشته باشد. به این می‌گویند، آغاز نفرت علیه ایران، علیه خبرگزاری فارس، علیه همه چیزش. به این می‌گویند، نباید خاموش نشست و باید علیه چنین پلشتی‌های چنین خبرگزاری‌ها عکس‌العمل نشان داد. شرم باد بر این خبرگزاری که بی‌هیچ ملاحظات همسایگی، دوستی، همزبانی و مذهبی به تحقیر و توهین به ملت شریف افغانستان می‌پردازد. این قسمتی از گزارش خبرگزاری فارس بود که من از سایت شان گرفته‌ام. اصل گزارش را در اینجا در صفحه کذایی این خبرگزاری بخوانید. این قسمت را یک بار دیگر بخوانید:

حامد كرزاي،‌ رئيس جمهور افغانستان پس از موفقيت فعلي به نيكپاي قول داده كه براي بازگشت وي از ايران يك خانه به وي اهدا خواهد كرد تا بتواند در كنار خانواده اش به فعاليت و زندگي روزمره ادامه دهد”.

اول این که حامد کرزای نیست، حامد کرزی است که اصلا خبرگزاری‌های ایران یاد نگرفتند. این مانندی این می‌ماند که بگویم “محمود احمدی نژد”. دوم اینکه نیکپای عزیز در ایران نیست بلکه در کابل است و حدود چهار سال پیش از ایران، از محنت‌کده، و از سرزمین شیخ محمود احمدی نژاد که هر روز هاله نور احاطه‌اش می‌کند، برگشته است.

تخم دشمنی پاشیدن
همین دیروز، دو کوهنورد ایرانی به نام‌های “محمود قویدل و بهمن اسفندیاری” به کابل رسیدند و قرار است بروند ولایت بدخشان و قله نوشاخ را فتح کنند. آنها پیام صلح و دوستی افغانستان – ایران را با خود شان حمل می‌کنند و با این همه ناامنی‌ها تصمیم گرفته‌اند، پیام دوستی از طریق فتح قله نوشاخ به ارتفاع 7492 متر به دو کشور برسانند. اما خبرگزاری دولتی ایران، به این چیزها چلیپا می‌کشد، و دست به خصومت و هتاکی علیه کشور افغانستان می‌زند. آنها به صلح و دوستی دو کشور باور ندارند بیشتر به کینه‌توزی و خصومت بین دو کشور اهمیت می‌دهند.

این است همسایه، دوست، همزبان، هم‌کیش، هم‌مذهب. این است حق همسایگی که چنین مهربانی‌ای در حق همسایه‌اش دارد. بعد از پیروزی افغانستان و قرار گرفتن افغانستان در رتبه بالاتر از ایران در المپیک 2008 بیجینگ، خبرگزاری فارس، با چونان ناجوان‌مردی تمام، با پخش این خبر “یک آرایشگر پناهنده در ایران به اولین مدال المپیک افغانستان رسید” صریحا به ملت شریف افغان و افغانستان اهانت می‌کند.

ببینید، لطف خبرگزاری‌های دولتی‌ ایران را. دیروز دولت شان، به طالبان صلاح و مهمات تهیه می‌کرد تا علیه ارتش ملی و پلیس ملی مبارزه کنند. هر روز ماین و صلاح‌های ساخت ایران در جنوب و جنوب غرب افغانستان از شورشیان طالب به دست می‌آید. امروز تنها به این هم بسنده نمی‌کند، خبرگزاری‌های شان به میدان آمده و صریحا به ما توهین می‌کند.

سفیر ایران در کابل باید احضار گردد
کجاست وزارت اطلاعات و فرهنگ، وزارت خارجه افغانستان و کجاست رئیس جمهور و مقاماتی که باید سفیر ایران را در کابل بدون معطلی احضار کنند و جدا ازش بپرسند که دلیل این همه توهین و حقارت در چیست. این توهین تنها به روح الله نیکپای عزیز، قهرمان ملی مان نیست، این توهین به تک تک افغانهای با احساس و با شرفی است که باید در برابر آن بیستند. این توهین و تحقیر به کشور30 ملیونی است، به تمام افغان‌های است که در سراسر دنیا زندگی می‌کنند، به بزرگانی چون خداوندگار بلخ حضرت مولانا جلال‌الدین بلخی است و به بزرگان این سرزمین است. این یک توهین و تحقیر صریح به غرور و افتخار ملی افغانستان عزیز ماست. این توهین به پشتون، تاجیک، هزاره، ازبیک و ده‌ها قوم شریف دیگر افغانستان است. این توهین به رئیس جمهور کرزی، اعضای پارلمان، وزرا، تمام دانشمندان و روشنفکران افغانستان است. بدون معطلی باید، سفیر ایران در کابل احضار شود. این اولین باری نیست که خبرگزاری‌های ایران، به ملت شریف افغانستان توهین می‌کند، قبلا سایت بازتاب مطلبی را تحت عنوان ” کاسه گدايی، جيب خالی، پز عالی” نیز دست به چنین کاری زده بود که مورد عکس‌العمل‌های شدیدی مقامات افغان و روشنفکران افغانستان قرار گرفت و حتی سفیر وقت ایران در کابل مجبور شد به خبرگزاری‌ها افغانستان توضیح بدهد.

خواهشی از هموطنانم
من جدا خواهشمندم از همه هموطنانم که در برابر هتاکی و تحقیر خبرگزاری فارس ایران بیستند، واکنش نشان بدهند و بر دولت افغانستان فشار وارد کنند تا سفیر ایران را احضار کند. همزمان، دوستان باید با خبرگزاری‌ها، تلویزیون‌های خصوصی، تلویزیون آریانا، بنیاد بیات و ده‌ها روزنامه و مجله خبر بدهند. من تقاضا می‌کنم که بصورت گروهی باید کار کنیم تا به دلیل پخش این خبر تحقیرآمیز نسبت به ملت شریف افغانستان، خبرگزاری فارس را مجبور به عذرخواهی کنیم.

جالب اینجاست که هزاران جوان ایرانی، نویسنده، روزنامه‌نگار و فعالین حقوق بشر، این خبر را با هیچ کراهتی می‌خوانند و از کنارش به همین سادگی می‌گذرند. لابد می‌گویند، حق مردم ایران است که به افغانستان و مردمش توهین و تحقیر روا دارد. لابد در برابر چنین تحقیرها از جانب هموطنان شان خاموشی اختیار می‌کنند و یا شاید هم احساسی ندارند. من چند روز پیش، یادداشتی را از میدان هوایی وین، پایتخت اتریش در باره بی‌ادبی و بی‌نزاکتی ورزشکاران ایرانی نسبت به خود نوشتم، صدها ایرانی در وبلاگم ریختند و خواستار عذرخواهی از طرف من شدند که هیچ حقی هم نداشتند. حالا فرصتی است که باید در برابر این خبرگزاری لمپن فارس ایران خاموش ننشینیم.