پیک ایران: “ایزویستیا”، خبرگزاری «ریا نووستی» : مناقشه در گرجستان توجه جامعه جهانی را از اوضاع پیرامون ایران پرت ساخته است. احتمال حمله به تاسیسات هسته ای ایران هنوز هم محفوظ است. در این رابطه روزنامه “ایزویستیا” در مقاله خود تحت عنوان “چه کسی، از کجا و چه زمان به ایران حمله می کند؟” مورخ 27 اوت سال جاری توضیحات مشروحی در این باره داده است. حال ما می خواهیم به برخی از جهات نظامی آن اشاره کنیم.
چه چیز می تواند هدف اصلی حمله باشد؟ پیش از هر چیز نیروگاه اتمی بوشهر و دیگر تاسیسات هسته ای ایران در اصفهان، اراک و نطنز. اهداف در اعماق زمین مستقر شده اند و بدون بمب های فوق دقیق و وزن بیش از نیم تن نمی توان آنها را تخریب نمود.
خوشبینان معتقدند که آمریکا نمی تواند در آینده نزدیک وارد مناقشه جدیدی شود چونکه بر اساس دکترین نظامی آمریکا، همزمان بیش از دو جنگ برای ایالات متحده مجاز نیست. در حال حاضر آمریکایی های در دو جنگ عراق و افغانستان درگیر هستند. اما نباید خود را منحرف ساخت: آمریکایی ها بی دلیل اختیار جنگ در افغانستان را به ناتو محول نکرده اند. این مسئله دستان واشنگتن را باز می گذارد.
در جریان جنگ هایی که آمریکایی ها علیه یوگسلاوی سابق، عراق و افغانستان انجام داده اند گزینه های مختلف نمونه ای از جنگ را تمرین کرده اند که به آن “جنگ بدون درگیری” می گویند. این به معنای استفاده گسترده از موشک های بالدار و حملات هوایی برای وارد آوردن خسارات هنگفت بر توان اقتصادی و نظامی دشمن است. در این صورت گزینه عملیات زمینی به خاطر خطر تلفات زیاد نظامیان خودی حذف می شود.
کاملا امکان پذیر است که اولین حمله به نقاط پدافند هوایی ایران انجام شود که دست نیروی هوایی استراتژیکی آمریکا را باز کند. تهران “بچه توسری خور” نیست. روحیه ارتش این کشور عالی و از قایق های تندرو موشک انداز مدرن مجهز به موشک های بالدار و همچنین چند هنگ مجهز به مجموعه های پدافند موشکی “اس-200 ” و سیستم های روسی “اس-300” و “تور-ام1” برخوردار است (بر اساس برخی از گزارشات به وسیله سیستم های “تور-ام1” هواپیمای توپولف-22 روسیه در جریان مناقشه اخیر با گرجستان هدف قرار گرفت و سرنگون شد).
واشنگتن و متفقان این کشور عملا تهران را با پایگاه های نظامی خود در ازبکستان، قرقیزستان و تاجیکستان محصور کرده اند. همچنین بمب افکن های واشنگتن می توانند از فرودگاه های به مراتب دورتر برای حمله هوایی به ایران به پرواز درآیند. بعنوان مثال از پایگاه های هوایی در کشورهای اروپایی و پایگاه “دیگو-گارسیا” در اقیانوس هند.
به اعتقاد کارشناسان حمله اصلی از طریق دریا انجام خواهد شد. بر اساس تجارب جنگ اول خلیج فارس (1991) آمریکایی ها می توانند از بیش از صد فروند کشتی خود حملات احتمالی نظامی را انجام دهند و اگر بریتانیایی ها هم، که احتمال آن بسیار زیاد است، به کمک آیند، تعداد کشتی های آنها در منطقه به 150 فروند خواهد رسید.
در سال 1991 برای حمله به عراق شش فروند ناو هواپیما بر چند منظوره (چهار فروند در خلیج فارس و دو فروند در دریای سرخ)، 2 نبرد ناو (لینکور)، 5 کشتی هلیکوپتر بر تفنگداران دریایی و 8 فروند زیر دریایی اتمی چند منظوره به منطقه اعزام شدند. تعداد کل نیروی دریایی ائتلاف در آن زمان قابل توجه است: 2000 فروند هواپیماهای جنگی و کشتی هایی که هم همزمان می توانستند هزاران موشک بالدار را شلیک کنند.
همین کار می تواند در حال حاضر هم تکرار شود. اما تنها یک چیز تغییر خواهد کرد و آن اینست که کشتی ها در خلیج فارس مستقر نخواهند شد چرا که خطر حمله از سوی قایق های تندرو ایرانی وجود دارد؛ آنها در اقیانوس هند، دریای سیاه و دریای سرخ مستقر خواهند شد. این در حالیست که مدت زمان پرواز موشک ها کمتر از یک ساعت خواهد بود. تمرین این عمل در دریای سیاه در برابر چشمان ما انجام می شود: به بهانه حمایت از گرجستان ، ناتو 18 فروند از کشتی های نظامی خود را در محل مستقر کرده است.