گفتگو: مهدی زعیم زاده
بی بی سی :

چندی پیش دفتر مبارزه با مواد مخدر سازمان ملل متحد عباس امیرمعافی را به عنوان الگوی جهانی بازتوانی معرفی کرد.

این جوان 27 ساله تهرانی از شش هفت سالگی روی به مصرف الکل آورد و از 12 سالگی به تریاک اعتیاد پیدا کرد، با این حال از 17 سالگی تلاش خود را برای ترک اعتیاد شروع کرد و در سال 1382 با مراجعه به سازمان غیرانتفاعی “کنگره 60″، و طی یک دوره هشت ماهه موفق به رهایی از اعتیاد شد.

امیرمعافی پس از کنار گذاشتن مصرف مواد مخدر به طور اتفاقی با ورزش تیروکمان آشنا شد و خود را تا حد تیم ملی بالا برد.

از اعتیاد تا حضور در تیم ملی راهی طولانی بوده که این جوان طی کرده است.

او هم اکنون در کنار تیراندازی در کنگره 60 فعالیت می کند و به عنوان راهنما به کسانی که مثل پنج سال پیش او به دنبال رهایی از اعتیادند مشاوره می دهد.

او با افتخار می گوید که تا به امروز نزدیک به 27 نفر از شاگردانش موفق به رهایی شده اند.

دغدغه اصلی زندگی امیر مافی همین درمان شاگردانش است و ورزش در اولویت بعدی او قراردارد، هرچند معتقد است در ورزش هم می تواند به بالاترین درجه ها برسد.

چگونه سازمان ملل متوجه شد که تو تیراندازی؟

شخصی به نام “آربتیو” که نماینده سازمان ملل بود به ایران آمده بود تا از کنگره 60 و کسانی که توسط این کنگره از اعتیاد رهایی پیداکردند بازدید کند. در حین بازدید تیرو کمان هم بود.

بعد از مدتی یک نماینده دیگر از سازمان ملل برای تهیه گزارش پیش من آمد و سازمان ملل مرا به عنوان الگوی جهانی بازتوانی معرفی کرد.

از کی ورزش کردن را شروع کردی؟

از سال 83 بود که مهندس دژاکام (بانی کنگره 60) به من گفت جمعه ها به پارک طالقانی بروم تا همراه بچه ها ورزش کنیم.

آن موقع چند ماهی بود که از اعتیاد رهایی پیدا کرده بودم، و گهگاه جمعه ها به پارک طالقانی می رفتم و فوتبال بازی می کردم، تا اینکه در زمستان 84 از طریق فدراسیون تیرو کمان جایی هم در اختیار کنگره قرار گرفت تا ما تیراندازی هم کنیم که من هم به دستور مهندس دژاکام رفتم و ثبت و نام کردم.

حالا بین این همه رشته ورزشی چرا تیر اندازی را انتخاب کردی؟

به دستور مهندس بود والا خودم واقعا از تیروکمان بدم می آمد.

تیرو کمان طوری است که ابتدا باید چند مدت آموزش ببینی و بعد تیر بیندازی.

البته من بعد از چهار جلسه که یک ماه طول کشید ، اولین تیرم را انداختم و بعد از آن واقعا به این ورزش علاقه مند شدم و به صورت جدی تیراندازی را ادامه دادم.

پیشرفتت چطور بود؟

چرا؟

من رکوردهای خیلی خوبی داشتم.

یادم می آید آذرماه 85 بود که در اردوی تیم ملی از ما رکورد گیری شد و من بعد از رضا زمانی نژاد و دکتر صادقی، که 15 سال است تیر می اندازند، نفر سوم شدم، اما برای تیم ملی انتخابم نکردند.

مخالفت ها با من زیاد بود؛ با خودشون می گفتند به کسی که مواد مصرف می کرده نمی شود اعتماد کرد، می گفتند از کجا معلوم باز این کار را نکند یا دوپینگ نکند، به همین دلیل من را به مسابقات نفرستادند.

با توجه به رکوردهایی که داشتم اگر می رفتم مدال می گرفتم.

این خط خوردنت باعث افت روحی ات نشد؟

چرا ، خیلی افت کردم و نزدیک به یک سال افت داشتم و دیگر رکوردهایم به خوبی آن موقع نشد.

تیم ملی را از دست دادی؟

نه بطور کامل، پارسال مسابقات جایزه بزرگ آسیا در اصفهان برگزار می شد.

در رکوردگیری که برای انتخاب ملی پوشان در تهران انجام شد سوم شدم، اما در اصفهان دوباره رکورد گیری کردند که هفتم شدم و جزو نفرات نهایی انتخاب نشدم.

با این حال با تصمیم آقای کیارستمی، سرمربی تیم ملی در اردو بودم، منتها با نزدیک شدن به المپیک اردو تعطیل شد و تمریناتم هم کم شد.

چقدر تمرین می کنی؟

روزی شش ساعت. من شنبه، دوشنبه و چهارشنبه در کنگره هستم و یکشنبه، سه شنبه و پنج شنبه تمرین می کنم.

به خاطر کار در کنگره که پولی نمی گیری پس زندگی ات را چطور تامین میکنی؟

با توجه به وقتی که تیر اندازی از من می گیرد نمی توانم بروم دنبال یک کار تمام وقت و متاسفانه اصلا به من رسیدگی نمی شود من الان مشکل نداشتن امکانات دارم، پول ندارم تیر بخرم، اما کسی توجه ندارد.

حتی اگر کمک مادرم و مهندس دژاکام نبود کمان هم نمی توانستم بخرم.

سازمان ملل آمده مرا به عنوان الگوی جهانی معرفی کرده، این کم چیزی نیست. مگر ما در کشورمان چند الگوی جهانی داریم؟ سازمان تربیت بدنی یک بار هم از من دعوت نکرده تا با مشکلاتم آشنا شود.

اگر تجهیزات و امکانات در اختیار من قرار بگیرد خیلی پیشرفت خواهم کرد، این در حالی است که این همه بودجه به اسم مبارزه با مواد مخدر خرج می شود.

فکر می کنی در تیرو کمان تا کجا بتوانی پیشرفت کنی؟

می توانم در جهان به بالاترین حد برسم ، تنها مشکلم نبود امکانات مالی است.

اگر تامین می شدم در این رشته در جهان مقام می آوردم، البته با شناختی که از خودم دارم با همین کمبود امکانات هم می توانم به هدفم برسم.

پس هدفت مقام جهانی آوردن در تیروکمان است؟

من هدفم از مقام آوردن در جهان این است که کاری کنم کنگره60 در هر یک از کشورهای خارجی هم یک شعبه داشته باشد، والا به دنبال مدال نیستم ، البته می دانم که در کنار فعالیتم مدال هم به دست می آید، اما خود مدال ارزش ندارد.

تیرو کمان چقدر در رهایی از اعتیاد نقش داشت؟

نقش اول را که کنگره داشت ، من هم بعد از رهایی ام آمدم دنبال ورزش ، اما در مرحله دوم ورزش خیلی موثر بود.

به شاگردانت توصیه میکنی ورزش کنند؟

بله ، البته وقتی دوره درمانی شان تمام شد و کاملا رهایی پیدا کردند ورزش را شروع می کنند خیلی هایشان هم تیراندازی می کنند.

حالا چرا تیراندازی؟

به نظر من تیراندازی و اعتیاد کاملا دو قطب مخالفند؛ اعتیاد تمرکز انسان را تخریب می کند و تیروکمان نیاز به تمرکز زیادی دارد.

البته در کنگره ورزشهای دیگری هم انجام می دهیم؛ مثل راگبی، تنیس روی میز، دارت، شنا، والیبال و فوتسال که من خودم هم در بعضی هایشان فعالم.

در ابتدا گفتی هنگامی که به اردوی تیم ملی شدی نگاه ها نسبت به تو مثبت نبود. آیا با گذشت دو، سه سال شرایط عادی شده؟

خیلی بهتر از قبل شده ولی باز هم احساس می کنم چند نفری هستند که هنوز به من اعتماد ندارند، هرچند در ظاهر به رویم نمی آ ورند.