خبرنامه امیرکبیر: روند اخراج و اساتید دانشگاه ها که از آغاز دولت نهم شدت یافته است، طی یک سال گذشته ابعاد تازه ای پیدا کرده است. علاوه بر فشارهای گوناگون بر برخی از اساتید دانشگاه ها، تعداد بسیاری از اساتید از جمله اساتید دانشگاه تهران و علامه طباطبایی علیرغم میلشان و به اجبار بازنشسته شده اند. علاوه بر روش هایی نظیر بازنشسته کردن اساتید برای تصفیه دانشگاه ها از اساتید منتقد، هر از گاهی نیز دولت و مسئولین وزارت علوم به بهانه های مختلفی یکی از اساتید منتقد دانشگاه ها را به طور مستقیم اخراج می کنند.

در همین زمینه هفته گذشته مطلبی در مورد اخراج اسفندیار ذوالقدر یکی از اساتید دانشگاه علمی کاربردی و مدیر مسئول ماهنامه اقتصاد و توسعه به خبرنامه امیرکبیر ارسال شد. بنابر این گزارش، ذوالقدر به دلیل طرح مباحثی در کلاس جامعه شناسی و پس از بررسی این مباحث توسط حراست مرکز آموزش علمی کاربردی، ممنوع التدریس شده و از دانشگاه اخراج شده است. خبرنامه امیرکبیر متن نوشته شده توسط اسفندیار ذوالقدر در مورد حکم اخراجش از دانشگاه علمی کاربری را برای پیگیری مساله مطرح شده و آگاهی افکار عمومی عینا منتشر می کند:

در ایران آزادی بیان مطلق وجود دارد، اما آزادی پس بیان چطور؟

احمدی نژاد درسخنرانی مجمع عمومی سازمان ملل که فرصتی بود برای بیان مسائل بین المللی ایران، فرصت دفاع از حقوق ایران را پیدا نکرد و ترجیح داد با از خود گذشتگی و ایثار (همانند سی سال گذشته که همواره دولتمردان ایران از جیب ملت ایران در حال ایثارهستند) از این فرصت مهم و تاریخی برای دفاع از حقوق کشور مستقل فلسطین، دولت دموکراتیک عراق و افغانستان، درمقابل آمریکای جهانخوار دیروز که امروز منتش را برای برقراری رابطه میکشیم، استفاده کند و دولتمردان این کشورها را در نزد مردمشان شرمنده کند.! همانطور که ما در جنگ بوسنی سعی کردیم مرحوم”عزت بگویچ” را نزد ملت مسلمان بوسنی شرمنده کنیم ولی بلافاصله پس از اتمام جنگ دولت بوسنی با بستن یک تفاهم نامه همه جانبه با اسرائیل و به رسمیت شناختن آن کشور، بازهم ما را شرمنده کرد! خلاصه انکه در مجمع عمومی سازمان ملل فرصت دفاع از منافع ملی ما فراهم نشد. ولی تا دلتان بخواهد احمدی نژاد با کمک مشاوران ورزیده و مطبوعاتی شان که هیچ کدامشان نیز تابعیت امریکایی ندارند و ریششان را هم سه تیغه نمی کنند!! توانست در مصاحبه با نشریات و خبرگزاری های درجه پنچ دنیا از حقوق ملت ایران دفاع کند و شرایط موجود ایران را تشریح کند!. در یکی از همین مصاحبه ها با رسانه های دست چندم و گمنام، که در راستای دفاع از منافع ملی انجام می شد، احمدی نژاد در پاسخ به سوال خبرنگار شبکه تلویزیونی پی بی سی امریکا که از او درباره میزان رعایت حقوق بشر در ایران وآزادی عقیده پرسید، گفت: “در ایران آزادی مطلق برقرار است” و ” افراد، دیدگاه های خودرا مطرح می کنند و کسی به خاطر بیان دیدگاهش محدود نمی شود. حتی ممکن است این دیدگاه ها باهم مخالف هم باشند.”

در ایران بسیاری از رسانه ها و شخصیت ها و فعالان سیاسی به این گفته احمدی نژاد خرده گرفتند که او دروغ می گوید وگفته هایش عاری از حقیقت است. اما من به تنهایی به دفاع از گفته احمدی نژاد می پردازم و میگویم که احمدی نژاد راست می گوید. در ایران آزادی کامل برای ابراز عقاید وجود دارد اما………. آزادی پس از بیان وجود ندارد.

حالا می خواهم اتفاقی که برای خود بنده، دقیقا یک ماه قبل از سفر تاریخی، انقلابی، اسلامی و دشمن شکن! احمدی نژاد به سرزمین کفر و جهانخواری و لعنتی! امریکا اتفاق افتاد را تشریح کنم تا خودتان قضاوت کنید چقدر درایران آزادی بیان وجود دارد و فرمایش رئیس جمهور چقدر حقیقت دارد.

من مدیر مسئول ماهنامه اقتصاد و توسعه و مدرس دانشگاه هستم و امسال به دعوت یک دانشگاه ترم تابستان قرار شد که برای دو کلاس درس جامعه شناسی را تدریس کنم. نود درصد دانشجویان این دانشگاه شاغل هستند و اکثرشان هم در نهادهای امنیتی کار می کنند. من بنا به عادت و روش تدریس ام، برای فهم بهتر مباحث از مثال استفاده می کنم و سعی هم می کنم که به جای اینکه از کره مریخ و کهکشان راه شیری! مثال بیاورم از جامعه خودمان که کلکسیونی از پدیده هاست، مثال بزنم. در دو جلسه مانده به اتمام کلاسها موضوع درس، درباره نهادهای سیاسی و نقش آنها در جامعه بود. من هم طبق روال همیشه سعی کردم، ازساختار دولت کشور خودمان (توجه داشته باشید نه حکومت ونه نظام بلکه فقط دولت) را به عنوان نهاد سیاسی برای عینیت بخشیدن به موضوع درس آنالیز کنم.خلاصه آنکه من پنچ دقیقه ای درباره عملکرد دولت نهم و کارنامه دولت احمدی نژاد و مقایسه آن با دو لت فرهیخته خاتمی صحبت کردم. درحین صحبت دیدم که برخلاف همیشه که من دانشجویان را موظف کرده بودم که موبایل شان را حتما در کلاس خاموش کنند، دانشجویی دارد با گوشی موبایلش بازی میکند. چندان توجهی نکردم وفقط تذکری دادم و گذشتم. این دانشجو که “ایوبی” نام دارد از بچه های تیم حفاظت ریاست جمهوری و عضو تیم حفاظت حاج داوود احمدی نژاد بود. کلاس تمام شد و قرار شد هفته بعد آخرین جلسه ترم تابستان برگزار گردد. در دفتر کارم بودم که موبایلم زنگ زد.از دانشگاه بود. مسئول حراست دانشگاه که خانمی به نام دهنوی بود وتازه از همان دانشگاه فوق دیپلم گرفته بود، با تکبر و غرور و تحکم خاصی گفت: “آقای ذوالقدر تمام کلاسهای شما حذف شده و شما دیگر حق ندارید به دانشگاه بیایید” پرسیدم چرا؟ گفت: “حکم از بالا بوده و از نهادهای مختلف از جمله نهاد ریاست جمهوری تماس گرفتند و دستور داده اند که کلاسهای شما همه لغو بشود و اسمتان هم از سایت هیات علمی دانشگاه حذف شده است”

در کمال ناباوری پرسیدم به چه علت؟ گفت:” صحبتهایی که در کلاس داشتید توسط فلانی ضبط شده و در اختیار حراست مرکز و چند نهاد دیگر قرار گرفته است و درنهایت شورای حراست تشکیل جلسه داده و تصمیم گرفته شد که تمامی کلاسهای شما حذف شود و اسمتان هم از سایت دانشگاه حذف شود در این رابطه نامه ای هم حراست برای شما تهیه کرده که بیایید و نامه را تحویل بگیرید. حق التدریس تان هم پرداخت نمی شود.”

فورا رفتم سراع اینترنت و دیدم بله. راست میگفت. اسمم از سایت اساتید دانشگاه حذف شده و جلویش نوشته شده که باید برای تعیین تکلیف به امور مدرسان مراجعه کنم. این دیگر اوج عدالت دولت مردمی! و عدالت محور احمدی نژاد بود که در گرمای تابستان روزی شش ساعت سر کلاسها حاضر شده بودم و حال دانشگاه حق و حقوقم را نیز نمی دادند.

بلافاصله گوشی همراهم زنگ زد، شماره نیفتاده بود. گوشی را برداشتم. مردی با صدای لرزان و عصبانی شروع کرد به فحش دادن که فلان فلان شده حالا به رئیس جمهور توهین میکنی؟ حالا ببین چطوری به غلط کردن می افتی. پرسیدم شما کی هستی که داری خط و نشون میکشی؟ هیچ غلطی نمی تونید بکند.گفت حالیت می کنیم.

خلاصه از آن لحظه مزاحمت ها شروع شد ومن هم ناچار فردای همانروز دوتا سیم کارتم را از بین بردم تا اعصابم به هم نریزد.

دو روز بعد به دانشگاه مراجعه کردم تا نامه ای که حراست برایم نوشته بود را تحویل بگیرم. در بین دانشجویان ولوله بود. با دیدن من همه شان بطرفم آمدند و می گفتند: استاد چرا نمی خواهید از ما امتحان پایان ترم بگیرید. گفتم که من مشکلی ندارم دانشگاه اجازه نمی دهد. فهمیدم که به دانشجویان گفته اند خود استاد نمی خواهد امتحان بگیرد. دانشجوها می گفتند ما در گرما آمدیم سر کلاس حالا چرا باید این درس را یکبار دیگر در ترم بعد از اول باید بگذرانیم؟ گفتم از مسئولان بپرسید. وقتی نامه حراست را نشان دادم و ماجرا را گفتم همگی واکنش نشان دادند که یعنی چی؟ با حذف کلاس شما مشکل مملکت حل میشه؟ یکی میگفت پس باید استاد در کلاس لال بشه؟ یکی میگفت فلانی صدای شما رو ضبط کرده و برده ریاست جمهوری. یکی میگفت اینهم شد مملکت داری. خلاصه هر کس چیزی میگفت. این بحث ها همه در بیرون دانشگاه و پنجاه متر دورتر از دانشگاه انجام می شد که یکباره دیدم نگهبان دانشگاه به طرفم آمد و با کلی عذر خواهی گفت که مسئول حراست دانشگاه می گوید شما باید هر چه زودتر از اینجا بروید و حق ندارید تا یک کیلومتری دانشگاه هم بیایید. این حرف باعث واکنش دانشجویان و خود من شد که آقا جان ما جلوی در مردم هم نمی تونیم وایستیم؟

من نامه را گرفتم (نامه ای که تصویر آن را اینجا می بینید) و چند روزی هم گرفتار مشکلات شخصی بودم تا اینکه بعد از دو هفته برای پیگیری موضوع به اداره کل حراست مرکزی دانشگاه رفتم. گفتند باید با فردی به نام آقای ظهوری صحبت کنم. موضوع را همین طوری که الان نوشتم با ایشان در میان گذاشتم و یک شماره از مجله ام را که همراهم بود را نیز به وی دادم و از من شماره تلفن گرفت وقول داد که موضوع را پیگیری کند. رفت با مدیرکل حراست صحبت کرد و برگشت و گفت که ما از اقدامات انجام شده بی خبریم و حراست استان تهران این کار را کرده و من پیگیری می کنم و نتیجه را به شما اطلاع می دهم.

سه چهار روز بعد از آنروز فردی با من تماس گرفت وگفت که نامش الهی است (البته مانند دکتر کردان خودش را دکتر هم معرفی کرد که بعدا کاشف بعمل آمد که آقای الهی لیسانس دارد!!) و مدیر کل حراست استان تهران دانشگاه علمی کاربردی است. موضوع را جویا شد. جریان را گفتم. با اظهار تاسف ساختگی از مشکل بوجود آمده گفت: “شما یک شخصیت فرهیخته هستید و نباید کسی مثل خانم دهنوی که تازه سر از تخم بیرون آورده با شما اینطوری برخورد کند.من حتما با ایشان برخورد خواهم کرد.”خودش را به آنراه زد که گویا اصلا روحش هم خبر ندارد که خودشان چه توطئه ای به نام ریاست جمهوری و نهاد های امنیتی درست کرده اند. قول داد که هفته بعد جلسه ای با هم داشته باشیم تا مسئله حل بشود.

قرار جلسه گذاشته شد و من طبق عادت، سر وقت در محل دفتر این فرد (الهی) در خیابان کبکانییان در خیابان فلسطین حاضر شدم. یک ربع هم گذشت. مسئول دفترش که جوانکی تازه به اسلامیون پیوسته و بر پشت لبش مو سبز شده بود، گفت حاج آقا! ( منظورش الهی بود که قطعا تا شاه عبداعضیم خودمان هم نرفته بود چه برسد به مکه) رفتن جلسه. گفتم مگر قرار نداشتیم.گفت حالا یک روز دیگه. گفتم شماره اش را بگیرید تا صحبت کنم. حاج آقا!! را گرفت و الهی در کمال بی ادبی گفت روزهای دیگه بیایید تا موضوع را بررسی کنیم. گفتم شما با چه مجوزی و بر اساس کدام رای دادگاه صالحه اسم من را از لیست اساتید حذف کردید؟ من اگر از اینجا بروم مستقیم می روم و این موضوع را رسانه ای می کنم. با کمال بی شرمی گفت: “ما نیاز به حکم نداریم خودمان هرطور تشخیص بدهیم عمل می کنیم. من سی دی شما رو دارم که به احمدی نژاد انتقاد کردی ما از خدامونه که شما اینو بنویسید و یا مصاحبه کنید اونوقت دیگه ثابت میشه که شما ضد انقلابید!!.”

گفتم حتما این کارو میکنم که شما هم تکلیفتان را بدانید.حالا هم این موضوع را نوشتم تا خود شما قضاوت کنید در این مملکت چقدر آزادی پس از بیان وجود دارد.؟ هنوز هم نه حق و حقوق بنده را داده اند و نه اجازه تدریس می دهند.

حالا آقای احمدی نژاد باید پاسخگو باشد که چطوری یک نفر عضو تیم حفاظت ایشان که هنوز فوق دیپلم هم ندارد به خودش اجازه می دهد به نام “نهاد ریاست جمهوری” مسئولان دانشگاه را تحت فشار بگذارد تا تمامی کلاسهای یک استاد را حذف کنند و او را ممنوع التدریس کنند؟؟

این بود عدالتی که ایشان میخواست به ملت هدیه بدهد؟ آنهمه ادعا در مصاحبه با رسانه های خارجی و دم از وجود آزادی در ایران زدن یعنی همین؟ واقعا جا دارد ایشان حداقل!! برای مادام االعمر رئیس جمهور شوند. ده دور ریاست جمهوری هم برای ایشان کم است. ریئس جمهوری که روی گروهبان تیم حفاظت خود کنترل ندارد چگونه می خواهد بر مملکت کنترل داشته باشد؟ در دوران هشت سال ریاست جمهوری سید اولاد پیامبر خاتمی بزرگ، انواع لجن پراکنی ها از سوی کیهان و رسالت و انحصار طلبان بر علیه این فرد بی همتا و دولت اصلاحات انجام شد آیا کسی ممنوع التدریس شد؟ آیا درس استادی بخاطر انتقاد حذف شد؟

جالب اینجاست که خانم دهنوی مسئول حراست دانشکده می گفت فلانی اگر مسئله اخلاقی بود خیلی راحت قابل حل بود. ولی چون با سیاست ارتباط پیدا کرده نمی شود کاری کرد!!! بی اختیار یاد دکتر کردان و مبارزه اخلاقی اش با رژیم فاسد شاه افتادم!!!