خُسن آقا: آقای نصر گه زیادی خورده‌اند! گویا ایشان فراموش کرده‌اند که رژیم ایران یک رژیم بی ثبات است و هر آن ممکن است سقوط کند.
فرارو: ولی نصر، فرزند سید حسین نصر، در مقاله ای که در روزنامه ی امریکایی وال استریت جورنال به چاپ رسانده، به دولت امریکا پیشنهاد کرده است که از طریق گفت و گو و نزدیک شدن به ایران، روسیه را مهار کند و سیاست های منطقه ای آن را خنثی سازد.

مقاله را در زیر بخوانید:

اين روزها در واشنگتن و در مبارزات انتخاباتي، روسيه و ايران براي كسب عنوان بزرگ ترين چالش سياست خارجي پيش روي آمريكا با يكديگر رقابت دارند.

بسياري بر اين انديشه هستند كه روسيه مي تواند به حل مسئله ايران كمك كند ولي تعداد كمي فكر مي كنند كه عكس آن حقيقت داشته باشد. ايران براي نقشه بازي روسيه و اين كه چگونه مسكو گزينه هاي خود را براي رفتن به جلو ارزيابي مي كند، حائز اهميت مي باشد. اين امر موجب مي شود گفت و گو با ايران به بخشي اساسي از طرح هاي آمريكا براي مهار روسيه تبديل شود.

يك ايران منزوي در مناقشه با غرب ، براي روسيه يك موهبت است. با توجه به ذخاير بيش از حد گاز ايران، روسيه مي تواند اروپا را به گروگان بگيرد و در ناتو تفرقه ايجاد كند و در همين حال بين حمايت خود از فشار بين المللي بر ايران و واكنش غرب به تجاوز آن در قفقاز ارتباط ايجاد كند.

واشنگتن نمي تواند در برابر حوزه نفوذ روسيه كه از درياي سياه تا كوه هاي اورال گسترده است، مقاومت كند مگر آن كه از برگ برنده ايران به نفع خود استفاده نمايد. اين امر به معناي آن است كه مخالفت خود را با جريان گاز ايران به اروپا كنار بگذارد و با ايران در مورد امنيت و ثبات قفقاز به تعامل بپردازد.

معاون رييس جمهور ريچارد چني طي ديدار اخيرش از گرجستان از ايجاد لوله مورد حمايت غرب براي تأمين گاز طبيعي اروپا پشتيباني كرد. بدون بهره برداري از ذخاير (گازي) روسيه و ايران ، گاز كافي براي حيات بخشيدن به اين لوله ها در منطقه وجود ندارد.

واشنگتن تا قبل از حمله روسيه به گرجستان تنها نگران كنار گذاشتن ايران از قراردادهاي لوله گاز بود. اكنون كه واشنگتن در رويارويي با روسيه جدي مي شود، بايد رها سازي اروپا را از كنترل روسيه در سطحي بالاتر از تنبيه ايران به خاطر برنامه هسته اي آن قرار دهد. آمريكا بايد ايجاد لوله هاي جديد را با تكيه بر گاز ايران بپذيرد.

چنين چيزي بازي را تغيير خواهد داد و روسيه اين را مي داند. وقتي نخست وزير روسيه ولاديمير پوتين يك سال پيش به ايران رفت، پايتخت هاي غربي از وي انتظار داشتند كه پيام شديد اللحني را در زمينه مسئله هسته اي تحويل ميزبانان خود بدهد. ولي آقاي پوتين براي هدف ديگري در تهران بود. وي در ازاي دور ماندن ايران از لوله هاي گاز مورد حمايت غرب ، پيشنهاد كرد از رويارويي در برابر فشار آمريكا حمايت كند.

اندكي پس از ديدار آقاي پوتين، شركت بزرگ انرژي روسيه، گازپروم، متعهد به 200 ميليون دلار سرمايه گذاري براي ساخت يك لوله جديد گاز بين ايران و ارمنستان شد. در همين حال مطبوعات ايراني اشاره داشتند كه تهران سرگرم بررسي پناه جستن در زير چتر امنيتي روسيه و ايجاد پايگاه هاي روسي در خاك ايران است.

ولي از وقتي كه روسيه دست خود را در گرجستان رو كرد، محاسبات ايران تغيير كرده است. موارد زيادي وجود دارد كه تهران از يك روسيه توسعه طلب و تحريك كننده مناقشات نژادي و حل و فصل مناقشات ارضي با استفاده از زور، نگران باشد. ايران در برابر ادعاهاي روسيه براي داشتن سهم بيشتري در درياي خزر مقاومت كرده است و به علاوه از اين كه مشكلات نژادي از مرز آن با قفقاز به داخل كشور سرايت كند، وحشت دارد.

جدايي آبخازستان و اوستياي جنوبي از گرجستان براي بسياري از ايرانيان همچنين يادآور ناراحت كننده تلاش جوزف استالين براي تجزيه دو استان ايران در سال 1946 است.

اين فرصتي را در اختيار ايالات متحده قرار مي دهد. واشنگتن قبلا اهميت ايران را در رسيدن به اهداف آمريكا در افغانستان و عراق درك كرده است. آمريكا در مورد آينده افغانستان در سال 2001 و بر سر امنيت عراق در سال 2007 به تعامل با تهران پرداخت. بازي پر مخاطره در قفقاز نيز به طور مشابه، گفت وگو با تهران را توجيه مي كند.

رييس جمهور ايران محمود احمدي نژاد طي ديدار اخير خود از نيويورك گفت كه ايران از تجزيه گرجستان خشنود نيست و استقلال و تماميت ارضي گرجستان مي تواند يك اصل مورد توافق بين ايالات متحده و ايران باشد. آمريكا مي تواند گفت وگو با ايران را به عنوان بخشي از يك گفت وگوي منطقه اي در باره منافع امنيتي مشترك و قول براي صادرات انرژي آغاز كند. آمريكا تنها با تعامل با ايران ، بين مسكو و تهران شكاف ايجاد خواهد كرد و روسيه را تضعيف خواهد كرد.

گفت وگو با ايران ،يك خط مشي خوب در مورد روسيه است. باراك اوباما پيوسته درست گفته است. هر گاه سياست خارجي آمريكا ديپلماسي را جدي بگيرد، با موفقيت با گره پيچيده چالش هاي جهان برخورد خواهد كرد. و تأثير گسترده ديپلماسي در هيچ جايي بيشتر از حل چالش هاي دوگانه روسيه و ايران مشهود تر نخواهد بود.