بی‌بی‌سی: ایران با کسب حمایت تنها ۳۲ کشور عضو مجمع عمومی سازمان ملل، از راهیابی به شورای امنیت این نهاد مهم بین‌المللی باز ماند.

ژاپن که به عنوان رقیب ایران از قاره آسیا برای عضویت غیر دائم شورای امنیت نامزد شده بود، توانست حمایت ۱۵۸ کشور جهان را به دست آورد و برای دهمین بار وارد شورای امنیت سازمان ملل شود.

پیش از رای گیری، ناظران سیاسی پیش بینی کرده بودند که ایران موفق به کسب حمایت اکثریت اعضای مجمع عمومی سازمان ملل نخواهد شد، اما مشخص نبود که چه تعداد از کشورهای جهان از ایران حمایت خواهند کرد.

دولت محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران، از حمایت کشورهای اسلامی و اعضای جنبش عدم تعهد از عضویت ایران در شورای امنیت خبر داده بود، اما تنها ۳۲ رای به نفع ایران، نشان داد که اغلب کشورهای اسلامی و اعضای جنبش عدم تعهد نیز از جمهوری اسلامی حمایت نکرده‌اند.

قاعدتا ۳۲ رای از مجموع ۱۹۲ رای در مجمع عمومی سازمان ملل، به اندازه کافی ناچیز است که دولت‌های مخالف ایران بتوانند بر اساس آن، انزوای بین‌المللی جمهوری اسلامی را به رخش بکشند.

نمایندگان کشورهای غربی در سازمان ملل و نیز رهبران اسرائیل، خوشحالی خود را از رای پایین ایران در مجمع عمومی پنهان نکرده‌اند به طوری که نماینده بریتانیا آن را «شکست جانانه» ایران توصیف کرده است.

در اینجا این پرسش پیش می‌آید که چرا ایران با اصرار بر نامزدی خود آن هم در برابر کشور متنفذ و قدرتمندی مانند ژاپن، عملا حمایت اندک جامعه جهانی از خود را به نمایش گذاشته و برگ برنده‌ای در اختیار کشورهای مخالفش قرار داده است؟

این احتمال وجود دارد که ایران باوری به پیروزی خود در برابر ژاپن نداشته، اما بر این تصور بوده که با کسب حمایت حدود نیمی از کشورهای جهان می تواند عدم انزوای خود را در جامعه جهانی نشان دهد.

انگیزه ایران هر چه بوده باشد، نتیجه آراء اعضای مجمع عمومی به شدت بر خلاف انتظار دولت آقای احمدی نژاد است.

در واقع آقای احمدی نژاد به رغم اجماعی که در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و نیز شورای امنیت سازمان ملل برای چندین بار علیه برنامه هسته‌ای ایران شکل گرفته، باوری به انزوای بین‌المللی ایران ندارد و بر این عقیده است که فقط چند کشور غربی به اضافه اسرائیل مخالف غنی سازی اورانیوم از سوی ایران هستند و بقیه کشورها از این مساله حمایت می‌کنند.

ظاهرا تاکید آقای احمدی نژاد بر حمایت حدود ۱۵۰ کشور جهان از برنامه اتمی ایران، صرفا ادعایی تبلیغاتی نبوده و او به واقع چنین تصویری از جامعه بین‌المللی در ذهن دارد.

از نگاه آقای احمدی نژاد مجموع کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی، جنبش عدم تعهد و گروه ۷۷ از برنامه اتمی ایران حمایت می‌کنند.

با آنکه اعضای این سه گروه همپوشانی وسیعی دارند، اما آقای احمدی نژاد معمولا جمع جبری این سه گروه را به عنوان تعداد کشورهای حامی برنامه هسته‌ای ایران معرفی می‌کند.

بر اساس همین تصور از جامعه جهانی، احتمالا آقای احمدی نژاد همکاران خود را ترغیب کرده است که از رقابت با ژاپن برای عضویت در شورای امنیت سازمان ملل عقب نشینی نکنند و بدین وسیله حمایت جامعه جهانی از ایران و «افسانه» بودن انزوای آن را به نمایش بگذارند.

اما اکنون آشکار شده که ایران در سطح بین‌المللی حامیان اندکی برای ورود به شورای امنیت سازمان ملل دارد و در این مورد عملا دچار انزوا شده است.

آیا این مساله، آقای احمدی نژاد را به بازبینی در سیاست خارجی خود و تصحیح تصویر ذهنی خود از نظام جهانی ترغیب خواهد کرد؟

مسلما خیر، زیرا آقای احمدی نژاد به جای اعتراف به موقعیت ضعیف بین‌المللی ایران ترجیح خواهد داد که از عدم موفقیت جمهوری اسلامی برای عضویت در شورای امنیت سازمان ملل، برای نقد ساختار این سازمان و «ظالمانه» نشان دادن مناسبات آن بهره جوید.

به عبارت دیگر، آقای احمدی نژاد و همکارانش از این به بعد، شکست ایران در رای گیری روز جمعه در مجمع عمومی سازمان ملل را به معنای درست بودن ادعاهای وی درباره «ناعادلانه» بودن نظام جهانی معرفی خواهند کرد و «ورق پاره» بودن قطعنامه های شورای امنیت درباره برنامه هسته‌ای ایران را مورد تاکید دوباره قرار خواهند داد.

با این حال، باید به خاطر داشت که رای گیری روز جمعه، اقدام اعضای شورای امنیت علیه ایران نبود، بلکه اعلام نظر اعضای مجمع عمومی سازمان ملل در باره استحقاق ایران برای عضویت در شورای امنیت بود، همان اعضایی که آقای احمدی نژاد اکثریت قاطع آنها را حامی برنامه اتمی ایران می‌داند.