کانون نویستنگان ایران: آزادي انديشه و بيان حق طبيعي هر انساني‌ست، زيرا به طور طبيعي هر انساني مي‌انديشد و هيچ دليل طبيعي نيز براي جلوگيري از بيان انديشه‌ي او وجود ندارد. آن چه موجب سلب اين حق از انساني مي‌شود، منافع نظام‌هایی است که براي تداوم خود در صدد حذف انديشه‌ي مخالف برمي‌آيند. به اين ترتيب اكنون اين حق طبيعي كم و بيش در سراسر جهان- گيريم به درجات مختلف- از سوي مراجع قدرت از افراد انسان سلب مي‌شود. اما سلب آزادي بيان تنها با توقيف كتاب‌ها، نشريات و روزنامه‌ها يا جلوگيري از نشر و پخش آثار نويسندگان و انديشمندان صورت نمي‌گيرد. حذف فيزيكي صاحبان قلم و انديشه و تعقيب و آزار آنان نيز شكل ديگري از سركوب آزادي بيان است. هرساله صدها انديشمند، نويسنده و روزنامه‌نگار تنها به دليل انتشار انديشه‌ها و عقايد خود يا كوشش براي بيان و افشاي واقعيت‌هاي اجتماعي به قتل مي‌رسند، به زندان مي‌افتند، يا به شكل‌هاي ديگر تحت فشار و تعقيب قرار مي‌گيرند.

بنا به آمار گزارشگران بدون مرز، فقط در سال 2006، 95 روزنامه‌نگار كشته و 135 نفر زنداني شده‌اند. در مورد نويسندگان و انديشمنداني كه صرفا به دليل ابراز عقايد و بيان انديشه‌هاي خود كشته يا زنداني شده‌اند آماري در اختيار نداريم، اما پيوسته شاهد اخبار پراكنده از اين دست نيز هستيم.

اما وضع ایران از بیشتر کشورهایی که در آن‌ها آزادی اندیشه و بیان سلب می‌شود، وخیم‌تر است. البته جامعه ايران و به‌ويژه نويسندگان و هنرمندانِ آن سال‌‌هاست كه با پديده‌ي سانسور دست به گريبان‌اند؛ اما ظرف دو سه سال اخير اين پديده چنان دامنه‌ي گسترده‌اي يافته است كه جز قلع و قمع فرهنگي نامي بر آن نمي‌توان نهاد. انبوه كتاب‌هايي كه ماه‌ها و سال‌ها در انتظار اخذ مجوز در ساختمان ارشاد بر روي هم انباشته مي‌شوند گواه اين مدعاست،‌ و اين در حالي‌ست كه متوليان سانسور مطالب بسياري از كتاب‌هايي را هم كه اجازه انتشار مي‌يابند دستكاري و در آن‌ها اعمال نظر مي‌كنند. علاوه بر اين، سينما،‌ تئاتر، موسيقي، وبلاگ‌نويسي، سايت‌هاي اينترنتي و ديگر عرصه‌هاي انديشه و بيان نيز از اين دست‌اندازي‌ها كه هر روز شديدتر مي‌شود در امان نيستند. مجموع اين شرايط معنايي جز سركوب خلاقيت و ممانعت از ابراز وجود نويسندگان و هنرمندان ندارد. دستگاه سانسور در حقيقت نه كلمه و تصوير، بلكه خودانگيختگي و ابراز آن را كه حق طبيعي هر انساني‌ست سلاخي مي‌كند و به اين ترتيب حق جامعه را براي برخورداري از ادبيات و هنرِ غيرحكومتي و پيشرو لگدمال مي‌سازد.

كانون نويسندگان ايران كه دو تن از چهره‌هاي برجسته آن، محمد مختاري و محمدجعفر پوينده، در سال‌هاي اخير در راه آزادي انديشه و بيان جان باخته‌اند، به پيروي از اصول مندرج در منشور خود، در برابر اين موج رو به گسترش سانسور كه بسياري از نويسندگان و هنرمندان را در عمل خانه‌نشين كرده و آثار آنان را در محاق فرو برده است، اعتراض و انزجار خود را اعلام مي‌كند.

در همين راستا، کمیته مبارزه با سانسورِ كانون روز 13 آذر را به ياد جان‌باختگان آذرماه 77 به عنوان روز مبارزه با سانسور اعلام و از نويسندگان و هنرمندان در داخل و خارج كشور مي‌خواهد تا صداي اعتراض خود را با صداي ما درآميزند. باشد كه روزي سايه سنگين سانسور از سر ادبيات و هنر برداشته شود.

نويسندگان و هنرمندان در ايران و جهان !

اتحاديه‌هاي نويسندگان !

انجمن‌هاي قلم در سراسر جهان‌ !

شما را فرا مي‌خوانيم تا ضمن به رسميت شناختن اين روز، از حركت ما در مبارزه با سانسور به هر طريق ممكن حمايت كنيد.

كميته‌ مبارزه با سانسور

كانون نويسندگان ايران

22 آبان 1387

Email: kanoon.nevisandegan.iran@gmail.com