پیک نت: همایش 30 سال قانونگذاری بدون همآهنگی با رهبر جمهوری اسلامی تشکیل نشد و حتی می توان یقین داشت که شخص او چنین جلسه ای را پیشنهاد یا با آن موافقت کرده است، زیرا فشار روحانیون بزرگ که بیم از قرار گرفتن نظامی‌ها بر فراز سر خود دارند سنگین تر از آنست که بتوان عقب نشینی نکرد. بنابراین شرکت نکردن احمدی نژاد در مراسم یاد شده، نوعی واکنش و مخالفت با علی خامنه ای و روحانیون بزرگ نیز می تواند تلقی شود. مخالفتی که اگر پشتوانه نظامی نداشت، امکان بروز نمی یافت! او بیش از همه آنها که در صف اول مراسم دیروز(سه شنبه) نشسته بودند میدانست که این همایش برای تقویت قدرت مجلس در برابر دولت و از چنگ او در آوردن مناسبات با امریکاست. در عین حال که چنان جلسه آشتی کنانی می تواند اتحادی سیاسی در برابر دولت کنونی از یکسو و عقب نشینی رهبر از سیاست هائی که در 4 سال گذشته مبتکر و یا حامی آن بوده از سوی دیگر نیز باشد!

با همایش 30 سال قانونگذاری و پوشش وسیع خبری که سیمای جمهوری اسلامی با پخش مستقیم مراسم به آن داد، باید درانتظار گام های جدیدی در روزهای آینده بود. همچنان که میتواند منتظر واکنش های متقابل بود. در گامی فراتر، اگر بنا بر تغییر سیاست های استراتژیک در جمهوری اسلامی باشد، چنین همایشی بهترین مرجع تائید و یا حتی به ظاهر مبتکر خواهد بود. آنچه مسلم است اینست که یک پرونده (اتمی) بزودی تبدیل به دو پرونده (حقوق بشر) خواهد شد و در داخل کشور بیم از شورش های مردمی که سقوط قیمت نفت و بحران اقتصادی و ادامه سرعت گرانی آن را تشدید می کند خطرات را نزدیک کرده است. در چنین شرایطی، بقول افغان ها یک “لوئی جرگه” یا مجلس ریش سفیدان و بزرگان قرار است ابتکار عمل را بدست بگیرد و کشتی را از غرق شدن نجات دهد؟ به این سئوال بزرگ، تصمیمات و حوادث و سخنرانی های روزهای آینده پاسخ خواهد داد.

روز گذشته و به ابتکار علی لاریجانی و اشاراتی که از پشت پرده به او شده بود، به بهانه 30 سال قانونگذاری در جمهوری اسلامی یک مجلس دیدار و شاید آشتی کنان در صحن مجلس برپا شد. نه تنها روسا و شماری از نمایندگان دوره های مختلف مجلس دراین مجلس شرکت داشتند، بلکه تقریبا کلیه سران شناخته شده جمهوری اسلامی نظیر هاشمی رفسنجانی، مهدوی کنی، محمدخاتمی، رئیس دفتر رهبر، رئیس حوزه علمیه قم و… حتی برخی چهره های مخالف سیاست های حاکم در جمهوری اسلامی که در سالهای اول انقلاب نماینده مجلس بوده اند نیز در این مجلس حضور یافتند. از جمله مهندس عزت الله سحابی و شماری دیگر از رهبران نهضت آزادی و شورای ملی مذهبی. از میان سران شناخته شده جمهوری اسلامی تنها فردی که دعوت داشت اما در این مجلس حاضر نشد احمدی نژاد بود، که اتفاقا برپائی این مجلس آشتی کنان را می توان قدرت نمائی و برجسته ساختن نقش مجلس در جمهوری اسلامی و نظارتش بر عملکرد دولت نیز ارزیابی کرد. همان نظارتی که احمدی نژاد آن را قبول ندارد. از میان سران و فرماندهان نیروهای چندگانه سپاه پاسداران نیز هیچ فرمانده ای در این جلسه حضور نداشت و این درحالی است که سپاه پاسداران یک فراکسیون یکصد نفره در مجلس هشتم دارد!

ابتکار ناگهانی چنین اجلاسی که در آن هاشمی رفسنجانی، خاتمی، کروبی، لاریجانی، ناطق نوری و شماری دیگر سخنرانی کردند و پیام رهبر نیز در آن قرائت شد، نمی تواند بی ارتباط با گامی به سوی تنش زدائی در راس حاکمیت و گامی به سوی بدنه حاکمیت باشد. همان اندازه که نمی تواند بی تاثیر با تحولات جدید در کاخ سفید باشد. بویژه که مجلس می خواهد ابتکار مذاکره با امریکا را خود بدست گرفته و مانع رایزنی های آشکار و پنهان احمدی نژاد با امریکائی ها و صاحب اختیار جلوه دادن خود نزد آنها شود. زمزمه شروع مذاکرات و دیدارهای دو طرفه بین مجلس ایران و مجلس امریکا که علی لاریجانی در مصاحبه روز دوشنبه خود بیان کرد نیز در همین ارتباط است. همچنان که اشاره او به کم سواد بودن کسانی که در راس امور مهم مملکتی قرار گرفته و دشواری های بسیاری را برای کشور بوجود آورده اند، نمی تواند احمدی نژاد را تداعی نکند. رئیس جمهوری که صندلی اش روز گذشته در اجلاس 30 سال قانونگذاری در نگارستان خالی ماند تا واکنش او به لاریجانی و این اجلاس و جدا بودن حساب او و فرماندهان سپاه از چنین ابتکاراتی جدا باشد!

بهانه شرکت نکردن احمدی نژاد در این اجلاس یا مراسم، فشرده بودن برنامه های کاری وی اعلام شد، اما یگانه خبری که خبرگزاری ها درباره کارهای فشرده او روز گذشته و همزمان با اجلاس 30 سال قانونگذاری مخابره کردند دیدار او با مدیران بیمه و سخنانی در باره مالیات و بیمه بود!

با توجه به این که همایش یا مراسم 30 سال قانونگذاری بدون همآهنگی با رهبر جمهوری اسلامی تشکیل نشده بود و حتی می توان یقین داشت که شخص او چنین جلسه را پیشنهاد کرده است، شرکت نکردن احمدی نژاد در مراسم یاد شده، نوعی واکنش و مخالفت با علی خامنه ای نیز می تواند تلقی شود. مخالفتی که اگر پشتوانه نظامی نداشت، امکان بروز نمی یافت! او بیش از همه آنها که در صف اول مراسم دیروز نشسته بودند میدانست این همایش برای تقویت قدرت مجلس در برابر دولت و از چنگ او در آوردن مناسبات با امریکاست. در عین حال که چنان جلسه آشتی کنانی را می تواند اتحادی سیاسی در برابر دولت کنونی از یکسو و عقب نشینی رهبر از سیاست هائی که در 4 سال گذشته مبتکر و یا حامی آن بوده از سوی دیگر نیز باشد!

با این محاسبات و با این نگاه به همایش 30 سال قانونگذاری و پوشش وسیع خبری که سیمای جمهوری اسلامی با پخش مستقیم مراسم به آن داد، باید درانتظار گام های جدیدی در روزهای آینده بود. همچنان که میتوان منتظر واکنش های متقابل بود. در گامی فراتر، اگر بنا بر تغییر سیاست های استراتژیک در جمهوری اسلامی باشد، چنین همایشی بهترین مرجع تائید و یا حتی به ظاهر مبتکر آن نخواهد بود؟ آنچه مسلم است اینست که یک پرونده (اتمی) بزودی تبدیل به دو پرونده(حقوق بشر) خواهد شد و در داخل کشور بیم از شورش های مردمی که سقوط قیمت نفت و بحران اقتصادی و ادامه سرعت گرانی آن را تشدید می کند. در چنین شرایطی، بقول افغان ها یک “لوئی جرگه” یا مجلس ریش سفیدان و بزرگان قرار است ابتکار عمل را بدست بگیرد و کشتی را از غرق شدن نجات دهد؟ به همه این سئوالات، تصمیمات و حوادث و سخنرانی های روزهای آینده پاسخ خواهد داد.