ریا نووستی: مهمترین رویداد روز 31 دسامبر، آخرین روز از سال 2008 میلادی، قرار بود دادگاه در بغداد برای محاکمه “منتظر الزیدی” خبرنگار “کفش انداز” باشد که روز 14 دسامبر طی کنفرانس مطبوعاتی “جرج بوش” رئیس جمهور آمریکا در بغداد کفش های خود را بسوی او پرت کرده، او را سگ نامید و توصیه کرد که از عراق “گم شود”.

اما اوضاع طور دیگری از آب در آمد. منطقه تقریباً همان است که بود اما رویدادها بهیچ وجه خنده دار نیستند: جنگ به همراه تعداد زیادی قربانی در بین مردم بیگناه.

در نظر اول، تصور می شود که صحبت درباره منطقه ای کاملاً محدود در خاور نزدیک است. آری، در آنجا مردم کشته می شوند، اما متاسفانه چنین مواردی در جهان ما بسیار بیش از حد رخ می دهند. اما آیا چنین فرضی ممکن است که ما تمامی تعطیلات سال نو را در جنگ سوم جهانی باشیم؟ بنظر می رسد که در این روزها عملیات زمینی سرکوب کننده اسرائیل در غزه با هدف نابود سازی کامل “لانه تروریستی” حماس آغاز خواهد شد. نتیجه بخش بودن آن بسیار تردید برانگیز است. پس از آن چند انفجار در خاک اسرائیل رخ خواهد داد و حتماً به آنها نیز باید به نوعی پاسخ داد…

در این صورت مرحله بعدی گسترش مناقشه، لبنان و سوریه را در بر می گیرد. همان دو کشور عربی که مسکو سال های بسیاری است سعی دارد آنها را به روند حل مناقشه خاور نزدیک جذب کند. اسرائیل می تواند به آنها حمله کند. جهان عرب در داخل خود با این موافق است که حماس، یک جنبش رادیکالی خطرناک است که خود سبب برانگیختن این مناقشه شد. اما اگر اسرائیل نخواهد به موقع متوقف شود، صحنه دیگری در برابر ما خواهد بود. از جمله بطور کاملاً “اتفاقی” ممکن است “عامل ایرانی” نیز وارد شود. تهران تایید می کند که از حماس و برادران مسلمان آنها در حزب الله حمایت نموده و به سوریه کمک می کند. و اگر ایران حداقل یک حرکت تهدید آمیز انجام دهد…

در آنصورت اسرائیل چه می تواند بکند؟ بمباران هدفی در ایران؟ و اگر ایران به این دسیسه پاسخ دهد؟ ایران هنوز سلاح هسته ای ندارد، اما در عوض اسرائیل دارد که اگر اوضاع به وخامت برسد می تواند از آن استفاده کند.

همه اینها ترسیم کننده بدترین سناریو هستند. اما برای اینکه چنین چیزی رخ ندهد، اکنون همگان بدون در نظر گرفتن علایق خود به هریک از طرفین درگیر، مقامات اسرائیل را فرا می خوانند جنگ را متوقف کند و به نقطه آغازین بازگردد. و پس از آن در کنفرانس مسکو پیرامون خاور نزدیک حضور یافت و بالاخره اینکه بطور جدی درباره صلح صحبت کرد، اما این بار با مواضعی که چندان به نفع اسرائیل (و بقیه) نخواهند بود.

بعنوان مثال، اسرائیل آشکارا نمی خواهد به فراخوان توقف اقدامات نظامی پاسخ دهد و همانند رژیم ساآکاشویلی در گرجستان عمل می کند که سعی دارد حامی خود آمریکا را به جنگ بکشاند. یا اینکه مشکلات خود را در زمانی که آمریکا بین دو دولت فعلی و آتی قرار دارد، حل کند. و چنین اوضاعی همیشه غیر عادی هستند، این بدین معناست که سیاست پیشین (در این مورد، سیاست آمریکا) از ریشه اشتباه بود. همینطور که منزوی سازی حماس اشتباه بود که آشکارا از حمایت مردم غزه برخوردارست. و همه اینها بدین معناست که ابرقدرت ها (اگر محترمانه بگوییم، جامعه جهانی) اکنون باید به سیاست فشار روی بیاورد تا اسرائیل مناطق مسکونی غزه را بمباران نکند، تا حماس انفجار ترتیب ندهد، ایران همگان را با برنامه هسته ای خود نترساند و الی آخر. و چه کسی امروز می تواند قاطعانه با اسرائیل، ایران و حماس حرف بزند؟