از وبلاگ حاج سیّد سنبلعلی الموسوی الکمرونی :چند ماه پیش مطلبی را در جستار پیرامون عاشورا و نبرد کربلا در گفتگو دات کام نوشتم که گرچه طنز نیست و خارج ازرویه این سایت، اما با توجه به مقارنت با ایام مبارک تاسوعا و عاشورا خواندنش خالی از لطف نیست.

توضیح: مطالب “بازگویی” شده و آبی رنگ از اسناد تاریخی و نوشته های سیاه از خودم هستند.

چون امام حسن (سلام خدا و فرشتگان خدا بر او باد) از دنيا رحلت فرمود, به گفته رسول خدا (ص ) و اميرالمؤمنين (ع ) و وصيت حسن بن على (ع ) امامت و رهبرى شيعيان به امام حسين (ع ) منتقل شد و از طرف خدا مأ مور رهبرى جامعه گرديد.
امام حسين (ع ) ميديد كه معاويه با اتكا به قدرت اسلام , بر اريكه حكومت اسلام به ناحق تكيه زده , سخت مشغول تخريب اساس جامعه اسلامى و قوانين خداوند است , و ازاين حكومت پوشالى مخرب به سختى رنج ميبرد, ولى نميتوانست دستى فراز آورد وقدرتى فراهم كند تا او را از جايگاه حكومت اسلامى پايين بكشد, چنانچه برادرش امام حسن (ع ) نيز وضعى مشابه او داشت…

چنان كه وقتى بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ , امام حسن (ع ) مجبور شد كه با معاويه صلح كند و آن همه ناراحتيها را تحمل نمايد, امام حسين (ع ) شريك رنجهاى برادر بود و چون ميدانست كه اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين است , هرگز اعتراض به برادرنداشت.

نکته ها:
1- امام حسن به دستور خدا با معاویه صلح کرد.
– دستور خدا از کجا به اما نازل شد؟

2- امام حسن مجبور شد صلح کند.
– چطور شد که پدر و برداری (علی و حسن)، هر دو ظاهرا مجبور به صلح و سازش بودند، اما برادر دیگر مجبور به قیام شد. (البته قیام ادعای اینان است، ظاهرا قیامی هم نبوده و امام حسین در عمل انجام شده قرار گرفته و گیرافتاده بود که در پایین اشاره خواهم کرد.)

3- ناراحتیهای امام حسن:
– گویا خیلی هم ناراحت نبوده بلکه نوعی معامله با معاویه کرده بود!
سند زیر را ببینید:

ادامه را در وبلاگ مربوطه بخوانید