شمرنامه:
چه گويم ، كاين چكامه خود تمام است
ز بسمل ، يكسره ، تا والسّلام است
ولي چون شمر ِ ذي الجوشن ز من خواست
بناگه كير ِ كفرم سخت برخاست
بگويم چند بيتي ، گرچه دانم
كه پيش ِ اين چكامه ناتوانم
*
همه دانيد جريان ِ محمّد
( كه كير ِ من به قرآن ِ محمّد )
محمّد زاده ي ِ كون ِ خدا بود
هم از اين روي ختم ِ انْ بيا بود
به كشتار و ستم بر تازيان تاخت
رسوم ِ نيك ِ ايشان را برانداخت
عرب ، شد زين تبه ْ دين ، چون هيولا
شعارش : لا الهٌ مرگ الا
بشد گيتي سراپا چون جهنّم
ز آشوب و ز كشتار ِ دمادم
ازايشان گشت ايران جمله ويران
تفو بر دين و بر الله و قرآن
بساط ِ غارت ، افزون خواهي آورد
علي ارث ِ خُسور ِ خود طلب كرد
زدي اين بر سر ِ آن زخم ِ شمشير
زدي بر مقعد ِ اين ، آن يكي تير
يكي دارابگرد ِ فارس مي خواست
حريفش جان ِ او با زهر مي كاست
معاويّه حسن را سخت گاييد
حسين از ترس ِ كون بر خويشتن ريد
كه يك چندي ، دو لب از ياوه بردوخت
ولي از عشق ِ غارت ، سخت مي سوخت
معاويّه چو از كون ِ جهان جَست
يزيد آمد به تخت ِ مُلك بنشست
مسلماني نبودش غير ِ نامي
كه بُد ميخواره ي ِ صاحب ْ كلامي
تو گر ديوان ِ اشعارش بخواني
خري خود گر مسلمانش بداني
حسين امّا مسلمان بُد سراپا
هيولا در هيولا در هيولا
يكي زن ْ باره ديو ِ مردم ْ آزار
چو جدّ ِ مرگ ْ بارش ، پاره ْ افسار
طمع ، ناگه جنون بر كلّه اش ريخت
ادامه را در شمرنامه بخوانید