بازتاب: همكاري‌هاي بين اتحاديه اروپا و ايران در بخش انرژي، تحت تأثير بحران هسته‌اي غرب با جمهوري اسلامي ايران دچار وقفه‌ بزرگي شده است. مقامات اتحاديه اروپا در بروكسل شديدا مصرند كه همكاري‌هاي انرژي با تهران، تا زماني كه بحران هسته‌‌اي برطرف نشود، مورد بحث قرار نخواهد گرفت.

به گزارش خبرنگار «بازتاب انگليسي»، اين واقعيت هم‌اكنون به شكل يك سياست رسمي درآمده است؛ امري كه از سوي رهبران اروپا پس از اجلاس دو روزه جمعه گذشته آنها پذيرفته شد. در فصل مربوط به سياست‌هاي بين‌المللي انرژي، سياست اروپا مبتني بر گسترش همكاري‌هاي انرژي با چندين منطقه و كشور در سراسر دنياست، اما در آن از ايران؛ ‌كشوري كه يكي از توليدكنندگان عمده نفت و گاز است، در اين بخش خبري نيست.

در بيانيه اتحاديه اروپا در حمايت از اهداف سياست انرژي آنها آمده است: مذاكرات براي نهايي كردن مشاركت و همكاري با روسيه و بهبود روابط اروپا با آسياي مركزي، منطقه همجوار درياي خزر و درياي سياه، با هدف تنوع منابع و مسيرها ادامه يابد.

بلوك 27 عضوي اروپايي‌ها، همچنين قصد تقويت مشاركت و همكاري در روابط دوجانبه در زمينه انرژي با آمريكا، چين، هند، برزيل و ديگر اقتصادهاي رو به رشد را دارد.
بروكسل تقريبا هر هفته، ميزبان يك كنفرانس بزرگ انرژي براي بهبود همكاري‌ها با آسياي مركزي و منطقه درياي خزر است، اما ايرانيان به اين كنفرانس دعوت نمي‌شوند.

نوامبر گذشته، كميسيون اروپا، اهرم اجرايي اتحاديه اروپا، يك كنفرانس بزرگ بين‌المللي انرژي را برگزار كرد كه سخنرانان و مهماناني از مصر، كويت، عربستان و ديگر كشورهاي توليدكننده نفت به جز ايران در آن حضور داشتند.
درواقع، راهكارهاي انرژي اروپا در مورد ايران به شدت جنبه سياسي گرفته؛ اين امر مخالف اظهارات پيشين بلوك اروپا، مبني بر جدا كردن سياست از بحث انرژي است.

بروكسل پياپي به مسكو نيز پيام مي‌دهد كه سياست را با بحث انرژي مخلوط نكند. روسيه نيز 25 درصد نيازهاي انرژي اتحاديه اروپا را تأمين مي‌كند و اين در حالي است كه بروكسل، موضع‌گيري‌هاي مقامات ايراني، مبني بر اين‌كه اروپاي تشنه انرژي بيشتر به ايران نياز دارد تا ايران به اروپا را ناديده مي‌گيرد.

آنان متوجه اين مسئله هستند كه اروپا هم‌اكنون نيازهاي گازي خود را از طريق روسيه، نروژ و الجزاير تأمين مي‌كند و نياز مبرمي به گاز ايران ندارد. علاوه بر اين، به نظر آنان بازار نفت جهاني نيز در جرياني است كه نبود ايران به عنوان يك توليدكننده انرژي هم تفاوت چنداني را ايجاد نمي‌كند و در موضع‌گيري متقابل، مقامات اتحاديه اروپا بر اين باورند كه اين، ايران است كه به خاطر حجم بودجه و سرمايه‌گذاري‌هاي غربي‌ها براي گسترش بخش‌هاي انرژي، نيازمند آنهاست.

در عين حال، اتحاديه اروپا درباره «انقلاب سبز» به توافق رسيده تا وابستگي خود بر واردات نفت را با گسترش انرژي‌هاي جديد كاهش دهد.
در يك توافق تاريخي، اين اتحاديه با ايجاد الزامي حقوقي براي اعضاي خود، مقرر كرد تا سال 2020، 20 درصد انرژي لازم آنها به وسيله خورشيد، باد و هيدرو الكتريسيته تأمين شود.