راه‌اندازي اولين اردوگاه كار اجباري در ايران
بازتاب: رئيس پليس مبارزه با مواد مخدر نيروي انتظامي از راه اندازي اردوگاه‌هاي كار اجباري در آينده نزديك خبر داد.به گفته سردار حسين وزرات كشور با احداث اردوگاه‌هاي كار اجباري در حاشيه كلانشهرها موافقت كرده و خرده فروشان مواد مخدر اولين گروهي هستند كه به اين اردوگاه‌ها اعزام مي‌شوند و پس از انتقال از زندان‌ها، در سخت‌ترين شرايط ممكن به فعاليت و كار مي‌پردازند.
رئيس پليس مبارزه با مواد مخدر اما در گفت‌وگو با ايسنا درباره گروه‌هاي ديگر زندانيان كه ممكن است در آينده به اين اردوگاه‌ها منتقل شوند چيزي نگفته است.
او با اشاره به اين كه اين اولين باري است كه اردوگاه‌هاي كار اجباري در ايران احداث مي‌شود در باره شركاي اين طرح گفت:«با هماهنگي صورت گرفته با قوه‌قضائيه، سازمان زندان‌ها، پليس مبارزه با مواد مخدر، سازمان بهزيستي و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي، اردوگاه‌هاي كار اجباري در كلانشهرها راه‌اندازي مي‌شود.»
حسين آبادي كمپ «شفق» را كه در حال حاضر مكاني براي نگهداري معتادان بي‌مكان و كارتن خواب در تهران است نمونه موفقي از راه‌اندازي اردوگاه‌هاي نگهداري معتادان دانست.
او تاكيد كرد: «در اين اردوگاه‌ها خرده‌فروشان مواد مخدر كه توسط پليس دستگير شده‌اند، به آنجا منتقل شده و در سخت‌ترين شرايط ممكن به فعاليت و كار مي‌پردازند تا در هنگام خروج از اين اردوگاه‌ها ديگر به سراغ فروش مواد مخدر نروند.مقدمات اين طرح فراهم شده است و در آينده‌اي بسيار نزديك اردوگاه‌هاي كار اجباري ميزبان خرده فروشان مواد مخدر خواهد بود.»پيش از اين در فروردين ماه 89 دبير کل ستاد مبارزه با مواد مخدر از تاسيس 11 اردوگاه اجباري کار براي تنبيه مواد فروشان خبر داده است.
اسماعيل احمدي مقدم با اشاره به تاثير‌گذار نبودن قوانين قبلي در رابطه با برخورد با مواد فروشان خرد گفت: يکي از برنامه‌هاي جدي ما با همکاري قوه‌قضاييه و سازمان زندان‌ها فرستادن مواد فروشان خرد به اردوگاه‌هاي کار اجباري است که اين کار با ايجاد 11 اردوگاه انجام خواهد شد.»
او تاكيد كرد: «در اين اردوگاه‌ها به اين افراد هيچ مهارتي آموزش داده نمي‌شود و آنها براي تنبيه تحت فشار کاري زياد قرار مي‌گيرند و معتقديم بهترين راهکار براي مقابله با مواد فروشان بزرگ نيز اعمال مجازات‌هاي سنگين و زندان است.»
شكل‌گيري اردوگاه كار اجباري براي مجرمان در حبس در طول تاريخ سابقه داشته است. بعد از جنگ جهانی دوم در زمان روزولت (1933) نيز در آمریکا برای متکدیان اردوگاه کار اجباری تاسیس شد. جامعه شناسان زيادي تا كنون كاركرد‌هاي اردوگاه‌هاي كار اجباري را تحليل كرده‌اند.
چندي پيش نيز فارس،مقاله‌اي از نشریه بارنز ریویو به قلم استفان راپر را منتشر كرد كه به بررسی سیستم اردوگاه‌های کار داخل آلمان پرداخته بود.او معتقد است گرچه تبلیغات متفقین در دوران جنگ تصویری سیاه از اردوگاه‌های کار آلمان ترسیم کرده اما واقعیت‌های مربوط به آن دوران این دیدگاه را تأیید نمی‌کند.
اردوگاه‌هاي كار اجباري در حال حاضر نيز در كشورهايي مثل چين وجود دارد و برخی از كالاهاي موجود در بازار اين كشور در اين اردوگاها و توسط زندانيان توليد مي‌شود.
برخي با اين سياست دولت چين مخالف هستند و معتقدند بخشی از کالاهای چینی حاصل کار زندانیان در اردوگاه‌های کار اجباری در چین است.این افراد به دلیل شرایط و محیط کاری نامناسب از نظر جسمی و روحی رنج می کشند.ساعت کاری آنها به بیش از ۱۵ ساعت در شبانه روز می رسد و درصورت انجام ندادن وظایف، تنبیه شده یا از غذا و خواب محروم می شوند.
در شركت تجاری لیجی محصولاتي شامل روتختی های دست دوز، پرده، رومیزی و سایر لوازم خانگی حاصل كار زندانيان است.اندکی پس از اکتبر ۲۰۰۰، شمار زندانیان از ۲۰۰ به ۷۰۰ نفر افزایش یافت.اردوگاه برای به دست آوردن سود بیشتر زندانیان و تمرین کنندگان فالون گونگ را وادار به ساعت‌ها اضافه کاری می کرد.محصولات دست ساز شرکت شاندونگ به بیش از ۴۰ کشور دنیا صادر می شود.
یو مینگ درباره تجربیاتش در اردوگاه کار اجباری نوشته است:« در اردوگاه به کار تولید چوب های غذاخوری اشتغال داشت.سهم روزانه هر کارگر عبارت بود از بسته بندی ۷۵۰۰ الی ۱۰ هزار جفت چوب غذاخوری.حتی اگر کارگران از ۶ صبح تا ۱۲ شب یک سره کار می کردند باز هم تمام کردن این مقدار غیرممکن بود.
تنها ملاک بهداشتی بودن محصولات این بود که در بسته بندی‌ها مو دیده نشود.
پیام برای این مطلب مسدود شده.