خودنویس: ما ایرانیان دیکتاتورهایی هستیم که وقتی در هر جا و هر شاخه ای به قدرت می‌رسیم، ابتدا سرکوب همراهان و همفکرانی که ما را امروز در این جایگاه نشانده‌اند را آغاز می‌کنیم، در جامعه فریاد زدیم تا صدای اعتراض‌مان را بشنوند در عوض در صدد بر آمدند تا با زور و سرکوب ساکت و حذفمان کنند، از پا ننشستیم و در سنگرهای مجازی‌مان مبارزه برای رسیدن به دمکراسی و آزادی را فریاد زدیم

از خود سخن نمی‌گویم، چرا که من در بین هم‌رزمانم شاید از همه کمتر باشم، پس می‌گویم زدند! آری با هر لینک، خبر و پیام خود به نبرد بزرگترین دشمن انسانیت زمانه خود رفتن، یکی با روشنگری خود با جهالت می‌جنگید، دیگری با جهل و خرافات، یکی خبر از سر بداران می‌داد و دیگری خبر از اسرای رفته از یاد، یکی با تصویر پیام می‌داد و دیگری فریاد، هر کس با هر توانایی و توانی که داشت سعی می‌کرد نقش اندک خود را در این کارزار به بهترین وجه اداء کند، مبارزه با جهل، سرکوب، خفقان و ظلم، …همه برای رسیدن به یک هدف که همانا رسیدن به حق آزادی و دمکراسی در جامعه و فرهنگ ایران…بالاترین را بزرگترین و والاترین سنگر مبارزاتی خود دانستند و چه شب‌ها و روزها،ساعت ها و لحظه‌ها با تمام مشکلات، محدودیت‌ها و خطراتی که برای‌شان داشت به جان خریدند، چرا که به هدف خود ایمان و آینده ایران امید داشتند…

اما چیزی را که امروز با شگفتی میبینم، پاک‌سازی تمام این دوستان است، درست به مانند استالین که هیچ نقد، انتقاد، روشنگری و آگاهی بخشیدن را از طرف هیچ کس بر نتابید و افرادی را که در روزگاری نه چندان دور همراه و همفکرش بودند یکی پس از دیگری حذف کرد.

آن چه امروز در بالاترین رخ داده به مراتب سیاه‌تر است…، و بالاترین امروز با نقاب دمکراسی در پی تجدید سیاه‌ترین لکه نقض آزادی و دمکراسی است.

———

خودنویس: این دیدگاه نویسنده است. خودنویس هیچ دیدگاهی ندارد.