عصرایران: با توجه به اينكه احمدي نژاد پيش از اين،مصوبات شوراي امنيت را «كاغذ پاره هاي بي ارزش» خوانده است، به نظر مي رسد تقاضاي وي براي حضور در اين شورا در تضاد با مواضع قبلي اش باشد…حضور يك رييس جمهور، آن هم فردي جنجالي مثل احمدي نژاد در عالي ترين مرجع تصميم گيري جهاني خبري نيست كه رسانه هاي پر مخاطب ملي و بين المللي در سراسر جهان بتوانند از كنار آن با بي اعتنايي بگذرند و ناگزيرند به عنوان يك رويداد داراي “ارزش خبري” به آن بپردازند و بدين ترتيب، تهران مي تواند در يك ساحت خبري به وسعت جهان، به تشريح مواضع خود بپردازد.
عصر ايران؛ گروه تحليل اخبار ـ با ارسال نامه رسمي از سوي دولت ايران به شوراي امنيت سازمان ملل متحد براي حضور محمود احمدي ن‍ژاد در جلسه بررسي پرونده هسته اي ايران توسط اين شورا و اعلام آمادگي آمريكا براي صدور ويزا به رييس جمهور كشورمان، به نظر مي رسد اگر مانع خاصي پيش نيايد، احمدي ن‍ژاد به زودي عازم نيويورك خواهد شد.

اولين بار، غلامحسين الهام، سخنگوي دولت از احتمال حضور احمدي ن‍ژاد در جلسه شوراي امنيت خبر داد و متعاقب آن، فعالان سياسي در مخالفت يا موافقت با اين سفر، اظهار نظر كردند.

نگاهي به مكانيزم راي دهي در شوراي امنيت ( و تقريباً همه مجامع بين المللي) حاكي از آن است آنچه در اين شورا به عنوان راي يك كشور اعلام مي شود ، محصول تفكر و تصميم في البداهه نماينده ‌آن كشور نيست بلكه او، تنها بازتاب دهنده نظرات دولت متبوع اش است و لا غير.

بنابراين، حتي اگر احمدي ن‍ژاد با استدلال هاي خويش، حاضرين در محل جلسه را اقناع وجداني كند كه حق با ايران است ، باز هم در نتيجه آرا هيچ تغييري پيش نخواهد آمد چرا كه سفيران و ديپلمات هاي حاضر د ر شورا، مامورندو معذور و حق ندارند با نظر شخصي خود و با ناديده گرفتن دستور پايتخت هايشان ، راي دهند و بنابراين، حضور يا عدم حضور رييس جمهور نمي تواند تاثيري در محصول نهايي شوراي امنيت داشته باشد.

گذشته از آن، با توجه به اينكه احمدي نژاد پيش از اين، شوراي امنيت را به چالش كشيده و مصوبات آن را «كاغذ پاره هاي بي ارزش» خوانده است، به نظر مي رسد تقاضاي وي براي حضور در اين شورا -كه خود احمدي ن‍ژاد آن را بي اعتبار دانسته- در تضاد با مواضع قبلي اش باشد و البته به نوعي عقب نشيني تفسير شود.

وانگهي، احمدي نژاد، چه چيزي مي خواهد در شوراي امنيت بگويد كه سفير كشورمان در سازمان ملل از بيان آن عاجز است؟!

با توجه به اين نقدها و بي تاثير بودن حضور يا عدم حضور احمدي نژاد در محتواي قطعنامه ،كه قطعاً خود رييس جمهور نيز بدان واقف است، بايد علت حضور وي در جلسه شوراي امنيت را در جايي ديگر جستجو كرد.

به نظر مي رسد اين تصميم، بيش از آنكه به منظور تاثير بر قطعنامه باشد، در صدد بهره برداري از يك تريبون بين المللي براي سخن گفتن با مردم و دولت هاي جهان در راستاي اثبات حقانيت كشورمان است.

حضور يك رييس جمهور، آن هم فردي جنجالي مثل احمدي نژاد در عالي ترين مرجع تصميم گيري جهاني و ايراد نطق توسط وي، خبري نيست كه رسانه هاي پر مخاطب ملي و بين المللي در سراسر جهان بتوانند از كنار آن با بي اعتنايي بگذرند و ناگزيرند به عنوان يك رويداد داراي “ارزش خبري” به آن بپردازند و بدين ترتيب، تهران مي تواند در يك ساحت خبري به وسعت جهان، به تشريح مواضع خود بپردازد و اين، البته، دستاورد كمي نيست هر چند كه در پي انعكاس گسترده سخنان رييس جمهور ايران، قطعاً شاهد نقدهاي زيادي نيز از سوي بسياري از رسانه ها عليه وي خواهيم بود.

به هر حال، با وجود تمام مزايا و معايب حضور احمدي ن‍ژاد در شوراي امنيت، اين تصميم گرفته شده و قرار است «رييس جمهور ايران» به نمايندگي از سوي “ملت ايران” در جلسه شوراي امنيت شركت كند.

لذا از آنجا كه اين تصميم قطعي شده و احمدي نژاد نه به عنوان شخص خود بلكه به عنوان نماينده ملت ايران به شوراي امنيت مي رود، منافع ملي اقتضا مي كند كه اولاً وي با بياني ديپلماتيك و متفاوت از لحن اش در سفرهاي استاني در اين جلسه سخن بگويد و ثانياً گروه هاي سياسي و منتقدان احمدي نژاد، بايد اين نكته را درك كنند كه در يك رويداد سياسي بين المللي، نه تنها بايد نقدها و حملات خويش را عليه «نماينده كشور» متوقف كنند بلكه مي بايست به تقويت اين حركت نيز بپردازند زيرا از اين به بعد، با يك مساله ملي (و نه جناحي) مواجه هستيم و البته، مساله ملي، رويكرد ملي هم مي طلبد.