عصرایران: گذشته از این، اگر ایران بخواهد سلاح هسته ای هم بسازد (که نمی سازد) و به فرض این کار را هم انجام دهد و آنگاه جنگی هم بین ایران و امارات رخ دهد، سران امارات خیالشان راحت باشد چرا که امارات آنقدر حقیر است که نیازی نیست برای نابودی اش بمب اتم “حرام” شود بلکه با چند موشک معمولی و قایق تندرو، ژنرال های شجاع(!) اماراتی زیر پیراهن هایشان را پرچم سفید می کنند و بر بالای سر می آوردند تا یادآور خاطرات نظامیان زبده عراقی در جنگ هشت ساله باشند.
عصرایران- وزیر مشاور در امور خارجه امارات متحده عربی در جدیدترین ورژن اظهارات ضد ایرانی اش گفته است: ما با ایران در سه مورد اختلاف داریم:

1- مالکیت جزایر سه گانه (ابوموسی، تنب کوچک و تنب بزرگ) که معتقدیم باید از راه گفت و گوهای دوجانبه و مراجعه به محاکم بین المللی حل و فصل شود.

2- فعالیت های هسته ای ایران که غیر شفاف و بدون اعتمادسازی است.

3- دخالت ایران در امور کشورهای عربی.

اگر اظهارات مشابهی از سوی مقامات یک کشور مهم و قابل اعتنا مطرح می شد، شاید لازم بود در یک گفتمان مفصل با آنها به بحث بنشینیم و استدلال کنیم اما از آنجا که طرف خطاب ما، کشور کوچکی به نام امارات است که چندی پیش سی و هفتمین سالگرد تاسیس اش را جشن گرفت، به ذکر نکات زیر بسنده می کنیم هر چند که می دانیم همین اندازه هم بیش از حد اعتبارشان است:

1- اولاً در باب جزایر سه گانه، مستندات تاریخی و جغرافیایی متعددی وجود دارد که به اماراتی ها نیز اعلام شده است. حال آنها نمی خواهند بفهمند یا خود را به نفهمیدن زده اند، این دیگر مشکل خودشان است و نباید برای یک ادعای تکراری، هر بار همه استدلال های پیش گفته را از نو تکرار کنیم.

ثانیاً اینکه اماراتی ها می خواهند ایران با ارجاع پرونده مالکیت جزایر به محاکم بین المللی موافقت کند، بیشتر به یک طنز نه چندان بامزه شبیه است. یکی نیست از اینها بپرسد که کدام کشور تکلیف تمامیت ارضی خود را به دست محاکم بین المللی- آن هم در شرایطی که اماراتی ها کرور کرور پول خرج می کنند- بسپارد؟

لابد آقایان انتظار دارند همراه آنها شال و کلاه کنیم و راه بیفتیم برویم لاهه و از چند قاضی خارجی بپرسیم که آیا صلاح می دانند جزایرمان را به امارات بدهیم یا برای خودمان نگه داریم؟!
گویا سران امارات فراموش کرده اند که صدام هم با ادعای ارضی به ایران حمله کرد و ایرانی ها برای اینکه حتی یک میلیمتر هم از سرزمین شان را ندهند هشت سال تمام جنگیدند و کشتند و کشته شدند تا آنکه صدام بدون تصاحب ذره ای از خاک ایران، ناگزیر به پشت مرزهای بین المللی عقب نشست.

اگر رهبران امارات، اندکی درک و شعور تاریخی داشتند حتما این نکته ساده را متوجه می شدند ایرانی که با چنگ و دندان از تمامیت ارضی خود در مقابل صدام- که به “گنده لات سران عرب” معروف بود- دفاع کرد و کوتاه نیامد، هرگز به صرف یک ادعای بی اساس -آن هم از سوی یک کشور تازه تاسیس- حاضر نخواهد شد نه جزایر که حتی یک وجب از خاکش را به غیرایرانی ها واگذارد.

2- فعالیت های هسته ای ایران، اساسا ربطی به اعراب ندارد.
بد نیست این مقام اماراتی بداند که در دنیا، جایی هست به نام “آژانس بین المللی انرژی اتمی”که تمام مسایل هسته ای همه کشورهای عضو، از جمله ایران به این نهاد مربوط می شود و نه به امارات و یا کشور دیگری.

البته ارتباط فعالیت های هسته ای ایران به آژانس هم، صرفا در چارچوب مقررات بین المللی است و ایرانی ها فراتر از این مقررات، حتی آژانس را هم صالح به مداخله نمی دانند چه رسد به چند کشور تازه به دوران رسیده عربی که اخیراً گویا جو گیر هم شده اند.

گذشته از این، اگر ایران بخواهد سلاح هسته ای هم بسازد (که نمی سازد) و به فرض این کار را هم انجام دهد و آنگاه جنگی هم بین ایران و امارات رخ دهد، سران امارات خیالشان راحت باشد چرا که امارات آنقدر حقیر است که نیازی نیست برای نابودی اش بمب اتم “حرام” شود بلکه با چند موشک معمولی و قایق تندرو، ژنرال های شجاع(!) اماراتی زیر پیراهن هایشان را پرچم سفید می کنند و بر بالای سر می آوردند تا یادآور خاطرات نظامیان زبده عراقی در جنگ هشت ساله باشند.

بنابراین بهتر است رهبران امارات، با فکر کردن به فعالیت های هسته ای ایران، اعصاب خود را به هم نریزند و عیش و نوش مدام شان را مکدر نسازند.

3- و اما درباره نگرانی امارات درباره مداخله ایران در کشورهای عربی، باید گفت که اگر ایشان واقعا نگران مداخله خارجی ها در امور اعراب هستند، بهتر است اول، مداخله که نه، اشغال یک کشور عربی توسط بیگانگان و تشکیل اسراییل در آن کمی نگرانشان کند و سپس به یاد بیاورند که سران اغلب کشورهای عربی، حتی بدون اجازه آمریکایی ها آب هم نمی خورند.

اصولا سران عرب، عمدتاً بی غیرت تر از آن هستند که مداخله کشورهای خارجی در امور آنها، رنجش خاطرشان را سبب شود (مگر اینکه خوشی های فردی شان زایل گردد). بنابراین سخن گفتن علیه دخالت ایران هم نمی تواند حرفی باشد که اینان، با فکر و اندیشه خود بدان رسیده باشند بلکه اینها حرف هایی هستند که همان آمریکایی ها و اسراییلی ها در دهان این “عروسک های سخنگو” گذاشته اند.

وانگهی در شرایطی که آمریکا از آن سوی دنیا به خاورمیانه آمده و با دخالت در امور منطقه ، امنیت ملی ایران را تهدید می کند، این حق ایران است که درصدد حفظ امنیت خویش برآید و دایره نفوذ خود را تا جایی که می تواند بگستراند “تا کور شود هر آنکه نتواند دید.”

جعفر محمدی- سردبیر عصرایران