خواندنی ها: منوچهر هنرمند – اگر بخواهیم شادباش نوروزی باراک اوباما را با آنچه سید علی خامنه ای و محمود احمدی نژاد در قالب جملات کلیشه ای به عنوان پیام نوروزی تحویل ملت ایران دادند مقایسه کنیم ، بیگمان باراک اوباما برنده بی چون و چرای این فرصت است . همچنین بدون تردید می توان اذعان کرد که در آغاز سال نو ، کسی به سخنان سران جمهوری اسلامی توجهی نکرد و قیل و قال آنها در همهمه ای که پس از پیام رئیس جمهور امریکا در رسانه ها برخاست ، کمرنگ و محو شده بود.

لیکن سخنان آقای اوباما چه اینکه با ادای جمله «عید شما مبارک» به زبان فارسی تزئین شده بود ، اما حاوی فرازهائی بود ، که نگرانیهائی را در دل من و بسیاری دیگر از هموطنانم ایجاد کرد .راستی ، چرا رئیس جمهور امریکا سخنان خود را خطاب به «جمهوری اسلامی » و«مردم آن» آغاز کرد ؟

جمهوری اسلامی کدام «مردم» را نمایندگی می کند ، که بتواند به نمایندگی از آن مردم،مورد خطاب ریاست جمهوری ایالات متحده قرار گیرد؟ آیا دستیاران آقای اوباما در کاخ سفید و پایوران دیپلماسی در وزارت خارجه امریکا – که یقینا نقش مهمی در تهیه این خطابه داشته اند – نمی دانند که «مردمی » به نام «مردم جمهوری اسلامی » وجود خارجی ندارد که بتواند مخاطب سخنان آقای اوباما باشد ؟ اگر هم آقای اوباما دانسته وبرای” سیاست بازی” ازچنین عنوانی برای ملت ایران استفاده کرده اند که باید با کمال تاسف گفت سخنی اشتباه به زبان رانده اند و موجب دلگیری بخش چشمگیری از هواداران دوستی ایران و امریکا شده اند .

من نیز چون سایر هموطنانم به مشکلاتی که جمهوری اسلامی با اوباشیگری و تروریست بازی برای امریکا آفریده است واقف هستیم و نیاز به گفتگو با سران عربده جوی رژیم را درک می کنم . ما همچنین می دانیم که در قاموس سیاست بازان ، آفرینش موجودات خیالی و موهوم برای پیشبرد هدف ،از شگردهای رایج در ادبیات « سیاستمداری » است . آقای خامنه ای هم همین کار را می کند و دم از دشمنانی می زند که وجودی فراتر از وهم وخیال ندارند که شوربختانه ، تاکید آقای اوباما بر گفتگو با«رهبران» «مردم» «جمهوری اسلامی» همین مساله را تداعی می کند .این سخن آقای اوباما خلاف انتظار آزادیخواهان ایران بود .

نوروز هیچ ارتباطی با جمهوری اسلامی ندارد ولی آقای اوباما به تصور آن ارتباط ، از سروده «سعدی » یاری می گیرد و رژیم جمهوری اسلامی را به صلح و دوستی دعوت می خواند ، ولی بد نیست بداند در همان زمانی که پیام او از تلویزیون و روی شبکه اینترنت در سراسر جهان پخش می شد ، مامورین رژیم جمهوری اسلامی سرگرم تار و مار کردن و کتک زدن و دستگیری خانواده های زندانیان سیاسی بودند که برای دیدار عید با عزیزانشان به این زندان آمده بودند و این در حالی بود که پیکر بیجان جوان وبلاگ نویس امید رضا میر صیافی را که به دلیل توهین به رهبری زندانی بود ، از در دیگر زندان اوین به گورستان می بردند .

کوتاه سخن آنکه ، میدان دادن به جمهوری اسلامی برای جولان در عرصه بین المللی و سخن گفتن از هدفهای مشترک انسانی با او در حالی که وجه اشتراکی در این زمینه با او وجود ندارد و یا سخن گفتن از اندیشه های انسانی شاعران ایرانی با رژیمی واپسگرا که جز شمشیر منطقی نمی شناسد ، چاره کار حل مشکلات موجود بین ایران و امریکا نیست .

اینگونه سخن راندن ، جز تحقیر بیشتر امریکا ، سرکوب بیشترملت ایران بوسیله رژیم و بالاخره اغتشاش بیشتر در منطقه حاصلی نخواهد داشت . جای آن است که به جای لفاظی شاعرانه و رو آوردن به «پوپولیسم» ، سیاستمداران امریکائی با مرور اشتباهات خود در ایران در طول سه دهه گذشته خردمندانه تر با معضل جمهوری اسلامی برخورد کنند .