رادیوفرانسه: طی سال هایی که موسیقی در ایران تقریباً تعطیل شده بود، کار هنرمندان لس آنجلسی، مشتاقان موسیقی را در ایران تا اندازه ای تغذیه می کرد. اما با شروع مجدد فعالیت ها در داخل کشور، وضعیت تغییر کرد و روند تازه ای در عرصۀ موسیقی شکل گرفت. ترانۀ ناسروده

در دهۀ شصت خورشیدی، کاست های خوانندگان لس آنجلسی که در ایران رد و بدل می شد، تقریباً تنها نوع موسیقی پاپ ایرانی بود که کار مجالس عروسی یا شب نشینی های همراه با ترس و لرز را راه می انداخت.

خلأ، محسوس بود و مردمی که با جنگ و عسرت و دلهرۀ روزمره زندگی می کردند حسرت چند لحظه ای دلخوشی یا سرخوشی داشتند.

زمان گذشت و بعد از افزایش تدریجی فعالیت در حوزۀ موسیقی سنتی و شاخه های آن، برخی خوانندگان تلاش کردند با رعایت معیارهای دولت جمهوری اسلامی، موسیقی و ترانه های شادتر وسبک تری ارائه کنند.

در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی، نسل بسیار جوان و حتی نوجوان با بهره گیری از تکنولوژی های جدیدی که با شتابی حیرت انگیز در کشور پخش می شد، روابط تازه ای با دنیای خارج ساختند و در عین حال، سلیقه و سطح درک خود را از صنایع فرهنگی بالاتر بردند.

این نسل، ناگهان در چند سال اخیر، یعنی سال هایی که اتفاقاً بیشتر با دورۀ ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد همزمان شده، به مرحلۀ برداشت رسید. جوان های بیست و یکی دو ساله در خانه های خود گروه موسیقی راک تشکیل دادند، کسانی با قابلیت های خیره کننده به اکتشاف و بهره برداری از دنیای اینترنت پرداختند و جماعت دیگری، ضبط و پخش وبه طور کلی فنون جدید صوتی را پیشه کردند.

بسیاری از این جوانان، دوران کودکی خود را با موسیقی لس آنجلسی گذرانده اند وخواه ناخواه از آن تغذیه کرده و تأثیر گرفته اند. در واقع، موسیقی پاپ داخل کشور قبل از این که بتواند دوباره فعال شود، از آنچه که در دسترس داشت، یعنی از موسیقی خارج از کشور تقلید و پیروی کرد.

اما این روند یک طرفه در عرض چند سال عوض شد. موسیقی پاپ داخل کشور و البته سبک ها و شیوه های دیگر از راک گرفته تا رپ، به استقلالی نسبی رسید و راه خود را دنبال کرد.

به موازات این روند، از رونق موسیقی لس آنجلسی کاسته شد، به طوری که اینک هنرمندان جوان خارج از کشور، با کنجکاوی فراوان به رویداد های موسیقایی داخل کشور، و دنیای پر ازغرایب آن چشم دوخته اند.

سیاوش قمیشی، در مصاحبه ای با بی.بی.سی.، در سال ٢٠٠۴ گفته بود:

“موسيقی پاپ ايرانی رو خيلی خوب پيش بينی نمی کنم، يعنی قطع نخواهد شد، ادامه خواهد داشت. ولی اينهايی که دارن ميان جديد و پاپ کار می کنند، بهتره يک مقدار قضيه را جدی تر بگيرند! اينکه هر کسی برای خودش داره آهنگ ميسازه مسئله ای نيست، بسازند. اما خوب بسازند! هم توی لس آنجلس و هم توی ايران. اين مثل از سر باز کردن نباشه که يک ملودی رو سرهم کنيم و براش يک ريتم هم بگذاريم و يک شعر هم براش استفاده کنيم! متاسفانه دارم می بينم ۹۰ درصد اينجوری است که اصلاً خوب و قضيه اميدوار کننده نيست”.

باید دید تا چند سال دیگر، از این ملغمۀ شگفت و بی نظم چه بیرون خواهد آمد.

فرید وهابی