وبلاگ نیک آهنگ: از ابولحسن مختاباد

1-ساعت 3 و نيم بود كه به يكي از دوستان روزنامه نگار اعتماد ملي زنگ زدم و گفتم كه ماجراي راهپيمايي امروز چي شد؟ گفت: مجوز ندادند اما آقاي كروبي ساعت سه اعلام كرد كه مي رود سراغ موسوي كه باهم بروند و حداقل بتوانند جلوي برخي خشونت‌ها را بگيرند. ساعت چهار از طریق متروی انقلاب به میدان انقلاب رسیدیم. در واگن مترو هم برخی شعار می دادندُ اما وقتی به جمع اصلی ملحق شدند ُ جماعت یک صدا سکوت شدند.به گمانم درك معترضان و فهمشان از تحولات كشور و نيروهاي روبرو به قدري بالاست كه توانستند اعتراض و حضورشان را به مدني ترين شكلش كه به گمانم در تاريخ كمتر كشوري مي‌توان سراغ كرد،‌نشان دهند.

2-راهپيمايي آرام امروز(كه تا حدود ساعت 6 كه در صحنه بودم بسيار آرام برگزار شد) مي‌تواند درس‌هاي بزرگي براي همه ما( از حاكمان و شهروندان)داشته باشد.مردم و راهپيمايان كه تعدادشان تخمينا به ۵00 هزار نفر مي‌رسيد بدون کمترین تنشی بیش از سه ساعت راهپیمایی کردند.( البته يكي از دوستاني كه ذهن رياضي‌اي داشت معتقد بود جمعيتي كه من برايش توصيف كردم به يك ميليون نفر مي‌رسيدند اما من چون آدم محتاطی هستم چنین آماری را تایید نمی کنم)ته جمعيت به كالج و ميدان فردوسي و سر آن ميدان آزادي با توجه به اين كه تمامي عرض خيابان ، حتي تا پياده رو را هم گرفته بودند و در پشت بام‌هاي مسير هم جمعيت تماشاگر فراوان بودند.

3-مهمترين نكته و ظرافت نهفته در اين اعتراض مدني ، رفتار شگفت انگيز معترضان بود،‌آنها بدون آنكه شعاري بدهند، و تنها با بلند كردن انگشتان اشاره و مياني دو دست(علامت پيروزي)اعتراض خود را نشان مي‌دادند و هركسي هم كه مي خواست شعار بدهد با اشاره هيس ديگران روبرو مي‌شد. در دست برخی از افراد هم تصاویر آقای موسوی و آقای کروبی( بسیار کمتر) و نوارها و سربندهای سبزو البته برخی کلمات چون سکوت و یا اصلی از قانون اساسی که آزادی تشکلات را بیان می کرد دیده می شد.

در این راهپیمایی از هر قشر و گروهی را می توانستی پیدا کنی از دخترانی که با چادرهای بسیار پوشیده آمده بودند تا برخی از دخترانی که با مانتو و یا حجابی معمولی داشتند و یا کارمند و کارگر و … پیر و جوان و

نيروي انتظامي هم در كناره‌هاي خيابان با تمامي تجهيزات حضور داشتند اما بدون هيچ حركتي، تنها نظاره گر ماجرا بودند و حتي برخي از افراد با آنها سلام و عليك و خوش و بش هم مي‌كردند.وقتی از بزرگراه یادگار امام بالا می آمدم گروهی فراوان از نیروهای نظامی را با تجهیزات کامل و سوار بر خودروهای نظامی دیدم که البته به دلیل ترافیک فراوان شمال به جنوب بزرگراه فرصتی برای جلو آمدن نداشتند.

راهپيمايي بسيار آرام بود و پيام خود را به نيكوترين وجهي به آنهايي كه چشم و گوشي بينا دارند رساند. به گمانم هيچ ملتي نمي توانست اين گونه مدني،‌مودب و البته با شخصیت و نجابت خاصی که در فرهنگ وهویت ایرانی سراغ داریمُ و بدون هيچ گونه جار و جنجال و هياهو پيامش را به رهبران ملتش برساند.

اميد كه اين پيام گوش شنوايي و چشمان بينايي و از همه مهمتر درك و فهمي عقلاني را بيابد و در نهايت ما شاهد تصميماتي باشيم كه خير و بركت و مصلحت ایران و مردم ایران در آن باشد