بی‌بی‌سی: یک خبرنگار بی بی سی پایتخت ایران را پس از عملیات گسترده امنیتی برای جلوگیری از تظاهرات مخالفان بر سر انتخابات توصیف می کند.

نیروهای امنیتی بعد از ظهر شنبه و اوایل غروب در جای جای بخش مرکزی تهران حضور داشتند.

همانطور که دو ساعتی را در ترافیک سنگین رانندگی می کردم شاهد هزاران مرد، برخی اعضای واحدهای نظامی ضدشورش با یونیفورم، برخی واحدهای سپاه پاسداران و بسیجی هایی که شبیه اوباش به نظر می رسند بودم.

ماموران امنیتی سر هر خیابان و در تمامی میدان های اصلی مستقر بودند.

بسیجی ها کلاهک های ضدشورش به سر و باتون های بزرگ در دست داشتند. هدف ارعاب بود و تا جایی که من دیدم موثر هم بود.

صدها نفر از آنها در میدان انقلاب در نزدیکی دانشگاه تهران حضور داشتند. ماشین ها اجازه عبور داشتند و ماموران مسلح به باتون که هرجا نگاه می کردی به صورت گروهی حضور داشتند، رانندگان را می پاییدند.

گاز اشک آور
همه این ها در حالی اتفاق می افتاد که مردم عادی مشغول رسیدگی به امور روزمره بودند و کسب و کار جریان داشت.

مغازه ها عصر شنبه تعطیل نشد. خیابان ها پر از ماشین بود و موتورها نیز لابلای ماشین ها ویراژ می دادند.

پیاده روها هم پر از مردم بود. بعضی از عابران طوری رفتار می کردند که انگار منتظر نوعی هدایت هستند، تظاهراتی که بتوانند به آن ملحق شوند.

هرازگاهی گروه های کوچک شکل می گرفت که سعی می کردند با هم حرکت کنند درحالی که شعار می دادند و دست می زدند.

یک گروه از تظاهرکننده ها را دیدم که شاید 400 تا 500 نفر می شدند و به سرعت در کنار خیابانی اصلی در مرکز شهر حرکت می کردند. عابران دست تکان می دادند و حمایت خود را ابراز می کردند.

بعد خیلی سریع کپسول های گاز اشک آور به طرف این جمع شلیک شد که آنها را متفرق و فراری کرد. بعد از ظهری داغ و بی نسیم بود و دود گاز در خیابان ها معلق مانده بود و مدت ها بعد از پراکنده شدن تظاهرکنندگان هنوز چشم و بینی را آزار می داد.

به کدام سو
بعضی جاها می شد شواهد درگیری را دید – شیشه های شکسته در یک ایستگاه اتوبوس، یا یک محفظه بزرگ زباله که واژگون شده بود. و بعضی اوقات نیز بعضی خیابان ها بسته می شد تا نیروهای امنیتی تکلیف مردمی که آنجا بودند روشن کنند.

رهبر ایران در نماز جمعه این هفته در هشدار شدیدی به رهبران مخالفان گفت که آنها مسئول پیامدهای ادامه اعتراضات خواهند بود.

شکی نیست که در روز شنبه سلاح های گرم چندان دور از دسترس نبود، اما من هیچ ماموری را که چیزی بیش از باتون یا دستگاه شلیک گاز اشک آور داشته باشد ندیدم.

شاید نیروهای دولتی می خواستند بدون استفاده از خشونت – که اینجا کسی شکی ندارند قابلیت آن را دارند – مردم را برسانند.

شاید این روز را به نفع خود ثبت کرده باشند. اما استقرار مردان امنیتی در خیابان ها اثری در رفع شالوده های این بحران نخواهد داشت.

جمهوری اسلامی ایران همچنان به سمت ناشناخته ها سیر می کند. هیچ کس نمی داند این وضع به کجا ختم می شود.