فرارو: دکتر علی بیگدلی استاد روابط بین الملل دانشگاه شهید بهشتی
در روزنامه سرمایه نوشت:

پیش و پس از مراسم تنفیذ و تحلیف ریاست جمهوری در ایران تناقضی آشکار در رویکرد قدرت های بزرگ جهان با ایران شاهد بودیم.

از یک سو کشورهایی همچون بریتانیا، آمریکا، فرانسه، ایتالیا و … اعلام کردند حاضر نیستند به رئیس جمهوری جدید ایران تبریک بگویند و از سوی دیگر برخی از همین کشورها به طور مثال بریتانیا نماینده و سفیر خود در تهران را به مراسم تحلیف محمود احمدی نژاد گسیل می دارد. از این رو این سوال مطرح می شود که به راستی این تناقض از کجا نشات گرفته است.در پاسخ به این سوال باید گفت به هر حال تعامل کشورها با دنیای پیرامون خود برپایه دو مولفه مهم شکل می گیرد. نخست تعامل با کشورهایی که با عضویت در نهادها و سازمان های بین المللی معتبری همچون سازمان ملل متحد عضو جامعه بین المللی محسوب می شوند و دوم تعامل با کشورهایی است که دارای پرستیژ بین المللی هستند.

تعامل قدرت های بزرگ با ایران اکنون برپایه مولفه نخست یعنی عضویت در جامعه بین المللی شکل می گیرد به این معنا که آنها ناچار هستند برای دستیابی به منافع خود و ایجاد آرامش و ثبات در محیط پیرامونی با کشورهای دیگر ارتباط برقرار کنند که به هر حال ایران هم جزئی از این کشورها محسوب می شود.

اما اینکه آنها حاضر نمی شوند به رئیس جمهوری جدید ایران تبریک بگویند به دلیل خدشه ای است که می پندارند بر پرستیژ ایران در جایگاه بین المللی وارد شده و از این رو قدرت های بزرگ که مناسبات خود را برپایه مولفه پرستیژ بین المللی تعریف می کردند در تعامل با ایران به باز تعریف جدید می رسند.

بر همین اساس آنها از یک سو به رئیس جمهوری ایران به عنوان کشوری که نزد آنها دارای پرستیژ بین المللی نیست، تبریک نمی گویند و از سوی دیگر در مراسم تحلیف همان رئیس جمهوری شرکت می کنند تا همچنان باب تعامل خود با ایران به عنوان کشوری عضو جامعه بین المللی را بازنگه دارند.

اما نکته دیگری که در ارتباط با این رویکرد متناقض جامعه جهانی در قبال ایران می توان متذکر شد، این است که به هر حال «واقعیت» با «حقیقت» متفاوت است. قدرت های بزرگ «واقعیت» انتخاب مجدد محمود احمدی نژاد را به عنوان رئیس جمهوری آینده ایران پذیرفته اند و به دلیل آنکه در چهار سال آینده او در راس دولت کشوری است که عضو جامعه بین المللی است و آنها ناچارند با کشور او تعامل داشته باشند، مناسبات خود را برپایه حضور او به عنوان رئیس جمهوری تعریف خواهند کرد.

با این حال آنها ریاست جمهوری احمدی نژاد را به عنوان یک «حقیقت» نپذیرفته اند. به دلیل ابهاماتی که برخی معتقدند پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری در ایران به وجود آمد و بر پایه آن اعتراضاتی شکل گرفت که در عرصه بین المللی بازتاب گسترده ای نیز داشت برخی کشورها از جمله قدرت های بزرگ جهان انتخاب مجدد احمدی نژاد را خالی از اشکال نمی دانند و براساس ابهاماتی که مطرح می کنند «حقیقت» انتخاب او نزد آنها دچار شبهه شده است.

نتیجه ایراد شبهه در «حقیقت» انتخاب احمدی نژاد این است که در چهار سال آینده بی تردید حضور رئیس جمهوری ایران در عرصه بین المللی و مجامع و جایگاه های جهانی همچون مجمع عمومی سازمان ملل با مشکلاتی روبه رو خواهد شد.

اما اینکه قدرت های بزرگ جهان بر پایه مولفه حضور ایران در عرصه بین المللی و پذیرش «واقعیت» انتخاب مجدد احمدی نژاد حاضر می شوند با ایران تعامل داشته باشند به یک عامل جدی و مهم وابسته است و آن انتظار بازگشت ایران به مذاکرات هسته ای تا پایان ماه سپتامبر و پیش از آغاز نشست گروه 20 است.

قدرت های بزرگ در راستای حل و فصل یکی از مناقشات جدی در عرصه بین المللی یعنی پرونده هسته ای ایران جهت ایجاد ثبات و آرامش در منطقه خاورمیانه انتظار بازگشت تهران به مذاکرات هسته ای را می کشند.

در حال حاضر و پس از برگزاری مراسم تنفیذ و تحلیف ریاست جمهوری ایران قدرت های بزرگ برای او قائل به وجود جایگاه مشروعیت در عرصه حاکمیت ایران شده اند اما همچنان برای او قائل به وجود جایگاه محبوبیت و مقبولیت در ایران نیستند از این رو این گزک تا پایان ماه سپتامبر نزد آنها باقی خواهد ماند که اگر به هر نحوی ایران حاضر نشد به مذاکرات هسته ای بازگردد در زمان مناسب از این گزک برای خدشه به جایگاه دولت دهم ایران بهره برداری کنند.